Thelma en Louise mijn favoriete roadmovie

Vandaag de klapfiets maar weer eens uit Sprinterje gehaald. Elf km verderop is een heuse waterval. De weg is recht en niet al te spannend. Er komen gedachtes bij mij op over roadtrip films. Ik heb er een aantal gezien en welke vind ik nu de beste. Ik twijfel tussen Easy Rider en Thelma en Louise. De eerste is uit 1969 en is een film van Dennis Hopper. De hoofdrol spelers waren Dennis Hopper, Peter Fonda, Jack Nicholson en Karen Black. Voor wie de film niet kent, hij gaat over twee motorrijders die een roadtrip door het land maken. Het zijn twee hippies. Het is een trip met veel drugs, rock ’n rol en seks. Geen alledaagse figuren. Ze maken van alles mee onderweg en het blijkt dat zeker in het zogenaamde vrije Amerika dat als je enigszins anders bent dit vaak niet getolereerd wordt. De film is van 1969 maar zou ook nu nog zeker actueel zijn. Pas je niet in mijn keurige hokje dan moet ik hier iets aan doen. Pak een wapen en schiet zoveel mogelijk anders denkenden overhoop.

En dan Thelma en Louise, een film uit 1991. De film wordt vaak beschreven als een feministische roadmovie en is een Oscar winner. De twee vriendinnen Thelma en de tien jaar oudere Louise besluiten er eens samen op uit te trekken in hun oude Thunderbird cabrio. Wat begint als een leuk uitje wordt door allerlei ontwikkelingen een drama. Zo kan iets simpels zomaar escaleren. Louise wordt gespeeld door Susan Sarendon en Thelma door Geena Davis.

Bekijk hier de trailer

Afspeellijst Spotify Thelma en Louise

Na al de films die er in mijn hoofd voorbij komen met de gedachtes die daar dan weer bij horen ben ik zomaar 11 km verder en bij de beroemde waterval. De Trotters aan een paal vastgezet en eens even kijken bij dat waterspektakel. Een trap met 326 treden gaat naar beneden en komt op het strand uit. Bij het eerste bordes zou je het water naar beneden moeten zien kletteren. Ik zie wel prachtige lagen met verschillende kleuren maar hoe ik ook knipper met mijn ogen, geen water. In deze tijd van het jaar is het opgedroogd.

Wel helemaal al die treden af om bij het zeewater te komen. Er liggen dikke lagen stenen in verschillende kleuren en maten en alleen aan de vloedlijn is een strookje zand. Ik maak een foto van een steen begroeid met groen wier en van die actie wordt ook een foto gemaakt.

Het water is hier super helder en het is zo’n mooi gezicht hoe telkens die kleine heldere golfjes over de groen beklede stenen klotsen. Zo gaat het al miljoenen jaren.

En nu al die trappen weer op naar boven. Het valt mee, de conditie is nog best redelijk en mijn knieën vinden het naar boven gaan prettiger dan naar beneden.

De Trotters staan nog zij aan zij, loskoppelen, helm op en weer die ‘spannende” weg terug naar Toila. Deze plaats was een vakantie bestemming voor de de culturele elite van Estland en Rusland in het eerste deel van de twintigste eeuw. De lucht schijnt hier erg zuiver te zijn al is dit op onze camping niet te merken. Er komt iedere keer eenwaardig van een riool lucht in mijn neus. Het schijnt dat het naastgelegen hotel een directe verbinding heeft met de 30 meter laag gelegen zee.

Een mooie plek om te wandelen is het Toila Oru park. Eens stond er een groot buitenhuis gebouwd door de giga rijke Rus, Grigori Jelissejev. Omringd door een groot aangelegd park. Hij schonk het aan president Pats die het als zomerresidentie gebruikte. In de tweede Wereldoorlog is het vernietigd maar het park is er nog.

Vorige blog over de Baltics lezen en kijken?

Roadtrip door de Baltische landen

Baltische landen

Zasa, een bijzondere plaats