lopen en koken
lekkerLopen-pelgrimwandelcoach-passies- lekkerLopenTV
Is het echt zo druk in de buurt van Amsterdam?
Het weerbericht van vandaag, wisselend bewolkt met hier en daar een bui. Wat zal ik doen, blijf ik thuis of ga ik naar buiten en een stuk lopen. Het wordt een wandeling. Deze keer in een gebied dat waar ik nog niet eerder gelopen heb. Mijn startpunt is buurtschap Waver. Ken je dat niet? Het ligt 7 kilometer lopen van het AMC in Amsterdam aan het riviertje De Waver.
Hier begin ik aan een wandelroute van zo’n 12 km. Via een handbediend bruggetje steek ik de Waver over en loop zo de polder Groot-Mijdrecht beter bekend als de Waverhoek in. Het heeft, ja hoe is het mogelijk, de afgelopen tijd nogal geregend en het gras waar ik loop is behoorlijk nat. Door het vocht ruikt het heerlijk. Er staan ook paaltjes met het bekende rood-witte teken, een langeafstandsroute dus. Door dit gebied loopt het Floris de vijfde pad. Maar al snel ga ik de andere kant op. Het is niet voor te stellen dat dit maar een paar km van Amsterdam is. De hectiek van onze hoofdstad is helemaal verdwenen. Hier loop je met alleen de geluiden van de watervogels, schapen, ganzen en nog veel meer. Alleen vliegt er zo nu en dan een laag vliegend vliegtuig over maar waarschijnlijk een stuk minder dan een half jaar geleden.
Het is een waterrijk gebied. In de video krijg je een goede indruk van de schoonheid van dit gebied. Na 7 km sta ik voor het hek van natuurgebied Botshol. Het is een laagveengebied. Veenplassen, slootjes, rietland en moerasbos. Buiten de slootjes om bestaat Botshol eigenlijk uit twee grote plassen, de kleine Wije en de grote Wije. deze zijn met elkaar verbonden door die kleine slootjes die vaak dichtgegroeid zijn. Het is het restant van de vroegere vervening.
Het is weer prachtig lopen hier, tenminste als ik niet stil sta om foto,s te nemen of een bewegend beeld te schieten. Na 11 km ben ik terug op mijn beginpunt, bewogen tijd 1 uur en 55 minuten en de totale tijd 3 uur en 11 minuten. Je ziet dat ik genoeg tijd heb genomen om rond te kijken.
De hele route is 11 km, ik liep er 12 omdat mijn begin en eindpunt ergens anders was. Geen horeca onderweg.
Om te eindigen met de titel, nee, het is echt niet druk in de buurt van Amsterdam. Zodra je de stad uit bent kom je in een heel andere wereld. Ik ben blij dat ik er ondanks de best wel slechte weersvoorspelling toch ben gaan wandelen. Een buitje gehad maar een kleine paraplu die ik uit mijn rugzak toverde doet wonderen.
Als je de video hebt bekeken zou ik het heel leuk vinden als je mijn videokanaal volgt en dus even op abonneren klikt.
Dit delen:
WANDELEN MET ELISABETH EN HAAR GELEIDEHOND
Het begon met de besloten Facebook groep, lekker lopen. Elisabeth meldde zich aan en plaatste al snel berichten. Nu denk je misschien, nou en? Elisabeth is blind en wandelt graag. Bij haar in de buurt is dat geen probleem, ze loopt samen met Wendy haar werkgrage hond. De conditie van beiden is uitstekend en ze willen graag wat grotere afstanden lopen en niet telkens het zelfde loopje. Daarom heeft Elisabeth en Wendy iemand nodig die met hun mee kan lopen. 20 kilometer is geen probleem.
Elisabeth loopt niet alleen voor haarzelf maar ook voor een heel goed doel. Ze loopt 1000km voor Demi. Demi is 6 jaar en heeft een zeer zeldzame ziekte. Hij woont sinds zijn geboorte bij pleegouders en zij hebben nu dringend behoefte aan een rolstoelbus.
Lees
Hier
het hele verhaal. Ik heb het gelezen en weet helaas als geen ander hoe moeilijk het is om alle aanpassingen voor elkaar te krijgen dus ik steun dit doel volledig en besloot om een stuk met Elisabeth en Wendy te gaan lopen.
Ik heb afgesproken in de woonplaats van Elisabeth, Assen. Het is niet naast de deur maar om half elf ben ik er en we zoeken een route uit van zo,n 18 km. Hieronder de hele route.
https://nl.wikiloc.com/routes-wandelen/bbbb-55864702
Ik ga dus met een vrouw lopen die blind is. Wat kan ik verwachten? Ik tref een zelfverzekerde vrouw die uitstekend en in een hoog tempo loopt. Zij en haar hond Wendy zijn een eenheid. Ik sta echt versteld hoe Wendy, Elisabeth vlot langs allerlei obstakels heen loodst en bij een groot obstakel stil blijft staan zodat Elisabeth met haar stok kan voelen en er zo overheen kan stappen. Prachtig om mee te maken. We hebben goede gesprekken en veel lol, vooral als Elisabeth vertelt over de vragen die zij vaak krijgt als ze voorlichting op scholen geeft. Een voorbeeld, na haar presentatie vraagt een pubermeisje, mevrouw hoe kleedt u zich aan? Nou gewoon zoals jij. Ja maar u ziet toch niet of de kleuren bij elkaar passen? Als dat zo is vraag ik het even aan mijn man. Uw man? Bent u dan getrouwd, kan dat dan als je blind bent. Als ze dan ook zegt twee kinderen te hebben is het meisje helemaal verbouwereerd.
Nu heb ik ook nog een oproep.
Heb jij tijd en zin om eens een flinke wandeling met Elisabeth en Wendy te maken laat het mij dan weten. Dan kan ik jullie met elkaar in contact brengen. Je zult er geen spijt van krijgen. Je moet wel loopconditie hebben want anders hou je dit op elkaar ingespeelde koppel niet bij 😏.
Dit delen:
Een andere kijk op wandelen
Het is half acht als ik de Sprinter parkeer bij het natuurcentrum Veluwe. Hier begint een klompenpad, het Kreelsepad. Er zijn drie afstanden mogelijk, 7-8 of 14 kilometer. Ik kies de 14 km.
14 km dat is met het tempo dat ik normaal loop zo’n twee en een half uur lopen. Half acht beginnen dus om tien uur klaar. Maar vandaag ga ik het eens anders doen. Ik heb net het boekje, mindfulness voor wandelaars, geschreven door Adam Ford gelezen en dat zet mij toch aan het denken. Hij schrijft: Zoek de rust onderweg. Een lange wandeling geeft ons ruimschoots de gelegenheid ons tijdelijk te onttrekken aan de drukte van het stadsgebied, onze familieleden(hoeveel we ook van ze houden), onze werkplek en collega’s, waarbij we de stilte ontdekken en echte rust en diepgang vinden. Dat spreekt mij wel aan.
Net voor ik wil gaan lopen valt mijn oog op een kever of tor. Ik observeer hem een tijdje en zie de rustige manier waarop hij zich voortbeweegt. Hij loopt wat, kijkt om zich heen, staat een tijdje stil en vervolgt zijn weg weer. Met dit kevertje als gids in mijn gedachte begin ik aan het Kreelsepad.
Het is op deze tijd nog heerlijk rustig en na 20 meter loop ik al op de prachtig in bloei staande hei. Op deze tijd is Aard vd Brandhof, de herder nog niet met zijn schapen op pad. Ze zijn wel buiten veilig achter een omheining. Nu lijkt mij deze niet zo hoog en met de wolven in de buurt moet je toch oppassen.
Op mijn gemak loop ik verder. De hei maakt plaats voor bossages en zo kom ik bij de Kreelseplas. De Kreelseplas ligt op het laagst gelegen stuk van de Ginkel. Hier dichtbij vind je nog de ‘Heidebloemplas’ en de ‘Plas van Gent’. Vanaf de Kreelseplas stroomde vroeger een beekje genaamd de ‘Hartense Beek’ zuidwaarts tot in de Ginkelse Heide, waar het ‘verdween’ naar het diepere grondwater. Verderop komt het water weer te voorschijn, waar het mede de Renkumse beken voedt. Ook een mooi gebied om een wandeling te maken, maar dat een volgend keer.
Ik kijk eens op mijn horloge en zie dat ik al een uur aan het lopen ben en nog geen drie km ben opgeschoten. Normaal zou ik in deze tijd al drie km verder zijn. Het bevalt mij wel. Stilstaan bij alle “natuurlijke kunst “ die ik onderweg tegen kom. Prachtige zwammen en gesneuvelde bomen die weer een heel eigen leven gaan leiden. dingen waar ik in mijn normale tempo aan voorbij loop.
Nadat ik een hekje ben doorgelopen bevind ik mij nu in een gebied waar runderen lopen. Koeien en stieren. Na een paar meter zie de eerste al. Rustig aan het grazen tussen de struiken, maar er zijn er veel meer. Wat zien deze dieren er super gezond uit. Krachtig, fier en met een glanzende vacht. Het moet heerlijk zijn voor deze dieren om in zo’n ruim gebied te mogen vertoeven.
Het langzame lopen bevalt mij wel maar……..ja natuurlijk een maar, zo langzamer hand begin ik toch wel trek in een kopje koffie te krijgen. Het is bijna elf uur als ik theeschenkerij de Mossel passeer. Nou niet echt passeer ik stop er en gelukkig hebben ze niet alleen thee maar ook koffie. Om mij heen zie ik allerlei mensen die naast de koffie ook nog appeltaart of bosbessentaart eten. In het
dat ik volg past dat niet helemaal maar af en toe eens jezelf kietelen mag wel, dus………..heerlijk.
Met een heerlijk after koffie gevoel loop ik weer verder en dan gebeurt het. Ik zie plots een groot wild zwijn voor mij. Natuurlijk wil ik die filmen maar door het plotselinge en door het te snel willen krijg ik mijn camera niet zo snel uit mijn broekzak, misschien herken je dat gevoel wel. Natuurlijk te laat. Als ik begin te filmen verdwijnt zij met een stoet jonkies erachteraan in het bos. Er staat als bewijs nog wel een piepklein stukje in de video.
En dan ben ik weer bij de Sprinter. Het is 4 uur en 33 minuten later en ik heb 14,55 km gelopen met een gemiddelde van 3,2 km per uur. Het bevalt mij uitstekend, ik heb veel meer gezien en ervaar ook een zekere rust. Op deze manier ga ik vaker lopen. Een beetje afwisseling in tempo kan zeker geen kwaad.
Kreelsepad. (Bron Klompenpaden)
Ontdek het prachtige buitengebied van Ede. Wandelen door een klein, oud landbouwgebied met vennen te midden van een groot heidegebied, oude zandverstuivingen, hoge stuifduinen, eeuwenoude grafheuvels en de stuwwallen van de westelijke Veluwe. Klompen aan, rugzak op en gaan!
Rondwandeling: het Kreelsepad (14 km)
Startpunt: Natuurcentrum Veluwe, Groot Ginkelseweg 2a in Ede
Openbaar vervoer: Bushalte Langenberg en Bushalte De Bosrand in Ede
Opstappunten: Schaapskooi Ginkelse Hei in Ede. Boerderij-Theeschenkerij Mossel, Mosselseweg 2 in Otterlo (niet met auto bereikbaar).
Markering: blauwe markering in de vorm van een klomp. De route is in twee richtingen gemarkeerd, zodat u de route zowel links- als rechtsom kunt wandelen
Route combineren: U kunt het Kreelsepad combineren met het Eeskooterpad, het Doesburgermolenpad of het Molenbeeksepad. Overstappunten en -routes zijn aangegeven op de kaart en in het veld
Horeca onderweg: bekijk vooraf de openingstijden, vooral buiten het seizoen.
- Boerderij-Theeschenkerij Mossel, Mosselseweg 2, Otterlo
- Stichting Natuurcentrum Veluwe, Groot Ginkelseweg 2A, Ede
- Camping Zuid Ginkel, Verlengde Arnhemseweg 97, Ede
- Restaurant Juffrouw Tok, Verlengde Arnhemseweg 101, Ede
- Restaurant Gonzales, Verlengde Arnhemseweg 99, Ede
Dit delen:
Je dacht toch niet dat ik verdwenen was?
Het is maandenlang stil geweest rondom mijn blog. Ik kreeg zelfs al een reactie van iemand die mij vroeg of het wel goed met mij ging. Gelukkig kan ik zeggen, het gaat goed.
Waarom dan die stilte?
Ik heb het ontzettend druk gehad met het ontwikkelen van een fitprogramma.
Fit door te bewegen en fitter door een ander eetpatroon te gaan volgen.
Dat doe ik voor anderen, maar het begon natuurlijk eerst bij mijzelf. Veel te zwaar voor mijn 1,69 meter en iedere keer maar weer vol frisse tegenzin aan een nieuw dieet beginnen..
. brood dieet
. Sonja Bakker
. uithonger dieet
en zo kan ik er nog wel tien opnoemen waarschijnlijk is het wel herkenbaar voor jou.
In het begin vlogen de kilo’s er af maar na een tijdje kon ik het toch niet volhouden en binnen een paar maanden
was ik weer net zo zwaar of zelfs zwaarder dan voor ik met zo’n dieet begon.
de ommekeer
Op het moment dat ik eigenlijk niet meer op de weegschaal durfde te gaan staan gebeurden er twee
belangrijke gebeurtenissen in mijn leven.
De eerste gebeurtenis kwam door een heel ingrijpende ziekte van mijn toenmalige partner. Met mijn ziel onder mijn arm begon ik te lopen. Vijf uur in de morgen liep ik al buiten op de hei. Eerst een kort stukje maar die stukjes werden steeds langer. Ik liep uren achter elkaar door. Normaal ging ik bij vervelende gebeurtenissen overmatig veel eten en vooral snoepen. Nu door het vele lopen had ik daar geen behoefte aan.
De tweede gebeurtenis kwam door een goede vriendin die ik een paar jaar niet gezien had. We hadden
telefonisch een afspraak gemaakt om samen een wandelroute te lopen. Ik ben te vroeg op de afgesproken plek en er stopt een fel gele auto. Uit de auto stapt een slanke vrouw. Ik kijk nog eens goed , die vrouw ken ik, het is Corine, de vriendin waar ik mee ga lopen. Hoe is dit mogelijk, ik ken haar alleen als een, zeg maar erg “gezette” dame maar hier staat een vrouw die zeker 30 kilo is afgevallen. Ze straalt als ik haar complimenteer en tijdens het lopen vertelt ze mij haar geheim.
Het is heel simpel, 50%, dit houdt in van alles dat je normaal eet maar de helft gebruikt. Van alle tussendoortjes maar een beetje.
Alcohol? Heel zuinig.
Maar wat heel belangrijk is, ze is meer gaan bewegen. De combinatie van bewegen en anders eten is het recept om af te vallen en fit te worden.
Corine nam de eerste stap en begon met deze andere leefwijze. Het is nu 14 maanden later en ze is 33 kilo aan gewicht kwijt maar wat eigenlijk veel belangrijker is, ze voelt zich weer fit en dat is te merken want we lopen een pittige route en zij heeft er totaal geen moeite mee.
Thuis gekomen houdt deze wandeling met Corine mij behoorlijk bezig. Ik zie nu een opgewekte en fitte vrouw.
De vorige keer was dat wel anders. We liepen nog geen drie kilometer en ze was het al zat. Deze keer liepen we bijna tien kilometer, maar dat hadden er net zo makkelijk 15 kunnen zijn. Corine had er niet de minste moeite mee..
Mijn conditie was op dat moment ook goed maar dat kwam voornamelijk omdat ik lange afstanden liep, alleen was ik veel te zwaar. Daar moest toch maar een keer verandering in komen en zo begon ik ook aan de “minderen” leefstijl.
Ik ben niet broodmager geworden, dat hoeft ook niet maar met de 10 kilo die eraf is voel ik mij wel een stuk beter.
Door het te zwaar zijn belastte ik mijn knieën behoorlijk, nu ik lichter ben merk ik echt een verschil.
Voordat ik met het minderen begon voelde ik mij na het eten opgeblazen. Ik vond het eten zo lekker dat ik nog eens opschepte en dan nog een toetje. Opgeblazen gevoel, herkenbaar?
Dat heb ik nu niet meer
Zo ontwikkelde ik het 90 dagen fitprogramma
90 dagen wandeltraining
In deze 90 dagen ga je meer bewegen en bewuster en minder eten.
In 90 dagen werk je aan je loop conditie, zodat je na die 90 dagen 15 km op een dag kunt lopen en dat dagen achter elkaar.
Heb je geen wandel ervaring dan begin je met een 0 schema. Je bouwt het rustig op. Heb je al een basisconditie dan krijg je een ander schema.
90 dagen dagmenu´s
Iedere dag een suggestie voor ontbijt, lunch en diner compleet met recepten.
Geen ingewikkelde recepten met ingrediënten waaraan je een dagtaak hebt om ze te verzamelen.
Wel recepten waar rekening wordt gehouden met de schijf van vijf.
Wat minder koolhydraten en meer eiwitten
Dit programma ontwikkelen kost veel uren. O ja, in die tijd heb ik ook nog een ebookje geschreven.
7 stappen om af te vallen en fitter te worden, je kunt het gratis downloaden.
ebook
Ik krijg nu weer wat tijd om het gewone blogwerk weer op te pakken. Reacties zijn natuurlijk altijd welkom.
Warme groet en een glimlach,
Harry
Dit delen:
De uitsmijter
Ieder jaar als ik een tijdje weg ben dan krijg ik opeens ergens enorme trek in. Toen ik 10 maanden onderweg was kon ik smachten naar een lekkere krentenbol. die was natuurlijk in het buitenland niet te krijgen.
Nu ben ik pas drie weken onderweg en kreeg ik weer zo’n aanval van ergens trek in hebben. Ik ben gewoon in Nederland dus het meeste waar je trek in krijgt moet hier wel verkrijgbaar zijn.
Uitsmijter
Dat moet niet moeilijk zijn dacht ik. Gewoon een paar boterhammen met daarop ham, kaas en spiegeleieren.
Dat valt dus tegen. Bij de eerste trendy tent keken ze mij aan of ik uit een andere wereld kwam. Uitsmijter? Nee meneer wij hebben wel rijkelijk belegde broodjes met rucola, pesto en heerlijke geitenkaas.
Nou nee, doe dan maar gewoon een kopje koffie.
Espresso, cappuccino of een latte?
Nou nee, gewoon een kopje koffie. De serveerster of is daar ook een ander woord voor, tikte wat in op haar smartphone en een paar minuten later werd de koffie met een koekje erbij door een andere serveerster gebracht. Geen uitsmijter.
De volgende dag, nog maar eens proberen nu in een andere plaats. Heeft u een uitsmijter voor mij?
Nee wel een Italiaanse bol met b.v. zalm, vindt iedereen heerlijk.
Ik eigenlijk ook wel maar ik had mijn zin toch echt op een uitsmijter gezet. Zo ging het 4 dagen door, telkens geen uitsmijter. Is toch zo gemaakt. De vijfde dag ben ik eerst naar binnen gegaan om het te vragen en warempel deze al wat oudere zaak had een uitsmijter op het menu staan.
Hij smaakte zoals een uitsmijter moet smaken, voor mij heerlijk.
Op wereldreis door Nederland maak ik ook nog wat vlogjes. In nummer 4 reizen mijn lief en ik naar Polen, Napels en pakken we de Noordkaap ook nog even mee en brengen we een bezoek aan het atelier van de bekende beeldhouwer Eddy Roos. Dat verhaal staat onder de foto.
Dit delen:
De intelligente kip
Tijdens een mooie wandelroute zie ik net iets buiten Lunteren een boerderij met landwinkel. Aan de weg staat een bordje met daarop: “verse eieren niet op zondag”. Nu is het maandag en ga ik binnen een eitje scoren. Verse eieren, niet op zondag, wat bedoelen ze daarmee?
Als ik door de winkeldeur naar binnen ga luidt er een harde bel. Achter een paar kratten met appels ontwaar ik een vrouw. Grijs schort aan en het eveneens grijze haar opgestoken in een knotje op haar kruin. Ze ziet er moe en afgetobd uit. Ik schat haar tegen de vijftig maar ze ziet er uit als mijn moeder op haar 79ste maar dan zonder de glimlach.
Ik kijk wat rond en zie uit mijn ooghoek dat ze naar de toonbank loopt en op een knopje drukt. Kan ik uwe helpe, vraagt ze en op dat moment komt er een man door het vliegengordijn van achteren. Type Anton Geesink met een veel te strakke overal aan.
Ja eigenlijk heb ik een vraag, wat voor ras is jullie kippen vraag ik aan de vrouw.
Barnevelders, antwoordt de man.
Mooi, zijn deze extra intelligent?
Hoezo, vraagt de man.
Nou ik zie dat bordje aan de weg en vraag mij af hoe dat dan gaat.
Hoezo, hoe dat dan gaat.
Dat ze precies weten dat ze zondag overslaan om eieren te leggen of als ze dat wel doen dan zijn de eieren op maandag niet vers. Verse eieren, niet op maandag, dat zou eerlijk zijn.
De man krijgt eigenaardige rode plekken in zijn hals en roept, dr uut.
Ik wil graag een doosje eieren kopen.
Dr uut en een beetje rap.
Nu kan ik wel op mijn strepen gaan staan maar ik kies eieren voor mijn geld of geld voor mijn eieren en ik snel de winkel uit.
Als ik op de weg lopend nog een keer omkijk staat de man nog woedend in de deuropening.
Mazzel dat ik niet in Amerika woon, dan was ik zo het erf afgeschoten.
Dit delen:
einde van de wereld.
Hoofdstuk 20
Het einde van de wereld.
Nu ben ik dan in Santiago de Compostela. Het is super druk en ik mis de betrekkelijke stilte van de camino nu al. Er staan overal rijen mensen en het is soms schuifelen achter elkaar aan in de smalle straatjes. Door de speciale groep Spaanse mensen met een beperking die hier opgewacht en verwelkomd worden door hele families is het overvol. Het is bijna een gevecht om de kerk binnen te komen. Maar het is gelukt, ik ben binnen en sta te wachten, de banken om te zitten zijn vol, tot de mis begint. Daar komen ze dan, een hele stoet met Priesters en Acolieten. Waar ik onderweg zo’n tekort aan priesters waarnam is er hier een overvloed van. Er staan zeker 10 priesters rond het altaar. Het merendeel is hoogbejaard. Tijdens de dienst, als ze mogen zitten, zag ik twee van de priesters een tukje doen. Ik heb meer oog voor dat tafereel dan voor de rest. Ik zag ze iedere keer wegzakken en als er dan weer een ander onderdeel in de mis kwam schrokken ze wakker, maar even later viel dat hoofd dan weer naar beneden. Misschien is dit een soort dagbesteding voor priesters met emeritaat.
Tijdens de mis wordt er ook gezongen en ik heb mazzel want deze keer heeft er een non met een prachtige stem dienst. De herinneringen uit mijn verleden als koorknaap van de koorschool van de kathedrale basiliek St Bavo in Haarlem komen boven. De prachtige Gregoriaanse muziek ontroert mij. Dat is dan ook alles wat mij ontroert aan deze toeristische vertoning.
Waar ik sta heb ik ook zicht op de gouden Sint Jacobus die hoog boven het altaar staat. Ik zie een doorlopende stroom mensen er achter langs lopen die dan even het beeld aanraken of kussen. Dan het hoogtepunt van de voorstelling de botafumerio , het grootste wierookvat ter wereld. Het zou bedoeld zijn om de lucht in de kathedraal te zuiveren van onreinheden en de niet echt lekkere geur die de pelgrims mee naar binnen namen maar het is gewoon een attractie geworden. Een team van 6 tiraboleiros (slingeraars) trekken ieder aan een touw en de botafumerio gaat met een snelheid van zo’n 68 km door de dwarsbeuk. Op zich een spectaculair gebeuren.
Buiten staat nog een enorme rij voor de ingang naar het beeld van Jacobus. Voor dit moment even genoeg Jacobus, de zon schijnt en het terras roept. Ik ben alweer veel pelgrims van onderweg tegen gekomen en we hebben veel verhalen te vertellen.
Het is tijd om mijn bewijs dat ik deze tocht gelopen heb op te halen bij het pelgrimskantoor. Heel veel mensen die de verplichte honderd km hebben gelopen. Als ik aan de beurt ben en de medewerker ziet aan mijn stempelkaart waar ik begonnen ben, laat hij die direct aan zijn buurman zien en ik word uitgebreid gefeliciteerd, best een mooi moment als ik mijn compostela ontvang.
Bij Santiago de Compostela hoort ook nog Finisterre. Een aantal pelgrims heeft moeite om te stoppen met lopen en daarom lopen ze nog een stukje door. Het einde van de wereld, de Romeinen, die dachten dat de wereld reikte tot dit meest westelijk gelegen punt van het Europese vasteland en niet verder. We weten nu beter. Ik ga niet lopen maar neem de bus er naartoe. Vanaf het dorpje is het nog drie km lopen naar de rots aan de Costa del Morte. Hier liggen veel scheepswrakken want in vroeger tijden en trouwens ook nu nog vergingen en vergaan er veel schepen. Op deze plek zo rond zonsondergang verbranden veel pelgrims (nu verboden) symbolisch iets wat ze onderweg gedragen hebben. Het verbranden van het oude en dus een nieuw begin. Voor veel pelgrims is dit ook een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk van hun leven.
Voor mij zal het ook altijd zijn, een deel voor en een deel na Santiago de Compostela..
Dit delen:
Een dag uit het leven van een “vitale’ bejaarde
Het is lang geleden dat ik het geluid van een wekker gebruikte maar vandaag is het nodig. Half zeven zou het geluid van krekels mij wakker moeten maken. Ik open mijn ogen en denk dat het al tijd is, spring uit mijn bed maar het blijkt pas kwart over vijf te zijn. Toch maar weer even terug, maar je slaapt er op want voor half zeven ben ik wakker, sta op en zet de krekels op mijn telefoon uit. Maar waarom zo achterlijk vroeg uit bed als een dag binnenblijven erg lang is. De reden is Albert Heijn, die is speciaal van zeven tot acht open voor de kwetsbare bejaarden. Ik ga vandaag eens voor een kleine week inslaan. Er is hier zo’n grote XXL en daar sta ik al voor de openingstijd te wachten met op ruime afstand nog zes collega inkopers. Voor de zekerheid nou ja zekerheid? plastic handschoentjes aan getrokken en ik zie er nog twee mee. Exact om zeven uur worden de luiken open gedaan en mogen we een voor een naar binnen. Zelfscanner pakken en heel ontspannen winkelen. We blijven allemaal op een goede afstand van elkaar. Na vijftig minuten sta ik weer buiten met een gevulde kar maar zonder gist, spinazie, paracetamol en ja hoor daar komt hij, wc-papier. Er lag nog een pak maar dat kostte ruim tien euro en dat vind ik te gek om met zulk duur papier mijn remsporen weg te werken. Om acht uur ben ik alweer thuis waar mijn lief mij opwacht met een vers kopje groene thee.
Omdat we normaal gesproken veel on the road zijn hebben we de V digitaal. Ik ben daar nu helemaal aan gewend maar mis in tijd van nood toch wel het papier want dat is op de juiste manier gevouwen en geknipt goed bruikbaar als wc papier. (Zie het filmpje dat Rietepietz op haar blog zette). Na een uur heb ik alle zin en onzin die ik lees wel opgeslagen en mijn bakje goed gevulde muesli leeg gegeten. Tijd voor koffie.
De zon schijnt volop op mijn balkonnetje met zicht op het bos, en voor de reuring op het stationsplein. De normale drukte heeft plaats gemaakt voor stilte. Op het parkeerterrein dat anders overvol is staat nu een handjevol auto’s. Sta je niet in een daar voor gemaakt vak dan is de kans 100% dat als je terugkomt bij je auto er een niet veel belovend papiertje tussen de ruitenwisser en je voorruit zit. Bingo. Een paar keer per dag komt de handhaving hier langs en met z’n tweeën lopen ze alle auto’s na of die wel goed staan. Ahhh, daar staat er weer een verkeerd, de een schrijft en de ander maakt uit verschillende hoeken foto’s van de auto, hele artistieke baan. Ook nu nog zie ik ze regelmatig over het parkeerterrein rijden maar ook hier is nu geen werk voor ze.
O, daar gebeurt wat. Een persoon in een witte VW met een grote aanhanger zet deze combinatie schuin op de parkeerplaats. Het persoon, een man stapt uit, kijkt om zich heen en steekt een sigaret op. Waarschijnlijk is hij erg blij met z’n horloge want om de paar seconden kijkt hij ernaar. Hij loopt een paar rondjes om zijn combinatie heen en mikt het restant van zijn sigaret weg. Er komt een zwarte BMW cabrio aangereden en deze wordt diagonaal voor de VW gezet. Ook hier stapt een man uit. Ze lopen op elkaar toe en smoezen wat. Duidelijk geen anderhalve meter afstand. Overdracht van een drugstransport? Het wordt spannend hier in het werelddorp Ede. De deur van de cabrio gaat open en er wordt iets uit de auto gehaald, nou ja iets? Het zijn twee banden met siervelgen. De man uit de VW bekijkt ze, haalt een envelop uit zijn zak en geeft die aan de BMW rijder. Die kijkt erin en knikt. De banden verwisselen van eigenaar. Weg illusie van een drugstransport opgelost te hebben maar wel een leuke afleiding.
Ondanks het vroege tijdstip van opstaan ben ik er nog niet toe gekomen om mijn dagelijkse oefeningen te doen. Opdrukken, planken, buik, rug en evenwicht oefeningen. Maar het kan ook nu nog al moet ik er mij wel echt toe zetten. Blijven bewegen moet, zegt men maar wie die men nu zijn weet ik nog steeds niet. Na de oefeningen voel ik mij wel altijd een stuk fitter.
Iedere dag een klusje in huis en voor mij is dat vandaag de badkamer een grote beurt geven. Zo hebben mijn lief en ik onze eigen klusjes.
Het is middag en mijn benen worden onrustig, ze willen beweging. Wat doe ik, laat ik mijn benen even uit of moet ik thuis blijven. Aan de heftige reacties die ik krijg na een post over een stukje lopen in het bos lijkt het wel of het misdadig is om naar buiten te gaan. Ik hou anderhalve meter afstand en groet alleen door een hand op te steken. Krijg ik een reactie dat het ook via de ogen doorgegeven kan worden. Ja hoor ik kijk van achter mijn zonnebril iemand aan en het virus wat de ander of ik misschien draag slaat genadeloos toe.
Zes km en een uur later ben ik weer binnen. In dat uur elf mensen tegen gekomen en waarvan iedereen zich bewust is van de situatie. We passeren elkaar op ruime afstand en alleen een knikje als begroeting. Het kan dus wel. Het is alweer na vijven, wat gaat zo’n dag toch snel.
19:00 uur extra uitzending met nieuws over de situatie. Waarschijnlijk heeft iedereen dat gezien dus ik hoef er niets over te vertellen en op de sociale media zijn genoeg meningen erover te lezen. Ik bekijk ook wat dingen en moet mij inhouden om niet overal op te reageren. Wat leven er toch veel experts hier in dit kleine landje. Wat weten zoveel mensen precies wat je wel en eigenlijk nog beter wat je niet moet doen. Zo te lezen zijn de mensen van het RIVM een stel amateurs en moeten we daar toch echt niet naar luisteren. Het is al laat in de avond en ik ben moe. Ik weet niet of dat gewoon komt omdat de dag ten einde loopt of dat ik moe ben van alles wat er gebeurt om het coronavirus heen. Ik ga slapen en hopelijk morgen weer gezond op.
