waarloopjijwarmvoor
reisverslagen, passies, pelgrimeren, foto’s, video’s
Gloria, een verwoestende storm
Na een paar prachtige weken hier aan de Costa Blanca waar we aan het overwinteren zijn is het weer dramatisch omgeslagen.
De Spaanse overheid kondigden code rood aan. Gloria komt eraan.Het gesprek natuurlijk hier op camperpark Costa Blanca waar de campers keurig in het gelid staan. Een dag ervoor worden er al voorzorgsmaatregelen genomen. Ook wij doen er aan mee. De vouwfietsen, buitenkeuken en stoelen naar binnen onder het bed.
De voorspelling klopt precies. The weather Channel kondig om 4 uur PM regen aan en exact om vier uur begint het te regenen en niet zo’n beetje ook. De lucht is bijna zwart en de wind neemt in kracht toe. De hele avond zitten we al te schudden in onze stoelen en stellen het naar bed gaan maar even uit. Houden we de kleren aan als we toch maar naar bed gaan? Nee gewoon zoals iedere nacht. Maar toch bitter weinig geslapen. We krijgen zulke oplawaaiers. De regen striemt keihard door Gloria tegen de zijkant van Sprintertje. Ik heb het gevoel dat hij op zijn kant gaat. Maar Sprintertje doet wat er van hem verwacht wordt en houdt stand. Tegen zevenen neemt de kracht af en ik val nog even in slaap. Hier op het camperpark is geen schade. We gaan beneden eens kijken aan de strandkant.
Het weggetje waar we meestal overheen lopen kunnen we niet door. Er zit een afdaling in die daarna weer steil omhoog gaat. Beneden loopt water door als een rivier. Omlopen en dan een paar km lekker lopen. De boulevard staat onder water en de golven spuiten hun water en stenen nog over de rand. Stukken weg zijn veranderd in kiezelwegen, allemaal zo uit zee gegooid. Het is wel een mooi indrukwekkend gezicht maar best veel schade.
Ben ik nu een ramptoerist?
Het is nu wat rustiger maar we moeten tot donderdag wachten voor de zon weer is terug gekeerd.
Bekijk hier de video Gloria
Als het weer wat beter wordt kan er weer gewandeld worden zoals bv naar de markt in Altea. Ik heb daar een vlog over gemaakt. Meer vlogs zien van LekkerLopenTV? Abonneer je dan op dit kanaal. https://www.youtube.com/watch?v=m3KqP5flZWk&feature=share
Dit delen:
Hugh
Hoofdstuk 10
Hugh
Na een zeer onrustige nacht in de benauwde ruimte waar geen raam open mag ga ik toch maar weer op pad voor de 23 km naar Mogro. Voor zessen is het al een drukte van belang en dringen bij de wc’s en douches. We lopen om zeven uur al buiten en het duurt even voor er een tentje open is voor een desayuno. Echt wakker worden van een goede kop koffie.
Het is eerst veel asfalt maar dat hoort er nu eenmaal ook bij.
Jean heeft echt haast want die is in no time verdwenen. Hugh en ik hebben een wat rustiger tempo.
Hugh woont in Australië en praat dan ook die typische taal. Het is even wennen maar goed te doen.
In Sydney heeft hij een Apple service bedrijf en iedere winter daar gaat hij drie maanden naar Europa. Vorig jaar liep hij zijn eerste camino en direct al een pittige, de Via de la Plata. Deze loopt van Sevilla naar ScC. Nu is hij wel wat hitte gewend en ging deze camino in juli doen. Bloedheet. Het voordeel is dat er bijna geen mens deze route in die tijd doet.
Het heeft niet zoveel met mijn camino te maken maar ik vind het zo apart dat ik het toch vertel.
Hij begint de eerste dag in Sevilla samen met een vriend. Deze heeft het goed voorbereid en vertelt Hugh hoe er gelopen moet worden. Dat gaat natuurlijk verkeerd.
Verkeerde weg bij de start en ze moeten door het water waden. Na een paar dagen kan die vriend niet meer en zegt, ik moet een paar dagen rust, ga jij maar verder ik kom je wel achterna met OV. Na een week komt er een bericht uit Engeland waar hij woont, ik ben maar naar huis gegaan het is niets voor mij. Hugh was door hem overgehaald om te gaan lopen.
Intussen loopt Hugh met een Duitser, Heinz, hoe Duits kan je zijn. Een man van net zestig die kanker heeft. Hij is uitbehandeld en hij wil speciaal naar SdC lopen. Zijn familie is het daar niet mee eens maar hij gaat toch.
In een alberque waar ze met z’n tweeën zijn komt er nog iemand binnen, een fietser. Dit is een Spanjaard en heet Manolo. Zijn fiets is stuk en hij besluit om een dagje mee te lopen. Dat bevalt hem zo goed dat hij naar huis belt, hij woont in Sevilla en is daar taxi-chauffeur, voorlopig kom ik niet thuis, ik ga niet fietsen maar lopen naar SdC.
Zo gaan ze gedrieën op weg. Hugh spreekt alleen maar Engels, Heinz alleen Duits en Manolo alleen Spaans.
Het is een zware route met lange afstanden (ik heb hem ook gelopen) en Heinz krijgt het steeds moeilijker maar hij wil zijn tocht afmaken.
Deze mannen krijgen zo een hechte band, Hugh en Manolo doen er alles aan om het voor Heinz mogelijk te maken om de kathedraal in SdC te halen.
Manolo draagt niet alleen zijn eigen spullen, hij draagt ook de rugzak van Heinz. Uiteindelijk halen ze de eindstreep. Heinz is op maar o zo gelukkig. Dit was de reis die hij altijd al wilde maken, drie maanden later begon hij aan zijn laatste reis, die naar een andere wereld.
Je zou hier zo een mooie film over kunnen maken. Een waar gebeurd verhaal.
In Mogro zit Jean al aan zijn biertje en aan de ene sigaar die hij per dag rookt. Een man van vaste gewoontes zelfs hier op de camino.
De volgende dag is een wat kortere afstand. Ik loop naar Santilliana del Mar, het is ongeveer 19 km.
Nu is de korte route stiekem over een spoorbrug, dat ten strengste verboden is. Doe je dat niet dan moet je 10 km omlopen. Wat denk je dat we doen? De brug natuurlijk. We staan eerst een minuut of tien te twijfelen, wachten tot er een trein komt en daarna snel eroverheen. Het vervelende is dat er geen trein komt. We hebben geen dienstregeling. Er komen een paar andere pelgrims aan en die lopen zonder te aarzelen naar de overkant. Wij rennend erachteraan. Gered en geen trein gezien.
Hierna gaat de weg stijl omhoog en ik ben wel blij om in Santilliana del Mar te komen.
Dit is een Middeleeuws stadje met nog prachtige huizen en een soort kinderkopjes als bestrating.
Ik vind het een beetje op Valkenburg lijken. We zijn best vroeg hier en na een tukje nog een echte wandeling door dit prachtige stadje met zijn vele restaurants. Hier een uitstekend menu del dia gegeten.
Vandaag loop ik 22km naar Comillas. Het is een rustige etappe maar wel erg veel verharde weg. Het kan ook vaak niet anders. Ik heb er een behoorlijke hekel aan maar de pelgrim moet niet mopperen.
Onderweg komen we langs een oude vrouw die een tros bananen in de hand heeft. Iedere pelgrim krijgt een banaan van haar. Dat doet ze al jaren, echt zo ontzettend lief.
Dan is er ook nog een “beroepspelgrim”. De man met de witte baard komt uit Andalusië en brabbelt een onbekend taaltje. Hij loop al meer dan 30 jaar ieder jaar naar Santiago de Compostela. Heel op zijn gemak. Over twintig kilometer doet hij gewoon de hele dag. Komt in de alberque en gaat op zijn bed liggen. Eet nooit met ons mee. De banaan van de lieve vrouw nam hij wel aan. Wat en waar hij eet is een mysterie. Ik kom hele aparte figuren tegen op mijn weg naar SdC.
En zo ben ik dan in Comillas, een plaats aan de kust met een grote begraafplaats op een heuvel. Ik weet niet meer hoe de goede man heet maar het was een invloedrijk iemand. Hij bouwde dit kerkhof voor de gewone mensen zodat ze op een mooie manier begraven konden worden. Het kijkt helemaal uit op de zee. Heel indrukwekkend. Een levensgrote engel staat op het hoogste punt.
In Comillas staat ook een bouwsel van de beroemde architect Gaudí. Het kostte wel heel veel moeite om het pand te vinden
Morgen mag ik weer 29 km lopen naar Collombres.
(Deze tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)
Dit delen:
Mijn fles is halfvol
Hoofdstuk 9
Het is half acht en ik loop al buiten. Vandaag is de afstand naar Güemes29 km. Zeg ik loop 5 km per uur dan is het toch zeker 6 uur later en met rust mee al snel 8 uur later, daar aankomen. In Spanje zijn de cafetaria’s al vroeg open en dat is maar goed ook. Een cortado om goed wakker te worden en voor mij meestal een bocadillo, een belegd broodje. Na een kwartier loop ik weer buiten. Ik heb er zin in. Vandaag lekker alleen lopen. Samen met iemand lopen is vermoeiender , allereerst omdat je meestal niet dezelfde taal spreekt en je stemt het tempo toch op elkaar af.
Het is warm en ik ben vergeten mijn waterfles te vullen. Hij is maar halfvol. Ik moet mij vaak dwingen om genoeg te drinken, ik denk er gewoon niet aan. De camino loopt langs een grote gevangenis en als ik hier zo loop denk ik oei, blij dat ik hier mag lopen en niet daar achter die muren zit.
In een dorpje gaat het mis, geen teken meer te zien. Ik dool wat rond en vraag aan een man met een Duitse herder aan de lijn of hij misschien weet waar de camino loopt. Ja dat weet hij wel, hij wijst mij een richting aan naar een pad dat naar boven loopt. Nu loopt de camino vaak ergens naar boven dus dat geeft vertrouwen. Het pad gaat over in een kale vlakte met allemaal takken erop. Daarachter is weer een bos en dat lijkt het hoogste punt te zijn. Het gaat behoorlijk stijl naar boven. Het is inmiddels bloedheet en de laatste druppel water heb ik uit mijn fles geperst. Boven bij het bos is dit niet het hoogste punt, het loopt door en wordt steeds onbegaanbaarder. Dit kan niet goed zijn. Ik ga de zelfde weg terug. Dit is in ieder geval niet de pelgrimsweg. Ik volg de weg en kom in een volgend dorpje.
Mijn mond lijkt wel een leerlooierij. Het is siësta tijd en alles is gesloten. Dan kom ik bij een huisje waar de woonkamer een winkel lijkt. De deur staat open en ik ga naar binnen. Mag ik water? Waarschijnlijk zie ik er behoorlijk droog uit want de man rent weg en komt terug met water. Wat is dat lekker.
Ik krijg een stoel en natuurlijk vraagt de man waar ik vandaan kom. Uit Holanda zeg ik. De man roept zijn vrouw erbij en zegt tegen haar dat ik uit Holanda kom.
Het kan niet meer stuk. Zij zijn op huwelijksreis geweest naar Volendam, ja niet Amsterdam maar Volendam. Fotoboeken worden tevoorschijn gehaald en ik zie het stel in Volendams kostuum en op klompen en op alle bekende plekjes. Ik krijg wat te eten en een lekker koud biertje.
Ik ben weer helemaal fit en volg de weg naar Güemes niet de officiële camino maar gewoon langs de tweebaansweg. Waarschijnlijk iets korter want ik ben al om half drie bij de alberque van Ernesto.
De alberque van Ernesto is een verhaal op zich. Het is een prachtig gebouw en het ouderlijke huis van Ernesto. Bij binnenkomst word ik begroet door een vrijwilliger en krijg een ijskoud glas water. Het is nog rustig en ik kan een lekker beneden bed uitzoeken. Tijd om een handwas te doen en heerlijk relaxen in de riante tuin. Liggend in het gras slaap ik al snel. In mijn droom hoor ik de stem van Jean, ik doe mijn ogen open, het is geen droom, het is hem echt. Omdat ik het eerste stuk met de metro heb gedaan is hij en Hugh achter mij gekomen en nu ook hier aangeland. Toch ook wel weer leuk.
Vlak voor we gaan eten komt Alex ook binnen.
Boven in de alberque is een ruimte ingericht als een soort museum met alles over de camino, fotoboeken, krantenartikelen en vooral positieve recensies over de alberque van Ernesto.
Er wordt door vrijwilligers gekookt en wij als pelgrims nemen plaats achter lange tafels en laten ons verwennen. Voor we gaan eten houdt Ernesto een lange preek. Hij hoort zichzelf graag praten begrijp ik. Het eten is heerlijk en dat alles op donativo basis. Je geeft een bedrag dat je kunt missen en wat het je waard is. Deze nacht geen snurkers en de volgende dag na een lekker ontbijt neem ik afscheid van Ernesto en ga samen met Jean en Hugh op pad.
Güemes naar Santander een makkelijk dagje vandaag. Je kunt er op drie manieren komen maar ik kies voor de kortste en mijn twee kompanen lopen mee. We moeten een water over en dat gaat toch het makkelijkst met een boot. Op deze manier zijn we al vroeg in Santander en de kleine alberque is nog gesloten. Alberque Santos Martires heeft 38 bedden en deze staan allemaal in een kamer. Er staat inmiddels al een behoorlijke rij om een slaapplek te bemachtigen. We sluiten maar aan en voor mij staat een jong stel uit Tsjechië. De vrouw heeft een rugzak waar die van mij nog wel bij kan. Ze is mooi opgemaakt en wil hier in Santander met haar man aan de camino beginnen. Ze zijn bijna een jaar getrouwd en op hun huwelijksdag zei de man tegen haar “ik zal je overal volgen al is het naar het einde van de wereld”. Oké dat is goed zij de vrouw, dan gaan we volgend jaar lopen naar Finisterre, het einde van de wereld. Zo beginnen ze vandaag aan deze trip hier in Santander.
Hoe zwaar is je rugzak vraagt Hugh aan haar.
Een en twintig kilo, antwoord ze.
Hoe zwaar ben je zelf?
Vijftig misschien een en vijftig.
Dan moet je echt niet met dat gewicht gaan lopen, wat heb je allemaal bij je?
En daar komt er een opsomming. 4 paar schoenen, 5 complete sets aan kleding, 2 warme truien, föhn en een doos met opmaakspullen en dan nog slaapmatje en slaapzak.
Hugh heeft de Via de la Plata(Sevilla naar SdC) al gelopen en heeft dus wel wat ervaring op het gebied van wat wel en wat niet meenemen.
Ze gaan samen aan de slag en meer dan de helft gaat eruit en dat zal ze naar huis sturen.
Wat een uur in de rij staan toch nog kan opleveren.
Deze alberque is de kleinste die ik tot nu toe ben tegengekomen. De stapelbedden staan helemaal tegen elkaar aan en er zijn maar twee wc’s en twee douches voor 38 mensen. Niet zeuren Harry, je hebt in ieder geval een bed.
Deze tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)
Naar beneden scrollen en je ziet de andere hoofdstukken.
Dit delen:
Jean
De fietsers staan al om zes uur op en dat gaat niet geheel geruisloos. Ik probeer mij nog een keer om te draaien want door het gesnurk om mij heen heb ik niet best geslapen. Met z’n tienen in een toch wat kleine ruimte is wel wennen. Slapen lukt niet meer, ik daal van mijn bed af en ga naar de badkamer om een douche te nemen om goed wakker te worden. Bij deze alberque kun je ook ontbijten, dat betekent mijn maag wat vullen met een soort cakes en koffie of in ieder geval de kleur van koffie heeft.
Het is iets na zeven en ik loop al buiten. Niet alleen maar met Jean.
De weg gaat direct al de hoogte in naar de top van de Monte Igueldo . Onderweg zou ik een fantastisch zicht hebben op het laag gelegen San Sebastián. Ik volg het pelgrimspad naar boven in de stromende regen. Het is koud en door de regen is het zicht naar beneden nihil. In Frankrijk in zes weken maar anderhalve dag regen gehad en nu in Spanje begint het al lekker.
Naar boven lopen is mijn specialiteit maar ik voel de adem van Jean in mijn nek, zo dicht zit die achter mij. Naar beneden lijkt hij wel een berggeit, ik kan hem niet bijhouden.
Als ik aankom in Zarautz zit Jean al aan een biertje. Het zij zo.
Dat bij aankomst in de dagbestemming een biertje nemen is een gewoonte die wij beide delen. Dat is waarschijnlijk wel het enige dat wij delen.
Jean is 70 jaar en al heel lang gepensioneerd. Hij werkte altijd off-shore in de olie en stopte met werken toen hij 48 jaar oud was. Hij spreekt wel goed Engels dus we kunnen goed converseren. Het is een tanige man met o benen en draagt altijd een soort cowboyhoed. Alles in Frankrijk is beter dan waar ook ter wereld.
Als ik de bij ons bekende Holsteiner koe zie( die zwart-wit gevlekte) wordt die direct afgekraakt, de Franse koeien zijn veel beter. Dit is maar een voorbeeld, het gaat met alles zo. Ik loop nu drie dagen met hem maar ik ben nog niet op het punt om te zeggen dat ik verder alleen loop. Komt misschien nog. Jean heeft haast want in Oviedo sluit zijn vrouw aan die verder met hem mee zal lopen. Die datum staat vast.
Ik ben bijna in Bilbao. Ik zie het al recht voor mij liggen maar de camino gaat nooit rechtstreeks. De camino gaat eerst nog een berg op. Hoe verzint een vroegere pelgrim nu om het moeilijkste pad te nemen of zijn er een paar heren die ergens op kantoor zitten en denken, hoe kunnen we het die pelgrims nu zo moeilijk mogelijk maken. Toch over die berg en dan als beloning een prachtig zicht op Bilbao. Via een oneindig lijkende trap daal ik af naar het oude Bilbao. Ik besluit om hier een extra dag te blijven. Jean gaat verder want die moet op tijd en volgens een strak schema in Oviedo zijn.
Deze etappe is nog geen 11 km, voor elven ben ik al in Bilbao, alle tijd om de stad te verkennen.
We bezoeken samen nog het Guggenheim museum en volgens het Franse boekje van Jean een café waar je echt geweest moet zijn. We kunnen het niet vinden maar we moeten daar perse iets drinken. Eindelijk vinden we het en inderdaad het is een pracht, café met veel glas-in-lood en vol toeristen.
De plaatselijke alberque ligt aan het einde van Bilbao tegen een groot industriegebied aan.
Het is er rustig. Op de kamer waar we komen ligt een man op bed, het is Hugh een Australiër die hier begint aan zijn tocht naar SdC.
Het is hier stil, toch mag ik maar een nacht blijven, regels, alleen als je ziek bent kun je langer blijven en dus moet ik voor de volgende nacht een andere plek zoeken.
Met z’n drieën nemen we de bus naar het oude Bilbao en daar vind ik een kamer voor de volgende nacht.
Het wordt een gezellige avond en met Hugh klikt het direct. Toch blijf ik bij mijn besluit om hier een extra dag te blijven en Jean te verlaten.
Jean en Hugh gaan samen verder en zijn vroeg weg. Ik neem mijn gemak ervan en blijf lekker uitslapen. Met de bus ga ik terug naar de oude stad en breng mijn spullen naar de B&B of nee alleen een B, ontbijt moet ergens onderweg. Ik ga nog eens naar het Guggenheim want met Jean stonden we in een uurtje weer buiten. Het is een prachtig gebouw van binnen en van buiten. Mooie expositie’s. Bij de oude brug staat een tent, daarin is een expositie van de vroegere pelgrimsreis naar SdC. Je moet er niet aan denken op de schoenen te lopen die de pelgrims uit die tijd aan hun voeten hadden. Gewoon een stukje leer met bandjes. Wij moderne pelgrims zijn maar verwend met onze uitrusting. Het moet vroeger echt afzien geweest zijn. Volgens de papieren die ik te zien kreeg haalden velen ook Santiago niet. Overvallen door bandieten terwijl er meestal niets te halen was en overlijden door totale uitputting.
De dag rust bevalt mij goed en ik tracteer mijzelf nog op een avond schouwburg. Ik kijk naar een fantastisch ballet. Ik val een beetje uit de toon met mijn ice-breaker kleding aan. De mensen die hier vanavond ook zijn, zijn iets sjieker gekleed. De “dame” naast mij heeft een bontstola om en het is toch echt warm. Dat soort types dus. Maar het ballet is groots, wat een lichaamsbeheersing.
De camino roept weer. De route van vandaag gaat eigenlijk naar Portugalete maar vanuit Bilbao gaat die route over grote industriegebieden. Mij is afgeraden dit te doen en met de metro naar Portugalete te gaan. Naar zo’n advies luister ik dus graag en ik sla het eerste deel over. Als compensatie, want ik voel mij een beetje schuldig, loop ik vandaag door naar Castro Urdealis en dat is toch bijna 28 km. In de alberque waar ik nu kom deel ik de kamer met twee vrouwen. Toen ik binnenkwam dacht ik een man en een vrouw te zien, maar de man bleek ook vrouw te zijn. Alex heet ze en door haar kaal geschoren hoofd word ik even op het verkeerde been gezet. Alex is een Duitse die alles in Duitsland heeft achtergelaten en aan niemand heeft verteld wat ze aan het doen is. Ik heb een dag samen met haar gelopen en al lopend komt er veel los. Ze had een goede baan en een relatie maar werd van alle kanten misbruikt. Uiteindelijk koos ze voor zichzelf, heeft haar lange haar niet kort geknipt maar helemaal afgeschoren en is vertrokken. Heftig, onder het lopen veel huilpartijen. Ze kon mijn tempo niet bijhouden en daarom is het maar bij een dag gebleven. Na 27 km zijn we in Laredo en zijn maar met z’n tweeën in de alberque. De andere vrouw uit de vorige plaats heb ik niet meer gezien.
De volgende ochtend ga ik al vroeg op pad, Alex blijft liggen. We geven elkaar een dikke knuffel en ik vertrek. Op weg naar een bijzondere alberque in Guemes.
(Deze tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)
Dit delen:
de balans
Hoofdstuk 6
Stoppen of doorgaan?
De tocht door Frankrijk nadert zijn einde. Bordeaux komt in zicht en daar neem ik de trein naar Hendaye. De trein? Ja, het vooruitzicht om eindeloos door de recht aangelegde bossen van Les Landes te lopen lokt mij niet. Nu ben ik niet snel depressief maar daar doorheen lopen is vragen om het te worden.
Ik loop nu zo’n kleine duizend km in Frankrijk en maak de balans op wat mij dat gebracht heeft.
Door alleen mijn “eigen” weg te lopen heb ik ook alle beslissingen alleen moeten nemen. Ga ik recht door of neem ik de alternatieve route. Stop ik hier na 15 km of loop ik naar het volgende dorp, 10 km verder. Niet altijd vrijwillig. Die ene keer dat ik een hotel had uitgezocht op zo’n 25 km maar daar het hotel gesloten vind. Er is nog een wat luxer hotel maar daar lijkt het erop dat ik als bezwete pelgrim met alleen een grote rugzak niet welkom ben. De receptionist bekijkt mij van top tot teen en zegt dan, complet. Ik geloof er niets van. Doorlopen wordt het, er komt nog 13 km bij. Die laatste kilometers zijn zwaar, niet fysiek maar in mijn hoofd. Ik stel mij in op 25 en dan wordt het 48.
Het vooraf door mij gestelde doel is aankomen in Santiago de Compostela en dan ook direct even alle subdoelen even afgewerkt hebben. De subdoelen, veel belangrijker dan het einddoel. Verwerken, beslissingen nemen en vooral loslaten.
Door de “ontmoeting” met mijn dochters, waar ik eerder over schreef besef ik dat ik verder mag gaan. Niet vergeten maar verder gaan met mijn leven.
Ik heb het altijd moeilijk gevonden om ingrijpende beslissingen te nemen. Denk veel voor een ander, wat vindt die er van, kwets ik die niet en zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. Ik heb hier geleerd alleen de verantwoording te hebben over mijn eigen beslissingen en mijn eigen leven.
Mijn pelgrimage zou erop kunnen zitten. Hier stoppen en naar huis gaan, mijn lief in de armen nemen. Nee dat doe ik niet. Ik neem de trein naar Hendaye en begin daar aan de overkant van de Pont de Saint-Jacques in Irun aan de camino del Norte.
Hoofdstuk 7
De gele pijlen.
Als ik de brug over ben en in Spanje zie ik voor het eerst de bekende bewegwijzering naar SdC. Gele pijlen en het Jacobsschelp teken. Ik heb nu ook een boekje met informatie over de route. Dit is anders lopen. Veel relaxter. Hier ben ik ook niet de enige pelgrim, ze zijn hier wel wat gewend. Ik sta een beetje rond te kijken en er komt al iemand op mij af die vraagt of ik het kan vinden. Een heel andere sfeer hier in Spanje, voor mij voelt het als thuis komen. Vandaag loop ik van Irun naar San Sebastián, bijna 25 km. Ook hier kom ik nog geen andere pelgrims tegen. Het is direct al prachtig hier, veel hoogte verschillen. Deze eerste dag op de camino del Norte begint best wel pittig. Na een afdaling kom ik aan de Ria de Pasaia die ik over moet steken om in San Sebastián te komen. Er gaat een bootje naar de overkant. Daar wordt het weer een klim. Als ik hijgend boven ben zie ik een bordje met een pijl erop staan, welkom pelgrim. Ik volg de richting van de pijl en kom bij een groot huis waar allemaal mannen in de tuin aan het werken zijn. Een van hen stapt op mij af en begroet mij in het Engels. Welkom, kom binnen om wat te drinken. Ik krijg een plaats achter het huis in de tuin en de man gaat naar binnen om drinken te halen. Om mij heen zie ik vrouwen en meisjes die echt aan het boenen zijn. Wat is dit, waar ben ik nu terecht gekomen. De man komt terug met drinken en heerlijke koeken.
Wat is dit hier, vraag ik.
Wij zijn een leefgemeenschap op Oecumenische basis. Wij bakken ecologisch brood en koeken en verkopen dat in een winkel in San Sebastián. Ik zelf kom uit Israël maar er zijn verschillende nationaliteiten hier.
Ik krijg er een beetje een vreemd gevoel van, het lijkt wat op een sekte, zeker als ik die mannen en vrouwen zo gescheiden aan het werk zie. De drank en de koek zijn trouwens heerlijk.
Dan vraagt de man, wil je hier blijven, we hebben vanavond een groot feest te vieren. Je kunt hier slapen. Het zou leuk zijn om je daar bij te hebben.
Wat doe ik, in een paar seconden zie ik diversen scenario’s voor mij. Een ervan is dat ik iets toegediend krijg en hier niet meer weg kom. Ben ik nu zo’n schijterd? Ik ga niet op zijn uitnodiging in en vertrek na een uurtje. Achteraf vind ik het jammer dat ik toch niet gebleven ben, ik had een feest van zo’n sekte lijkende leefgemeenschap wel mee willen maken.
Ik loop door en kom in een bruisend San Sebastián. Het is weekend en de straten zijn overvol. Ik ben dol op straat artiesten en muzikanten en die zijn hier volop. Met moeite ruk ik mij los uit deze gezelligheid en ga op zoek naar mijn eerste alberque.
Door de hele stad zie ik de gele pijlen en de alberque is helemaal aan de andere kant van waar ik binnenkwam.
Je kunt een alberque denk ik het beste vergelijken met een jeugdherberg van zo’n vijftig jaar geleden. Een of meerdere kamers met stapelbedden met alleen een matras en een kussen erop. Deze alberque is van de gemeente en een overnachting kostte toen in 2010 zes euro per nacht.
Ik krijg een papieren onderlaken en kussensloop en loop hiermee naar de kamer. Het is een smalle kamer met hierin 5 stapelbedden. Er is nog een bovenbed vrij. Op de andere bedden liggen al slaapzakken. Dit is wat anders dan ik gewend was in Frankrijk, daar sliep ik altijd in goedkope hotels en was het bed opgemaakt met echte lakens en vaak een donsdeken.
Ik probeer het dunne papieren onderlaken goed over het matras te krijgen maar trek er al direct een scheur in. Ook dat moet ik leren. Mijn slaapzak erover en klaar voor de eerste alberque nacht.
Een drukte op de gang en daar komen acht Italianen de kamer binnen. Het zijn fietsers, zij fietsen naar SdC. De kamer is goed gevuld. Ik ga er nog even op uit om een hapje te eten en als ik terug kom ligt op het bed onder mij de eerste looppelgrim die ik vanaf ik vertrok uit Wissant tegenkom. Het is Jean een 70 jarige Fransman die in Irun is begonnen aan zijn tweede pelgrimage naar Santiago de Compostela.
Volgende week: Jean
Dit delen:
Een ingrijpende spirituele ontmoeting
Hoofdstuk 5
In 2010 liep ik van ede naar Santiago de Compostela
Mijn belevenissen heb ik beschreven en plaats deze hier in delen.
Ik begin vandaag te lopen met een houten hoofd. De “gezelligheid “ van gisteren laat duidelijk zijn sporen achter. De eerste paar uur loop ik op de automatische piloot. Ik weet niet of andere Santiagogangers dat ook hebben maar ik begin na verloop van tijd altijd hardop te zingen. Allemaal liedjes die ik vroeger leuk vond. Iedere keer komt Brandend Zand van Anneke Gronloh weer boven. Toen ik een jaar of 10 was had ik echt iets met dat nummer en ook de nummers van Johnnie Jordaan zing ik uit volle borst. Ik begin ook al tegen mijzelf te praten. Ik heb nu al zo’n tijd geen Nederlands meer gehoord dat ik het toch een beetje moet bijhouden. De dagen vliegen voorbij. Zingen, praten en vooral denken. Ik moet opletten met deze drukke werkzaamheden om niet verkeerd te lopen. Ik loop niet met een routeboekje maar op uitgescheurde bladzijdes uit de Michelingids waar de GR’s als stippellijn instaan. Mijn GPS is soms echt een uitkomst als ik weer eens de verkeerde kant opgelopen ben. Maar soms is verkeerd lopen niet verkeerd.
Het is weer eens zover. Ik ben de GR route even kwijt en kom in een klein gehucht waar een oud kerkje staat. Sancta Anna, mijn lief heet Anna. Ik ga er naar binnen en ben er alleen. Het kerkje is er zo een met van die grote grijze stenen. Binnen sober ingericht en er branden kaarsen. Op mijn iPhone heb ik de Misa Criolla uitgevoerd door Mercedes Sosa en die zet ik op de speaker. Dan gebeurt er iets heel aparts. Ik voel de aanwezigheid van mijn twee overleden dochters. Het is echt of ze bij mij zijn. Het verwerken van dit verlies is een van de redenen waarom ik deze pelgrimage loop. Ik huil voluit en kan bijna niet stoppen. Het is of ze beide zeggen, het is goed zo. We zijn bij je deze tocht. Ik kom uit deze trance als de deur opengaat en er een paar dames binnenkomen die mij verbaasd aan kijken. Ik zet de muziek uit, droog mijn tranen. Ik steek nog drie kaarsen op, ook een voor hun moeder en blijf nog even met mijn ogen dicht zitten. Even in een andere wereld. Buiten is alles weer anders. Er rijden auto’s, er lopen mensen en het regent. Ik ben weer in de werkelijkheid.
Na een paar uur kom ik in Parthenay. Eindelijk ben ik in een stad die op de route ligt naar Santiago de Compostela. Het is een oude pelgrimsplaats. Het plaatsje heeft nog een toegangspoort die Saint-Jacques heet en is nog bijna in de oorspronkelijke staat. In sommige delen van de stad waan je je in de middeleeuwen. Heel veel vakwerkhuizen en in een van die huizen bevindt zich mijn B&B voor deze nacht. Een Schots echtpaar is de uitbater van deze B&B. Ik krijg een prachtige kamer beneden. Een soort gewelven kamer met daarin een groot hemelbed. Wel erg luxe voor een pelgrim maar ook wel erg lekker een keer.
Met al die mooie momenten in de natuur, prachtige gebouwen en natuurlijk het Saint Anna kerkje draait mijn fototoestel overuren en de geheugenkaart raakt al aardig vol. Ik heb een extra opslag in de vorm van een stickie bij mij en vraag aan de gastvrouw of ik even van haar computer gebruik mag maken om de foto’s over te zetten naar het stickie. Geen probleem. Het zijn grote bestanden, ook wat filmpjes en het duurt even. Gebeurd, ik kan weer volop foto’s maken. Dat foto’s maken klopt helemaal maar helaas blijkt achteraf dat mijn foto’s niet op het stickie terecht gekomen zijn maar op de schijf van de gastvrouw en die heeft ze later verwijderd omdat ze dacht dat ze daar dubbel op stonden dus ook op mijn stickie. Daarom helemaal geen foto’s van het eerste deel van mijn camino.
Jammer, maar loslaten er zijn ergere dingen.
Volgende keer: het einde van Frankrijk en het begin van de camino del Norte.
Dit delen:
Zijn de Fransen nu echt aardig of………….
Hoofdstuk 4
In 2010 liep ik van ede naar Santiago de Compostela
Mijn belevenissen heb ik beschreven en plaats deze hier in delen.
Zijn de Fransen nu echt aardig of…………….
Het postkantoor is net open en ik sta al binnen om het pakketje met daarin mijn goed ingelopen Hanwag schoenen op te halen. De vrouw achter het loket snauwt mij iets toe en ik begrijp dat ik moet zeggen wat ik kom doen. Nu heb ik een beetje geoefend in het Frans hoe ik moet formuleren wat ik kom doen. Volgens mij komt het goed uit mijn mond maar de vrouw begrijpt er helemaal niets van. Spreekt u Engels? Non. Daar sta ik dan. Achter mij al een flinke rij en de vrouw waar ik tegen praat begint steeds ongeduldiger te worden. Maar er komt hulp. Iemand uit de rij komt naar voren en blijkt een Belg te zijn. Hij vertaalt net zo makkelijk wat ik tegen hem in het Nederlands zeg en eindelijk begrijpt de vrouw het en gaat naar achteren. Even denk ik dat ze maar direct koffie aan het drinken is maar na een tijdje komt ze toch terug en zegt tegen de Belg dat het pakje niet hier is maar op een bijkantoor. Als ze vertelt dat dit dik 5 km hier vandaan is kijkt ze mij triomfantelijk aan. Ik bedank de Belg , groet de vrouw vriendelijk en loop die 5 km naar het bijkantoor. Het is wel precies de verkeerde kant op maar die 5 heen en weer terug moet ook wel kunnen.
Op het bijkantoor twee heel aardige meisjes die ook geen Engels spreken maar wel precies begrijpen wat ik bedoel. Ik krijg een schaar en maak het pakje open. Zo kan het dus ook. Mijn Hanwags kijken mij aan en dat niet alleen. Er zitten ook tekeningen voor mij in gemaakt door de kinderen van de vriendin die het opgestuurd heeft. Een brok in mijn keel.
Ik wissel van schoenen en stuur de lage terug naar Nederland.
Wat zit dit comfortabel, de binnenkant voelt heel zacht aan en het lijkt weer of ik gedragen word, tenminste de eerste paar meters. Mijn voeten moeten nog helen en dat duurt nog wel even.
Het is begin mei en nog steeds prachtig weer. De hele maand april geen drup regen gehad. De GR’s die ik loop zijn juweeltjes. Ik loop een tijdje over een oude niet meer in gebruik zijnde spoorbaan. Helemaal overwoekerd door prachtige bloemen, het zal wel onkruid zijn maar zo’n schoonheid. Alle knoppen komen uit en overal nieuw leven. Wat is het voorjaar toch een mooi seizoen om te lopen. Wat een rust, ik loop dagen achtereen en kom geen mens tegen. Mijn stemmingen wisselen sterk. Van euforisch om hier te mogen lopen tot medelijden met mijzelf omdat het zo eenzaam is. Als ik weer eens in een dorpje kom, de GR loopt er vaak omheen en ik wat contact wil maken lukt mij dat niet echt. Zijn die “Fransen” nu echt zo nors?
Het tentje dat ik bij mij heb ga ik nu voor de tweede keer gebruiken. Ik loop al zo’n 30 km en ik kom bij een camping. Het gekke is dat ik niet durf om het zomaar in de vrije natuur op te zetten, best schijterig. Nu dus weer eens een camping.
Achter de balie van de receptie zit een man te bladeren in een stapel papieren. Ik groet hem keurig in het Frans maar hij reageert niet. Misschien doof? Ik begroet iets luider en nog niet. Eindelijk komt hij zuchtend overeind en komt naar mij toe met een gezicht van “had je wat?”. Als ik duidelijk maak dat ik alleen ben en wil overnachten lijkt het wel een gunst dat hij mij een plekje wijst. Niet echt een vriendelijke Fransman.
Mijn tentje is echt een tentje en weegt maar 900 gram. Ik pas er net in samen met de rugzak en opblaasmatrasje. De eerste keer dat ik hem gebruikte vond ik het geen succes en nu helemaal niet. Als ik opsta ben ik zo stijf als de bekende plank en het tentje is zo nat dat ik met het water dat er afloopt makkelijk thee zou kunnen zetten. Ook de binnenkant is nat. De zon schijnt gelukkig al maar het is toch ná elven als ik hem weer droog in de zak kan stoppen. Hij krijgt een enkele reis per pakketpost naar huis met nog een aantal dingen die ik toch niet gebruik en mijn rugzak gaat van zestien kilo naar dertien. Scheelt toch behoorlijk.
Het kan ook anders. Een paar dagen later ben ik om 4 uur al op de plaats waar ik een hotelletje heb uitgezocht. Het is nog gesloten en gaat pas om zes uur open. Nu is een van de dingen die ik graag doe na een dag lopen een lekker koud biertje drinken. Dat heb ik dan verdiend, vind ik. Iets verderop is een terras en het biertje smaakt heerlijk. Aan een tafeltje naast mij zit een man die verdacht veel lijkt op Wally Taxs, die zanger. Lang sluik haar met scheiding in het midden. Hij kijkt naar mijn rugzak en vraagt of ik naar SdC ga, hij ziet natuurlijk de bekende schelp op mijn tas.
Ja ik ben onderweg. Wil je een biertje van mij, vraagt hij. Dat kan ik niet afslaan. Beetje gezellig zitten kletsen maar dan moet hij weg, hij heeft een winkeltje verderop en dat moet open. Even later komt hij terug en vraagt of ik bij hem in de winkel nog een biertje kom drinken, veel goedkoper. Dat doe ik dus. Het winkeltje is gevestigd in een klein grijs pandje. Door het smerige winkelruit kan ik net zien dat er een paar oude computers in de etalage staan. Het is een computerreparatie winkel.
Niet alleen een winkel, het is tevens zijn woonhuis. Misschien ben ik niet zoveel gewend maar dit heb ik echt nog nooit gezien. Allemaal jampotjes tot de nok gevuld met shagpeuken en zoveel lege bierflesjes dat je van het statiegeld voor een week eten kan inslaan. Wat doe ik hier? Toch blijf ik en drink gewoon mee. Ik kan gewoon blijven slapen. Hij is best een gezellige prater en zeker na de vele biertjes kan ik er ook wat van. Het bier is op maar geen nood. Twee panden verder zit een tabak annex bar. We gaan daar naartoe en drinken weer verder.
Er komt een man binnen en die gaat bij ons staan, Jules, Wally heet dus Jules, vertelt wat ik aan het doen ben en de man is helemaal enthousiast. Hij heeft een tweede huis hier in de buurt en daar kan ik ook wel slapen. Hij heeft net ham gekocht dus laten we met z’n drieën naar zijn huis gaan dan drinken en eten we daar nog wat. Mijn rugzak opgehaald en mee met Toin. Zijn auto staat om de hoek, een BMW tweezitter. Jules rijdt er in zijn eigen gammele auto achteraan. Kwartiertje rijden en we zijn er. We eten ham en drinken een soort cognac. Verder weet ik niet meer hoe ik in bed gekomen ben. Wat ik wel weet is dat ik om zeven uur uit bed moet want Toin moet naar een begrafenis.
Stipt om zeven uur wordt er aan mij gesjord en als ik mijn ogen eindelijk open krijg staat Toin al helemaal fris en fruitig voor mij. We rijden terug naar de tabac, ik krijg een espresso en een croissantje en Toin zet mij keurig bij het begin van mij route af.
Achteraf denk ik nog wel eens dat het heel anders had kunnen lopen, geld en spullen weg en ergens alleen achtergelaten maar dit waren echt gastvrije Fransen. Misschien toch bescherming van Saint Jacques?
Volgende keer: een onwaarschijnlijke ontmoeting en mijn foto’s verdwenen.
Dit delen:
Kan er nog meer stuk aan een voet
Hoofdstuk 3
In 2010 liep ik van ede naar Santiago de Compostela
Mijn belevenissen heb ik beschreven en plaats deze hier in delen.
Kan er nog meer stuk aan een voet
Na het zwarte drab avontuur loop ik weer gezellig verder. Mijn schoenen zijn nog niet helemaal droog maar het lijkt best te gaan. Spierpijn en de eerste blaar heb ik al doorgeprikt. Maar niet klagen dat hoort er nu eenmaal bij. Ik geniet van van het prille voorjaar en het hier mogen lopen. Door mijn gebrekkige Frans en het feit dat “de Fransen” geen Engels willen of kunnen spreken maak ik niet erg veel contact.
Ik loop per dag zo tussen de 25 en 30 km, goed te doen. Na zo’n tien dagen wordt het lopen toch wat meer strompelen. Als ik mijn sokken uittrek zie ik meer pleisters dan naakte voet. Tape op mijn hiel en wreef. De lage schoenen blijken toch niet echt bij mij te passen. Om mijn voeten wat rust te geven las ik een rustdag in. Ik ben inmiddels in St Valery sur Somme. Een historisch stadje. Ik logeer in een B&B en slaap heerlijk. Mijn rustdag gebruik ik om toerist te spelen. Heerlijk slenteren zonder dat gesjouw met die rugzak. Er loopt een toeristisch stoomtreintje om de baai van de Somme heen naar Le Crotoy en ja hoor ik neem een retourtje met deze stoomtrein.
De volgende morgen moet ik mij er echt toe zetten om weer op pad te gaan. Alle blaren weer doorgeprikt, ingesmeerd met zalf en flink in de tape. Mijn schema is om toch wel iedere dag 25 km te lopen maar op deze manier met deze voeten gaat dat niet lukken. Plan B wordt in werking gezet. Ik laat mijn lekker ingelopen Hanwags overkomen en stuur deze lage schoenen terug. Nog een weekje volhouden.
Pijn went vooral als je leuke dingen meemaakt. Ik kom door een iets groter dan een klein dorpje en er komt een man mij tegemoet. Het blijkt de burgemeester te zijn. Hij is ook naar Santiago de Compostela gelopen en is zeer enthousiast. Ik moet mee naar het gemeentehuis, het is zondag en dus gesloten. Hij heeft natuurlijk de sleutel en eenmaal binnen komen de verhalen los. Ik krijg te drinken en wat te eten en hij moet ook zijn gemeente stempel in mijn pelgrimspaspoort zetten. Het is jammer dat het nog vroeg is anders had ik daar mooi kunnen slapen.
En dan is daar Le Treport. Een stad met een Église Saint Jacques. Eindelijk eens goedkoop slapen denk ik. Naast de kerk is een zaaltje waar een paar nonnen aan het werk zijn. Kan ik hier ergens slapen? Nou dat weten ze niet, ik moet het maar even proberen bij de pastorie. Grote pastorie die bij zo’n grote kerk hoort. Ik bel aan en er gebeurt niets. Nog een keer bellen en dan gaat de deur open. In de deuropening staat een priester van, hoe moet je dat tegenwoordig ook al weer zeggen, van Afrikaanse afkomst. Zijn witte priester boordje steekt goed af. Wat ik kom doen? Ik ben pelgrim, ben op weg naar SdC en zoek een slaapplaats. Of ik een oneerbaar voorstel doe zo kijkt hij mij aan. Hij heeft nog nooit van Santiago de Compostela gehoord. Ik laat mijn pelgrimspaspoort zien waarop ook in het Frans uitleg op staat maar nog begrijpt hij het niet. De pastoor, zijn baas dus eigenlijk, is in Parijs, kom maar terug als hij er weer is. De deur wordt voor mij gesloten. Weer op zoek naar een betaalbaar hostel. Dat is wel een voordeel in Frankrijk, er zijn genoeg goedkope hotelletjes.
Nu heb ik nog geen stempel in mijn pelgrimspaspoort. Het is acht uur en ik wil weer gaan lopen maar eerst toch die stempel. Ik bel weer aan bij de pastorie en nog eens en nog eens, dan gaat er boven een raam open en kijkt mijn Afrikaanse vriend op mij neer gekleed in een spierwit hemd. Ik wijs op mijn pelgrimspaspoort en maak een stempel gebaar.Hij doet het raam dicht. Gestommel en daar maakt hij zuchtend de deur open. Ik mag zowaar mee naar binnen en krijg zonder een woord te zeggen een stempel. Dat was Le Treport.
Mijn schoenen die vanuit Nederland moeten komen zijn er nog steeds niet maar ik moet toch verder. De route vandaag loopt niet langs de kust maar gaat over lange rechte landwegen. Geen leuke koffietentjes en de dorpjes waar ik doorheen kom lijken wel uitgestorven. Mijn brandertje doet goed dienst. Ik kan zelf water koken voor een pijpje oploskoffie. Hoe verslavend kan koffie zijn. Na een paar uur lopen ruik ik gewoon koffie.
Mijn voeten doen nu echt pijn en de lange rechte saaie wegen lijken steeds langer te worden. Ik wil niet meer, ik wil naar huis. Dit is niet wat ik mij er van voorstelde. Ik heb zoveel positieve verhalen gelezen over de camino. Zijn dat allemaal supermensen? Maar ik kan niet stoppen, een van de redenen waarom ik de camino loop is mijn vader zaliger. Hij had altijd opmerkingen tegen mij zoals “dat lukt je toch niet of dat kun jij toch niet”. Nu had hij wel een beetje gelijk, ik begin meestal erg enthousiast ergens aan maar maak niet vaak het ook werkelijk af en nu wil ik toch bewijzen dat ik dit wel degelijk afmaak. Mijn doel is SdC te bereiken. Toen wist ik nog niet dat SdC niet het doel is maar dat mijn weg het doel is. Maar dit terzijde.
Zo alles overdenkende en door mijn gestrompel zie ik het even niet meer zitten. Maar dan gebeurt er iets dat ik nog steeds niet kan verklaren. Ik loop langs weilanden en daar net naast een heg ligt een hele berg met jacobsschelpen. Hoe komen die hier nu verzeild. Is dit een teken? Ik blijf een tijdje staan en voel mijn energie terugkomen. De laatste zes km naar mijn overnachtingsplaats lijkt het alsof ik word gedragen. Helaas heb ik geen foto van deze berg met schelpen maar dat is weer een ander verhaal.
Wordt vervolgd
