Op avontuur in……..Frankrijk

Op Facebook werd ik uitgenodigd om mee te doen aan een tiendaagse challenge. Plaats 10 dagen een foto van een van je reizen. Alleen een foto en geen tekst erbij. Leuke uitdaging want bij het selecteren van de foto’s komt er weer veel terug van die momenten van toen. In 2017-2018 was ik 10 maanden op roadtrip door Europa dus avontuur genoeg.

Ik ga het op deze plaats ook doen maar dan wel met mijn herinnering erbij. Deze week:

Ik dacht dat ik niet bang voor honden was.

(Een deel van deze post heb ik eerder gepubliceerd.)

Afwisseling moet goed zijn hoor ik altijd. Gisteren een stuk gefietst dus vandaag is lopen aan de beurt. Op mijn GPS app zie ik dat direct vanaf de camping er een track start. Het is 26° dus wel wat extra water en een hoofddeksel mee. Met dat steeds dunner wordende haar als hoofdbedekking moet ik toch andere maatregelen nemen. Toen ik nog haarwerker(iemand die pruiken en haarstukjes maakt) was zei ik altijd, jammer dat ik zo’n dichte bos haar heb, was ik maar kalend dan kon ik laten zien dat mijn haarwerk onzichtbaar is. Gekke zin hè. Nu denk ik, ik zet wel een petje op. Maar ik dwaal af want dit verhaal gaat over een walkingtrail.

Direct bij de camping ga ik over smalle paadjes de hoogte in. Het is echt steil. Ik moet soms toch even stoppen om wat rustig te kunnen ademhalen. Boven kom ik uit op een soort breed zandpad en dat loopt heel relaxt.

Ik loop met poles en de langlauftechniek zorgt ervoor dat ik er een flink tempo in krijg. Dan een bord met waarschuwing dat de volgende 400 meter best wel moeilijk kunnen zijn. Er is wel overheen gekladderd en terecht want echt moeilijk is het niet, het enige is dat je met zo’n 2o% naar beneden gaat. Inderdaad niet echt prettig voor de knieën.

Beneden kom ik uit bij de rivier. Tijd voor de banaan en een flinke slok water.

Overal van die bordjes. Alles is perfect aangegeven in dit gebied. Met een goede kaart erbij en als je niet stekeblind bent kun je niet verdwalen. Ik ga richting Montclus. Lekker een beetje schaduw en flink tempo erin. Het enige lastige van die poles is als je weer eens een foto of stukje video wil opnemen. Maar dat die ik toch regelmatig. Na enige tijd verlaat ik het makkelijk lopende verharde pad weer en duik de bush weer in. Maar eerst even een appeltje eten. Tenminste ik dacht even. Normaal eet ik een appel in een paar happen op maar nu heb ik net gelezen in De Tao van het lichaam dat je de appel helemaal moet opeten, ook het klokhuis met pitjes. Die moet je eerst goed fijnkauwen. Ik probeer het eens en ben er toch wel een kwartier mee bezig.

Uiteindelijk kom ik op een verharde weg uit en dat is niet de bedoeling. Op mijn GPS zie ik dat er nog wel een paadje naast loopt en die vind ik ook. Het is een beetje rommelig pad en het begint te ruiken. Ik denk aan oerpaarden of runderen. De lucht wordt sterker en wat denk je, zomaar midden in de bush kom ik bij een omheining waarachter een paar honderd schapen staan te grazen. Ik loop erlangs als plotseling er twee honden met het formaat van stevige pony’s op mij af komen rennen in standje super agressief. De omheining ziet er ook niet echt sterk uit. Ik loop met hoorbaar bonkend hart door, kijk ze niet aan en hoop dat er geen gat in de omheining zit. Nou ik ben er nog dus geen gat. Maar door die toestand ga ik zomaar een pad in zonder te kijken of dat het goede is. De honden blijven nog een hele tijd blaffen al ben ik al lang uit het zicht. Het lijkt wel een soort ex riviertje. Het gaat super steil de diepte in. Alleen maar rotsblokken. Het gekke is dat dit pad niet aangegeven staat als wandelpad op mijn GPS. Het blijft maar dalen. Ik zal toch niet door die honden het verkeerde pad zijn ingeslagen? Om weer helemaal naar boven en weer langs die lieverdjes te gaan zie ik niet zo zitten. Net als deze negatieve gedachtes de overhand beginnen te krijgen ben ik beneden en daar staat zelfs een bordje. Linksaf. Het is een pad wat niet veel belopen wordt want het is behoorlijk overwoekerd maar mooi…….

En dan zonder er erg in te hebben ben ik zomaar weer op de camping. Het was toch de goede weg.

De kracht van het plaatje

En dan nog wat anders, ik bivakkeer hier op een naturistencamping. Prachtige camping met goede voorzieningen, fijn zwembad en een gemoedelijke sfeer. Daar heb ik ook een hele nette video van gemaakt en met een leuke voorplaat op YouTube gezet. Het is inmiddels mijn best beken video, tweeendertig duizend (32000) keer. Dat is voor mijn doen extreem veel. De een na best bekeken is 5200 keer geopend. Hij schijnt volgens YouTube ook niet geschikt voor kinderen te zijn. Oordeel zelf maar.