En dan zijn we er bijna

De “ toevallige “ alberque is een schot in de roos. We eten redelijk lekker en we krijgen ook nog een slaapmutsje van het huis. De volgende dag moet er 20 km gelopen worden dus vroeg op pad. We zien een prachtige lucht en het belooft weer en mooie dag te worden. De eerste 12 loopt Anneke mee en ik mag het tweede deel doen. Marga heeft vandaag weinig energie, er moet veel geklommen worden en door goed naar haar lichaam te luisteren, neemt ze het moedige besluit om ook na 12 km in het busje te stappen. We gaan slapen in Padron waar het weer erg druk is, maar gelukkig vinden Marga en Anneke een geschikte slaapplek voor ons achten. Na 20 km besluiten de anderen om nog 5 km door te lopen, ik haal ze dan op dat punt op en de volgende dag is het 5 km minder naar Santiago. Waarschijnlijk zijn die extra km voor Rob net teveel geweest, als hij op zijn bed gaat liggen wordt hij misselijk en moet overgeven.
De spiegels in Spanje zijn denk ik niet zoveel gewend want als Annie in haar evakostuum uit bad stapt en in de spiegel kijkt valt deze spontaan van de muur in gruzelementen. Een andere versie is dat zij tijdens het lopen zichzelf een spiegel heeft voorgehouden en geen spiegel meer nodig heeft. Je kunt zelf je eigen versie kiezen.
We zitten aan een alweer welverdiend biertje als Rob zich bij ons voegt. Nog steeds niet lekker, geen trek en nergens zin in. Marga komt aan strompelen, die is gevallen op de rand van het gladde bad, gelukkig niet aan de kant van haar donornier, maar wel pijnlijk blauw.
Rob gaat naar bed en de anderen laten zich culinair verwennen in de plaatselijk pulperia.
De volgende ochtend maken we de balans op. Marga kan met die heup echt niet 21 km lopen en Rob moet ook opgeven. Dat doet zeer als je bijna in SdC bent. Mijn verstuikte voet is weer helemaal pijnlijk zodat ook ik niet lopend SdC binnen zal komen.

De vier “gezonde” partners gaan op weg om het laatste stuk te lopen. De laatste dag en een van de moeilijkste etappes. Als je in SdC aankomt denk je er te zijn maar dan moet je nog bijna drie km door een nieuwbouwwijk lopen.
En dan zijn ze er, omhelzingen, tranen en een gevoel van,Yes.

Rob en Marga hebben inmiddels hun credential binnen en de anderen kunnen die nu ook ophalen. Boven het registratiekantoor heeft het Jacobsgenootschap een huiskamer waar we door twee vrijwilligers met koffie en thee en een Hollands koekje worden ontvangen.

We slapen in een oud seminarie boven op een berg. Hier slapen zoveel pelgrims, het is een heel apart sfeertje. In SdC eet je als pelgrim natuurlijk bij Manolo, goedkoop, lekker maar wel snel. Dat is niet erg want op het plein van de grote kathedraal is een muziekgroep in klederdracht de sterren van de hemel aan het spelen. Je kunt niet stil blijven staan, je moet dansen, bewegen.
Zondag gaan de meesten naar de mis en ze hebben de mazzel dat het grote wierookvat door de kerk geslingerd wordt. Souvenirs inslaan en dan gaan we op weg naar Finisterre waar we zullen slapen en morgen nog een mooie route lopen van Cee naar Finisterre..