Bijna Rusland

Wel eens gehoord van Sillamae? Ik in ieder geval niet en heel lang wist bijna niemand iets van het bestaan van deze plaats. Tussen 1940-50 hadden de Russen hier een chemische fabriek en werd er met radioactief materiaal gewerkt. Dit radioactief materiaal werd gewoon hier in het stadje opgeslagen. Het was onderdeel van een militair programma van de USSR en de stad was dus een gesloten stad. Op geen enkele kaart kwam hij voor en het had zelfs geen postadres. Voor de bewoners en de werkers in de industrie moest het toch aantrekkelijk gemaakt worden. Er kwamen prachtige huizen met versierselen. Grote brede boulevards met veel bloemen en zomers gedecoreerd met palmen die in de winter binnen werden gezet in het groene huis. Er wonen nog steeds meer Russen dan Esten in deze plaats.

We zijn nu bijna bij de Russische grens en gaan eens kijken op de punt in Narva- Joessuu waar de rivier de Narva in de zee komt. De grens is precies in het midden van de rivier. Het Estse plaatsje is nu een echt plaats voor zonaanbidders, brede stranden en veel kuuroorden. Het zijn weer veelal Russen die hier vertoeven.

We rijden tot het einde door en gaan dan lopen. Er is een groot gebouw dat dicht getimmerd is maar we lopen er langsheen. Het voelt toch niet prettig. Een Russische patrouille boot ligt stil in het midden van de rivier. We komen bij een bordje rood omrand met een tekst erin en gaan toch maar niet verder. Iets verder aan de Estse kant staan alleen maar geraamtes van grote huizen blokken en fabrieken. We rijden er over een gatenweg heen maar ook hier bordjes met niet fotograferen en overal camera’s. Nu vind ik het wel prettig om uit mijn comfort zone te gaan maar toch maar weer braaf terug gereden naar de geasfalteerde weg en naar Narva zelf gereden waar je over een brug Rusland binnen kan. Dit is echt heel gek tenminste voor mij. Zo dicht bij elkaar en toch zover weg. Aan de Russische kant staat een groot fort en aan de Estlandse kant staat er ook een. Op beide forten staan mensen naar de andere kant te kijken.

Om een indruk te krijgen of zo’n rij voor de grens nu een beetje opschiet. Als wij aankomen staat er een wit busje. Wij gaan lopen en zo’n anderhalf uur later is hij toch al een meter of tien opgeschoten. Ik spreek een man die vorig jaar hier stond te wachten. Er waren vijf auto’s voor hem. Het duurde drie uur en zijn hele auto werd leeggehaald. Moet er niet aan denken dat wij Sprintertje moeten leeghalen.

Dit alles maakt toch wel een diepe indruk op ons en we besluiten om maar eens een camping op te zoeken waar wel een wasmachine is. We komen uit in de gemeente Vaivara het gehucht Laagna. Er is hier een hotel met een camping erbij. We zien alleen jongeren rondlopen en verder geen campinggasten. De receptie is in het hotel. Trapje op en naar binnen. Daar is de hal helemaal bezet met hangende jongeren met een laptop op schoot. Niemand kijkt op van zijn of haar scherm en er zit niemand achter de desk. Ik kijk wat in het rond en maak oog contact met een wat oudere jongere. Hij staat op en in wat gebrekkig Engels legt hij mij uit dat de beheerder er over een uurtje weer zal zijn. Zoek maar een plekje naast het groene gebouw, daar is water, elektriciteit en een zwembad waar je naar de wc kunt en douchen. Dank U. Wat doen we, gaan we verder of zullen we hier toch maar gaan staan, er is een wasmachine. We zoeken een wat recht plaatsje en blijven. Het ziet er allemaal een beetje verlopen uit. Overal in het gras op stenen, op bankjes, op de grond, staand, jongeren met een laptop. Wat is dit. Ze kijken je niet aan maar zitten alleen maar druk te tikken op hun toetsenbord.

Het groene gebouw huisvest het zwembad, de gemeenschappelijke douches, tafeltennistafel en de wasmachine. Die is vrij dus snel een wasje erin. Het regent en er is geen droogmachine. Naast ons staan twee niet afgebouwde huisjes met daartussen in een overdekte open ruimte. Met spijkers en een paar schroeven en natuurlijk een touw heb ik daar een waslijntje kunnen maken. Twee wassen gedraaid. Er komt nog een Duitser met een hond staan en later nog een Duits stel. We staan met z’n drieën op dit grote veld. Intussen lopen er steeds meer jongeren heen en weer en wordt er gesport en muziek gedraaid. De jongeren bivakkeren in kleine huisjes rondom het hotel. Het is vroeg rustig en we slapen uitstekend.

Kwart voor acht, ik hoor trompet muziek en daarna een harde vrouwenstem uit de boxen bij het hotel. Ik kijk naar buiten en zie een groepje jongeren in marstempo naar het hotel lopen. Voorop een fanatieke man in beige kleding en een rood sjaaltje. Hier moet ik meer van weten dus snel naar buiten. Voor ieder huisje staan jongeren keurig in de rij te wachten tot de beige man ze ophaalt om in het gelid naar het bordes van het hotel te lopen. Ondertussen schalt uit de speakers de gezongen muziek. Het doet een beetje Chinees aan. Wat is dit. Op het bordes staan de leiders die de jongeren toespreken. Dit alles duurt een half uur. Ze doen gezamenlijk wat gym oefeningen en het lijkt of er een gekozen wordt tot een soort winnaar. In het gelid lopen de groepen weer terug naar hun huisjes en even later loopt iedereen weer met een laptop naar het hotel en wordt het heel rustig. Nu ben ik van nature nogal nieuwsgierig. Ik wil weten wat dit alles is. Ik hen mazzel, er gaat een wat oudere jongere naar de douches en ik spreek hem aan. Hij spreekt Engels. Ik vraag of dit een zomerschool of zoiets is en dat is het dus. Het zijn allemaal Russische kinderen tussen de 15 en 17 jaar die hier twintig dagen zijn om nog meer te leren over algoritmes en meer. Alleen kinderen die excellent zijn in wiskunde zijn uitverkoren om hier aan deel te nemen. Hij zelf is hier met zijn vrouw en kind om een gastcollege te geven. Hij is Rus maar woont en werkt in Zwitserland. Dus hier in Estland Russische kinderen, alle informatie in dit hotel en camping staat ook in het Russisch. Ik ben weer wat wijzer geworden.

Bekijk hier een kort filmpje

De was is inmiddels droog, het bed verschoond met lekker ruikende lakens. We kunnen weer verder met onze roadtrip.