lopen - koken - camper
lekkerLopen-pelgrimwandelcoach-passies- lekkerLopenTV
Je weet wel waarom.
Op de markt in Zutphen kom ik deze kar tegen. De tekst op de kar triggert mij. Wat is de bedoeling hiervan. Jammer dat ik te laat was om het assortiment te bekijken. Met zo’n grote kar zal dat wel gigantisch zijn.
De zoetwarenspecialist
U weet wel waarom
Kwaliteit
Op foodlog lees ik dat de kwaliteit van snoep steeds verder achteruit gaat. Het moet steeds goedkoper. De fabrikanten hebben geen middelen om te innoveren. Het bedrijfje Uummm bedacht een verantwoord snoepje Yuno. Te duur en niet in het belang van de grote merken. Yummm is inmiddels failliet. De snoepmarkt is goed voor zo’n € 1,6 miljard. Bij de gebruikte term, kwaliteit heb ik dan ook mijn twijfels.
Kwaliteit
wat zal dat inhouden? Voor de kraam staat een meisje van een jaar of twaalf. Dag meneer de zoetwarenspecialist. Dag jongedame, wat kan ik voor je doen. Ehhh, ik heb vorige week hier zo’n grote toverbal gekocht maar die was niet goed. Niet goed? Ja, niet goed, normaal kleurt hij ook geel maar deze deed dat niet. Wel andere kleuren maar de kleur geel zat er niet in en ik koop hem speciaal voor de gele kleur. Daar word ik blij van. Oké jongedame, hier is een nieuwe maar ik kan niet garanderen dat geel er inzit. Dank u wel meneer.
Hoever gaat de service? Er staat een keurige heer voor de kraam. Middag, meneer de zoetwarenspecialist. Goede middag meneer, kan ik u helpen? Dat hoop ik wel. Misschien weet u het nog wel, ik heb vorige week een kilo chocoladetoffees gekocht. Ik moet zeggen heerlijk, niets mis mee maar het probleem is dat bij het kauwen er een vulling van een kies los schoot. Nu zit ik met een gat en dat komt door die toffees van u. Sorry meneer maar dat valt niet onder mijn verantwoording, u besluit zelf om toffees te eten. Zo zou het gegaan kunnen zijn maar dat weet ik natuurlijk niet echt. Wat valt er nu onder service.
En meer dan dat
Ja dat begrijp ik dan wel weer. Hij kan er moeilijk op schrijven dat snoep nou niet echt gezond is of eigenlijk heel ongezond. Iedere keer weer een aanslag op je gebit. Van de suikers en kleurstoffen kinderen vaak nogal druk worden. Snoep bevat helemaal geen voedingsstoffen. De suikers werken verslavend waardoor je steeds maar weer snoep wil blijven eten. Misschien bedoelt de zoetwarenspecialist iets anders. Het zou kunnen maar ik weet in ieder geval niet wat.
Zo nu eerst maar eens een paar dropjes scoren.
Heb je door dit verhaal trek in iets lekkers dan heb ik nog een recept voor een heerlijk cake.
Dit delen:
De eerste keer
Iedere dag ontvang ik een tip om een verhaal van te maken. Niet elke suggestie vind ik boeiend om over te schrijven. Die van vandaag trekt mij wel.
Heb je ooit gekampeerd?
Met mijn eend uit 1957 en mijn vriendin uit 1950 rijd ik in 1970 door Frankrijk. We hebben twee weken alle tijd om dit land te verkennen. Voor het eerst in mijn leven kamperen. Nu heb ik zelf geen tent maar mijn tijdelijke werkgever wel, tenminste een halve tent. Mijn werkgever is het Nederlandse leger en net als de groene werkkleding is een halve puptent deel van de verplichte basis uitrusting. Nu is het met een niet complete tent niet zo comfortabel om te kamperen maar daar is een oplossing voor. Mijn dienstmaat en nu nog steeds vriend Wim leende mij de andere helft. Jaren later toen hij van de Noordzee naar de Zwarte zee ging lopen kon ik hem mijn 900 grams tentje uitlenen om soms onderweg in te slapen. Dat is een klein tentje maar het leger puptentje is nog kleiner.
Mijn vriendin woonde in die tijd nog bij haar katholieke ouders en haar conservatieve moeder wilde niet dat na een zoon en dochter ook deze dochter “moest” trouwen. Samen kamperen is er dus niet bij. Wij gaan dan ook van jeugdherberg naar jeugdherberg. Niet dus. Omdat ik geen kampeerspullen heb, vriendin wel maar die mag niet kamperen leen ik wat spullen bij de moeder van een vriend. Met een minimale kampeeruitrusting, een dozijn Durex en 550 gulden gaan we op weg naar Frankrijk. Net voor het licht wordt haal ik vriendin bij haar thuis op dan bij mij thuis de kampeerspullen inladen en dan on the road. Nu gaat dat niet zo snel met de eend, de topsnelheid met windje mee is 90 km per uur. Het is prachtig weer, het dekseltje van het sardineblikje opgerold en met een cabriogevoel over de binnenwegen tot in Noord Frankrijk.
Natuurlijk hebben we een lunchpakketje mee en we stoppen naast een meertje om onze lunch te nuttigen. Daar is ook een camping en we besluiten om hier maar te blijven. Het is te mooi weer om te rijden. Genoeg plaats en zeker voor onze riante tent. Als de broodjes op zijn zullen we de tent maar eens proberen op te zetten. De helft van mij compleet met stok en daar is de helft van Wim. Oei, geen stok. Hele tent maar met maar 1 stok. Het over de 30 graden. Vriendin d’r bikini en ik mijn zwembroek aan, eerst maar even het meer in.
Van buiten afgekoeld maar van binnen nog behoorlijk warm door het gestoei in het water gaan we op zoek naar een geschikte vervanger voor de tentstok. Nu ligt deze camping mooi, aan de ene kant water en aan de andere kant bos. We vinden in het bos een stevige kromme stok die precies de juiste hoogte heeft. We hebben geen gebrek aan bekijks van de Franse kampeerders. Het is toch wel even puzzelen om de tent een beetje stevig neer te zetten met die kromme stok erin maar het lukt. Het is wel erg klein, de twee tuinstoeltjes zijn hoger dan de tent. Voor mij word dit de eerste kampeernacht. De zon staat nog hoog en een beetje bruin bakken kon in die tijd nog geen kwaad, alhoewel. Vriendin ligt iets te lang in de zon en is rood verbrand. Heel pijnlijk. De komkommer die we nog bij ons hebben snij ik in plakjes en leg die op de verbrande huid. Het schijnt dat de brand er dan uittrekt maar veel helpt het niet, aanraken is er niet bij. Zo is de zon niet alleen slecht voor de huid maar ook mijn gedachte aan een nacht vol erotiek verdwijnt als sneeuw door de zon.
De volgende dag regent het en we besluiten om door te rijden naar het zuiden. Rijden in de regen betekent een beetje snelheid houden. De ruitenwissers werken op de snelheidsmeter en als je stil staat staan de ruitenwissers ook stil. Het weerbericht geeft aan, voorbij Lyon is het droog. Kilometers maken maar natuurlijk niet over de tolweg. Het regent zo dat we besluiten in de eend te slapen. Het voordeel van zo’n eenvoudige auto is dat alles makkelijk te verwijderen is. De achterbank heb ik thuis gelaten en de twee matjes passen keurig in de achterkant. Eigenlijk was dit mijn eerste camper. Het nadeel van achterin vertoeven is de nogal losse vering van de eend. Bij iedere beweging schudt hij alle kanten op. Het wordt dus weer een rustige nacht.
Na Lyon schijnt de zon weer. We zouden in deze omgeving kunnen blijven maar het gaat zo lekker dat we doorgaan naar Cannes. Vanaf Grenoble over de route Napoleon. Het brave eendje kruipt op haar gemak de cols op. Geen probleem met het lucht gekoelde motortje. we passeren regelmatig auto’s met kokende motor. Camping’s genoeg onderweg. Het tentje staat in een poep en een scheet en we trekken nog steeds verwonderde blikken.
Na een prettig onrustige nacht is het nog zo’n 350 Km naar Cannes. Het lijkt niet zover maar met ons tempo toch wel een dag rijden. Maar wat een prachtig traject. Op de camping in Cannes zijn wij echt met het kleinste tentje. We drinken wijn en eten stokbrood met kaas. Veel meer kunnen we ons niet permitteren. Een dag doen we luxe. Dagje Nice en op het strand ligbedden gehuurd. Wat gegeten en gedronken. 10% van ons hele budget.
We voelen ons nu al 9 dagen als god in Frankrijk maar we moeten toch wel terug. Wat is die vrijheid van het kamperen heerlijk. Terug naar huis is toch anders dan de heenweg. Een wat makkelijker weg genomen. Onze cabrio pruttelt lekker tot dat…….er komt een brand lucht onder het Dashboard vandaan. Niet alleen een lucht maar ook een vlammetje. Het is een draad van de richting aanwijzer. Een garage voor vrachtwagens is in de buurt en de mecanicien trekt een nieuwe draad en plaatst een grote knop op het dashboard. Het is een knop die vroeger in vrachtwagens zaten. Na de bocht genomen te hebben moet ik hem ook weer terug zetten. Het went snel. Maar wel 50 gulden. Het gaat nog net.
We komen bij het huis van vriendin aan en daar wacht ons nog een verrassing, nou ja verrassing? In die twee weken dat we weg zijn komt de moeder van vriendin de moeder van mijn vriend tegen. Ze zijn lekker aan het kamperen hè. Kamperen? Ze zijn in een jeugdherberg. Het huis was dus te klein. Maar wat geeft het mijn eerste kampeer ervaring vergeet ik nooit. Na een tent, vouwwagen, caravan nu al 13 jaar met Sprintertje.
Dit delen:
Altijd langer, gek hè?
Voor een korte onderbreking van het dagelijkse leven in Ede zijn wij nu in Duitsland. Natuur gebied de Eifel. Het weer is nogal wisselvallig en we besluiten de eerste twee dagen Sprintertje te parkeren op een camperplek in Bad Bertrich. Dit is een stadje op dit moment bevolkt door veel mensen met zilverdraden tussen het goud. Kuur hotels, privé klinieken en een grote wellness en daarvoor zijn we hier. Dit wellness gebouw met baden gevuld met bronwater staat op een hoog punt in het stadje. We lopen de anderhalve km vanaf Sprintertje door de stromende regen met iets meer dan vals plat over de kinderkopjes naar boven. De geultjes in de bestrating kunnen het naar beneden stromende water amper aan. Als voorprogramma voor het echte bad is mijn voet al doorweekt, het was nl wel handig om schoenen aan te doen met een gat in de zool. De diverse sauna’s en het grote zwembad zijn heerlijk. Als we drie uur later buiten komen schijnt de zon. Wat kan een mens zich nog meer wensen.
Het stadje ligt in een dal en als je begint aan een wandeling hier is het al snel met haarspeld bochtjes de hoogte in. We beginnen aan een korte maar daardoor niet minder mooie wandeling.
Anderhalve dag is voor ons genoeg in dit aardige stadje. We hebben een camping uitgezocht in Prüm. De ondergrond op deze camping is zo nat als een moeras. Nog net geen krokodillen gezien. Weg hier en maar weer zoeken op Park4night naar een andere locatie. Het wordt Schönecken. Weer een camperplaats. Normaal gesproken zou ik dit dorpje niet hebben uitgezocht maar het is positief verrassend. Op het hoogste punt stond eens een kasteel, nu een ruïne. Mooie en minder mooie huizen. We kiezen hier voor een wandeling. Niet zo’n hele lange, deze is bijna 6 km. We volgen de route aangegeven met een 4. Kijkje bij de ruïne en dan een rondwandeling door velden, bossen en verharde weg. Boterhammetjes en zitkussentje in de rugzak en onderweg heerlijk lunchen. Maar zoals we al vaker tegenkomen met gemarkeerde routes, ze zijn vaak langer. Ook deze weer, geen 6 maar 10 km en dat is best veel.
Na zo’n wandeling hoor je natuurlijk te zeggen: moe maar voldaan en zeg ik dan ook. De curry met mango die we thuis al hadden gemaakt smaakte dubbel zo lekker. Kun je nagaan enkel is hij al zo lekker. Recept?
- Bad Bertrich Campercontact 80014
- Schönecken Campercontact 71539
Dit delen:
Sssst, geheim.
Welke geheime vaardigheid heb je of zou je willen hebben?
Het is tweede kerstdag of eigenlijk avond. Mijn vader, moeder, mijn twee zussen en ik zitten gezellig bij elkaar te wachten op het hoorspel dat zo begint. We hebben geen radio maar radiodistributie. Dat is een metalen kastje. Aan de muur een zwarte knop met vier standen, Hilversum 1 en 2 en twee buitenlandse zenders. Het was eigenlijk kabelradio en de voorloper van de huidige kabeltelevisie. Het was een luidspreker van niks maar wel storingvrije uitzendingen. Echt zo’n knus familietafereeltje.
Ik kijk echt uit naar het hoorspel. Het kan weleens spannend worden. De hoofdpersoon heeft een geheime vaardigheid. Hij kan zien wat andere mensen denken. Dus ook of ze de waarheid vertellen. Ik ga verzitten. We zijn muisstil en dan plotseling de stem van mijn moeder erdoorheen. Harry, wat heb jij nou? Wat heb jij nou? Ik zit met een verhit gezicht te luisteren en weet echt niet wat zij bedoelt. Je nieuwe broek. Ik kijk naar beneden en zie twee gaatjes ter hoogte van mijn knie. Nu zou het heel modern zijn maar toen met zo’n Terlenka broek met zo’n messcherpe vouw hoorde zo iets niet. Ik heb die broek voor de tweede keer aan en nu al stuk. Oei.
Hoe komt dat? Ik kan niet de gedachten bij anderen zien maar met die van mij heb ik geen moeite. Tweede kerstdag gaan we altijd naar mijn tante. Tante Marie maar zij is non en haar nonnennaam is Zr Agnella. Ze woont in het Sint Bernardus gesticht, zo heette dat toen. Ze woont er met 330 ouderen en bejaarde nonnen. Wij moeten haar ook altijd een kus geven. Dat schijnt er bij te horen. Een heel gedoe want ze draagt nog de oude nonnenkap. Ik duik dan met mijn hooft die donkere tunnel in en hoop maar dat mijn kus op de juiste plaats komt. We zitten dan bijeen bij haar op haar kamertje. Mijn moeder heeft advocaat meegenomen en stiekem wordt dat genuttigd. Het is een groot gebouw met hele lange gangen. Mijn zussen en ik gaan op verkenning. De lange spiegelgladde gangen nodigen uit om daar iets mee te doen. Mijn zusjes hebben keurige door mijn moeder gemaakte jurkjes aan maar ik dus die lekkere gladde broek.
Aanloop en dan op mijn knieën vallen en zo op mijn knieën de gang door. Mijn zussen zijn best wel jaloers. Zo ga ik het hele gebouw door. Nu hebben we het in die tijd niet echt breed en zo’n broek is een hele uitgave. Mijn moeder is een heel zachtaardige vrouw maar nu is ze echt boos. Voor straf geen hoorspel afluisteren en direct naar bed. Ik weet nog dat ik dat echt onredelijk vond en heb mijzelf in slaap gehuild.
De geheime vaardigheid van de hoofdrolspeler zou ik ook wel willen hebben maar ik heb een hele andere geheime vaardigheid. Die is zo geheim dat ik hem niet ga delen.
Dit delen:
Tatoeage 👍 of 👎
Wat voor tatoeage zou je laten zetten en waar?
De vrouw lijkt zenuwachtig heen en weer te lopen in de grauwe straat zonder tuintjes. Bij de enige winkel in deze straat op Katendrecht blijft ze even staan, kijkt naar binnen en loopt weer door. Nu staat ze wat langer voor de winkel, kijkt alle kanten op en stapt voorzichtig de winkel in. Door het openen van de deur gaat er een harde bel af. Ze staat alleen in de verder lege winkel. In het voorste gedeelte staat een aftandse lederen bank en een tafeltje met oude tijdschriften. Het andere gedeelte is afgesloten met een rood velours gordijn. Het blijft even stil maar dan beweegt het gordijn en door de opening komt een man. Hij draagt een wit hemd en zijn armen zijn helemaal bedekt met tatoeages. Verbaast kijkt hij de vrouw aan.
Mevrouwtje, kan ik iets voor u betekenen? Ehhh ja, ik wil graag een tatoeage, is dat mogelijk? De man begint hartelijk te lachen. Een tatoeage, U? De meesten van mijn klanten zijn dronken zeelui maar een vrouw heb ik nog niet eerder hier gezien. Bent u dronken of zo? Nee maar ik wil het al zolang, ik wil een hartje met de naam van mijn zoon op mijn bovenarm. Hij vaart en heeft in Casablanca een hartje met mijn naam op zijn arm laten zetten. Weet u het echt zeker? Ja heel zeker. Oké loopt u maar mee naar achteren.
Ik hoorde dit verhaal in 1968 toen ik net aangemonsterd was voor de SS Rotterdam. Een tatoeage was iets voor zeelui die teveel gedronken hadden. Hoe anders is het nu. Van de jonge mensen die een tatoeage hebben is nu 60% vrouw. De tato shops vermenigvuldigen zich als konijnen in het voorjaar. In zeven jaar tijd is het aantal verdubbeld naar 1658 en dat zijn alleen de officiële shops. Er zijn tegenwoordig ook thuisprikkers. Via de Chinese Ali heb je al snel de apparatuur in huis. Als tatoeëerder heb je geen diploma nodig maar wel een vergunning. Beun de haas heeft die natuurlijk niet. Voor mij geen thuisprikker.
De vraag is, wat voor tatoeage zou je nemen en waar. In mijn tijd als zeevarende is het er nooit van gekomen ondanks dat ik best wel eens iets teveel gedronken had. Als ik het nu zou doen, ik heb serieus met de gedachte rondgelopen, zou het de Jacobsschelp zijn. De Jacobsschelp op mijn linkerkuit. Linker kuit? Ja een beetje bijgeloof. Rechter hoe slechter en linker hoe flinker. Maar zo flink ben ik nu ook niet en daarom voor mij geen tatoeage.
Dit delen:
Feest of nachtmerrie.
Iedere dag ontvang ik een tip om over te schrijven vandaag:
Waarvan word je gespannen?
Het begon zo ontspannen. Gewoon een leuk feestje bij gezellige mensen. Misschien herken je het wel. Stoelen netjes in een kring gezet. Bijzettafeltjes met kleurrijke servetjes erop. Op de uitnodiging stond, aanvang feestje om 20:00 uur. Einde?
Zoals gewoonlijk ben ik er niet op de aangegeven tijd. Als ik om half negen binnenkom zijn bijna alle stoelen bezet. Er is nog een plaatsje naast iemand die het hoogste woord heeft. Oei, te laat voor de koffie. De kopjes en schaaltjes waar nog duidelijk sporen van gebak op te zien is gaan net richting keuken. Komt goed uit, scheelt weer een paar calorieën. De vrijgekomen ruimte op de niet al te grote tafeltjes wordt snel ingenomen door flesjes bier en wijn. Tussen de glazen is net nog ruimte voor bakjes gevuld met nootjes, olijven en stukjes kaas. De drank gaat er bij mijn buurman goed in en hij wordt steeds luidruchtiger. Hij is goed in vorm want om zijn verhalen wordt flink gelachen. Misschien ligt het aan mij maar ik kan er gewoon niet om lachen. Zou het soms te maken hebben dat ik geen alcohol drink? Dan begrijp je die humor waarschijnlijk niet.
De geur van verse bloemen op de tafel wordt verdrongen door de stank van al gebruikt frituurvet. Het deert niemand. De bitterballen smaken beter dan je door de lucht die uit de keuken komt zou denken.
Mijn buurman is even stil. Hij had toch wat moeite met de twee hete bitterballen die nog ongeschonden zijn mond ingingen. Zijn vrolijke bui is weg en hij geeft de gastvrouw de schuld van de hete ronde ballen. De ontspannen sfeer is verdwenen. Er hangt iets dreigends in de lucht en ik krijg het mij bekende tandarts gevoel. Als ik in de wachtkamer zit te wachten heb ik altijd een gespannen gevoel. Bij verliefdheid vlinders en bij de tandarts bakstenen in mijn buik. Op dit moment lijken de bitterballen wel stenen geworden.
Mijn buurman heeft duidelijk een slechte dronk. Iedereen schreeuwt door elkaar heen en het feest wordt een nachtmerrie. Ik wil weg en krijg nog net de kans om de gastvrouw te bedanken en verdwijn. Op de fiets kom ik weer wat tot rust. De bakstenen verlaten mijn maag.
Dit delen:
De trein naar…………
Als je drie maanden overwintert wil er nog weleens iets veranderd zijn als je weer op het thuishonk bent terug gekeerd. Zo is dochter verhuisd uit het centrum van Amsterdam naar Zuid. Op de toegestuurde foto’s te zien lijkt het een fijn plekkie maar eerst met eigen ogen bekijken. Het huis is leuk maar veel leuker is natuurlijk kleinzoon en kleindochter weer eens live te knuffelen.
De trein vertrekt om 9 uur 40 dus vijf minuten ervoor van huis. Voordeel als je op 100 meter van het station woont. Dit is wel erg makkelijk. Het is druk in de trein maar ik vind een plaatsje naast een vrouw. Van de stoel waar ik mijn oog op heb laten vallen heeft zij een complete opslagplaats gemaakt. Jas, rugzak, sjaal en nog een paar dingen. Kan ik hier zitten, vraag ik. Ehh, ja een moment. Jas wordt opgehangen en de rest van de spullen gaan onder de stoel voor haar. De trein spurt weg en ik val met een plof naast haar op de nu lege stoel.
Ik heb tegenwoordig in ieder oor een gehoordingetje. Niet lekker maar ook wel weer lekker want ze staan in verbinding met mijn telefoon en zo kan ik muziek luisteren of een podcast. Dat laatste doe ik en ik zit net goed in het verhaal als de vrouw onrustig om zich heen begint te kijken. Ze kijkt naar mij, draait haar hoofd naar achteren, gluurt naar voren en langs mij heen naar de mensen aan de andere kant van het gangpad. Ik kijk haar aan en vraag zonder woorden, alleen mijn wenkbrauwen wat optrekkend of er iets mis is. Ik zet de podcast uit en ze fluistert, ik hoor allemaal stemmen. Het kwartje valt direct bij mij. Ik heb het volume wat hard staan en omdat je zo dicht naast elkaar zit kan zij bijna meeluisteren. Dit is een stiltecoupé, zegt ze. Ik wil geen geluid daarom zit ik hier. O sorry, ik had niet door dat het zo hard was. We fluisteren nog wat over en weer en ik begin de krant dan maar te lezen. In Utrecht gaat ze eruit. Met enige moeite probeert ze haar jasje aan te trekken maar het lukt niet zo. Ik help haar even en ze zegt bedankt, ja het is ook zo’n nauw jasje. Ik laat haar door en ze schenkt me een prettige glimlach.
55 minuten later dan dat ik instapte stap ik uit op station Amsterdam-Zuid(as). Het is nu nog 1,3 km lopen naar het huis van dochter. Als je het station uitkomt sta je midden tussen de hoge moderne gebouwen van de “zuid-as”. Links en rechts restaurants en koffietentjes maar ook een AH to go. Hier even een koffiepauze al is het niet de bedoeling dat je hem daar opdrinkt, go. In het verlengde van het station ligt de Minervalaan. De naam is ontleent aan de Romeinse Godin Minerva, de godin van het verstand. Mijn gezonde verstand vertelt me wel dat dit niet echt een verkeerde plek is om te wonen. Het eerste stuk is een brede boulevard met prachtige bomen, nu nog even zonder blad. Aan weerszijden riante vrijstaande villa’s. Achter de hekken met overal camera’s staan de auto’s uit het hogere segment. Denk hierbij aan Porsches, Mercedes g klasse terreinwagens en de duurste Audi’s. Nu weet ik niet of het een vereiste is om hier te mogen wonen maar bij bijna elke villa stond ook een elektrisch stadsautootje. Eigenlijk een soort Canta voor mindervaliden maar dan voor de happy view. Ja het is zo lastig parkeren met de grote auto in de van Baerlestraat. Dat overdekte fietsje is echt onmisbaar.
Heerlijk in de zon verder lopend merk ik dat het voorjaar al begonnen is. De narcissen staan al in volle bloei.
Als we de de hoek omgaan staat kleinzoon ons al op te wachten. Drie maanden vond hij wel wat lang. Dochter en kleindochter zwaaien ons vanachter het glas toe. Wat een enthousiaste warme ontvangst. Bij verkoop van je huis wordt geadviseerd om voor een bezichtiging een appeltaart te bakken. Ruikt zo lekker. Dochter heeft er ook een gebakken, hij staat nog even in de oven. Zo wat was hij lekker. De foto’s van het nieuwe plekkie die we te zien kregen toen we in Spanje waren zagen er goed uit maar nu in het eggi kan ik zeggen, wat een heerlijke plek.
Dit delen:
In de huid van een ander kruipen
Als je voor één dag iemand anders kon zijn, wie zou dat dan zijn en waarom?
De vraag van vandaag is duidelijk maar voor mij in eerste instantie niet zo makkelijk. Wie zou ik weleens een dagje willen zijn. Er komen een lading personen voorbij. Swiebertje zou ik wel leuk vinden. Een vrolijke vrijbuiter die het leven niet al te serieus neemt. Even een bakkie leut en taartje doen bij Saartje. Bromsnor een beetje uitdagen. een goed gesprek met de burgervader, de barones terzijde staan en een beetje rommelen met malle Pietje. Weet je niet wie Swiebertje is? Even een opfrissertje.
Maar Swiebertje is niet echt en ik wil eigenlijk helemaal niet een ander zijn. Ik blijf liever mijzelf maar stel dat het zou moeten dan is er eigenlijk maar een waar ik wel eens een dagje mee zou willen ruilen.
Mijn lief
We kennen elkaar door en door. Denken vaak aan de zelfde dingen. Maar ik zou echt weleens in haar vrouwelijke koppie willen kruipen. Eens kijken wat het verschil nu is om een man of een vrouw te zijn. Het is zoiets als ervaringsdeskundige, b.v. mensen die een bijna doodservaring hebben gehad kunnen dat gevoel alleen maar met elkaar delen. Als buitenstaander kun je dat moment misschien wel voorstellen maar echt weet je het niet. Daarom kruip ik dus als het persé moet een dagje in de huid van mijn lief.
Heb jij ook iemand in wiens huid je een dagje zou kunnen kruipen?
lopen - koken - camper 