— 4 reacties

Roadtrip to Scotland finisch

We zijn op weg naar Musselburgh. Dit is een dorpje bij Edinburgh.

d1

Na de Queen’s View rijden wij over zeer smalle bochtige weggetjes. Het wordt wat eentonig maar ook dit weer is echt genieten. Echt helemaal op je gemak met een slakkengangetje over deze bijna uitgestorven wegen. Wij rijden via Stirling, ook wel het hart van Schotland genoemd. Het is een super oud maar sympathiek plaatsje met een rijke historie. Boven op een berg ligt het oude Stirling Castle. Kort na de geboorte van Maria Stuart werd zij naar dit kasteel gebracht en toen ze negen maanden oud was tot koningin gekroond. Zal een lekkere huilpartij gegeven hebben denk ik.

Waar we ook willen kijken is bij Falkirk. Hier is iets unieks in de wereld. In de plaats van de gebruikelijke sluizen is hier het Falkirk wheel. Dit bestaat uit een hoog gelegen kanaaltje en een laag gelegen kanaal. Boven ligt er een boot in en ook beneden. Dan gaat er een groot wiel draaien en de onderste boot gaat naar boven en de bovenste naar beneden. Een indrukwekkend gezicht is dat.

d11

En dan zijn er sinds vorig jaar twee gigantische paardenkoppen. In het kader van het architectuur jaar in Edinburgh zijn deze paardenkoppen van metaal neergezet. Het leuke is dat het kanaal van het Falkirk Wheel hier ook op uitkomt.

d10

Zo rijden we toch nog heel wat af en dan merk ik plotseling dat mijn waarschuwingslampje van de dieseltank al een tijd brandt. Na het bezoek aan de paarden rijden we over een snelweg en er komt maar geen benzinestation. Dat rijdt niet erg prettig en we besluiten de weg af te gaan en te kijken of er in een dorpje brandstof te scoren is. Het eerste benzinestation is gesloten. We stoppen even bij een ingang/uitgang wat een kazerne blijkt te zijn. 50 meter vanaf de weg is een slagboom en we zien wat militairen staan die wel wat onrustig beginnen te bewegen. Ik draai de inrit op om even te vragen of er iemand is die een tankstation weet. Direct staan er acht groene baretten, commando’s dus om ons heen met het wapen in de aanslag. Oei. Er kan natuurlijk een behoorlijke bom in Sprintertje zitten. Raam open en met mijn natuurlijk keiharde blik vraag ik naar een benzinestation. In plat Schots krijgen we een uitleg en we worden vriendelijk met een lach op hun gezicht uitgezwaaid.

Het is zondag en nog steeds prachtig weer. Van de camping een uurtje met de bus naar Edinburgh. De stad is gezellig druk. In Nederland heb je in diverse plaatsen een dweilfestival, hier is er net zoiets maar dan met doedelzakken. Zes uur achter elkaar doedelmuziek. De ene band na de andere. Persoonlijk ligt de dweilmuziek mij toch beter. In de stad zijn zoveel dingen te zien, natuurlijk weer het gebruikelijke kasteel op het hoogste punt, prachtige oude gebouwen en leuke winkeltjes. Zo is er in een oude kerk nu een soort markt, heel sfeervol en met prachtige muurschilderingen. Weer terug in Sprintertje ben ik blij de schoenen uit te kunnen doen.

d3

Maandag gaan we met de hele groep op excursie. Eerst een uurtje met de bus naar de stad en daar stappen we over op een speciale bus die ons naar de voet van de bekende Forth Road Bridge brengt. Het is een half uur in deze toch wel Spartaanse bus. Waarschijnlijk zijn de veren verwijderd want het bonkt en dendert van jewelste. Bij de brug stappen we over op een boot die ons naar een eiland brengt.

d2

Onderweg zien we een heleboel zeehondjes en dat is altijd leuk. Er zijn twee mogelijkheden, je kunt op het eilandje afstappen, daar blijf je dan anderhalf uur en ga je met de volgende boot weer terug. Je kunt ook direct weer mee terug varen. Wij met nog een aantal kiezen daarvoor en dat is achteraf geen slechte keus geweest. Weer terug met de hobbelbus naar de binnenstad. Met z’n zessen komen we daar terecht in een prachtige, pub/grand café. Dit werd geopend in 1863. Je stapt zo een andere tijd binnen.  Kom je ooit in Edinburgh dan kan ik je dit zeker aanraden. Prachtig gebouw, lekker eten en uitermate vriendelijke bediening. De naam is Café Royal en je kunt het vinden aan de West Register Street.

Morgen hebben we een slot happy hour maar als we nu terug komen op de camping vormen zich spontaan twee groepjes die met elkaar lekkere dingetjes eten en wat drinken. Het is nog lang onrustig op de camping.

 

Het is dinsdag en we gaan de weg op om naar onze laatste campingplaats te rijden. Deze ligt direct aan de Noordzee in Craster. Je kunt er langs de kust naartoe maar wij kiezen de binnenlandroute. Wat een mooie afsluiter van deze reis is dat. Weer kleine smalle weggetjes met hoogtes van 17% die ik in mijn tweede versnelling moet nemen. Dorpjes bestaande uit twee huizen, brievenbus en de bekende rode telefooncel. Om Schotland toch maar even voorgoed op je netvlies te branden hebben ze als afsluiter prachtige vergezichten met duizend verschillende kleuren bedacht. Nou dat is goed gelukt. Als j er toch voorbij komt kun je Holy Island natturlijk niet voorbij rijden. Het is een schiereiland dat je alleen bij eb kunt bereiken. Je moet dus zorgen dat je er voor de vloed begint weer af bent anders ben je genoodzaakt te wachten tot de volgende eb. Maar het is wel de moeite waard en het kasteel en kerk liggen prachtig.

d8

En dan is daar het laatste happy Hour van deze reis. De begeleiders Henny en Willem worden bedankt en iedereen krijgt nu al een groepsfoto, geprint door Boukje die een heuse fotoprinter bij zich heeft. Morgen nog een paar km naar NewCastle, een boottochtje en het is helaas weer voorbij. In mijn eerste blog van deze serie vroeg ik mij af of zo’n groepsreis wel iets voor mij zou zijn. Op deze manier zeer zeker wel. Je hebt alle vrijheid te doen of te laten wat je wil. Je kunt samen iets doen maar doe je dat niet ook goed. Ik zal het nu goed schrijven, deze CCN reis is voor ons een succes.

d9

d5

blog reisblog
— 1 reactie

Roadtrip to Scotland part six

Het is inmiddels donderdag en we vertrekken naar Blair Atoll maar natuurlijk niet rechtstreeks. Eerst gaan we langs het Loch Ness informatie centrum. Hier kun je alles te weten komen over de geschiedenis van Nessie, het monster van het Loch. Maar het is te druk en ik denk we gaan wel even bij het kasteel kijken en zo ook het meer. Dat is weer een te optimistische gedachte. Aangekomen bij het kasteel staan er al zo’n honderd auto’s en tachtig bussen. Er staan bussen geparkeerd op auto plaatsen. Ze nemen zeker vier plaatsen in beslag. Ja, er gaat een bus weg en ik snel op die plaats natuurlijk, nee dus, er komt een driftig mannetje met een fel gekleurd hemd aan en gebaart dat wij daar echt niet kunnen staan. Er komt zo weer een bus aan en een klein rekensommetje leert dat dat natuurlijk veel meer opbrengt dan twee Dutchmen. Nu ben ik toch al een beetje allergisch voor grote menigten, dan blijft Nessie voor mij toch nog maar een mysterie en ik rij door. We rijden wel langs Loch Ness, het is een mistige dag en Nessie blijft onderwater.

c2

Aan de monding van het Loch bekijken we wel even de kleinste vuurtoren van de United Kingdom. We gaan toch nog langs bij het memorial waar ik al over geschreven heb. Het maakt op mij ook een diepe indruk, zeker na het persoonlijke verhaal van onze reisgenoot Hennie. Dan arriveren we op een prachtige kasteel camping en wel bij Blair Castle.  De oudste delen van het kasteel stammen nog uit de 13e eeuw. Het is te bezichtigen en 30 ruimtes zijn toegankelijk. Je waant je hier in oude tijden en ziet helemaal voor je hoe het in die tijd geweest moet zijn. Ik zou goed in die oude tijd kunnen leven want de bedden zijn kort en de deurposten laag.  Met mijn een meter zeventig pas ik beter in die tijd dan in het huidige. Om het kasteel heen liggen prachtige tuinen. Hele oude en vooral ook grote bomen. De langste boom is daar ruim zestig meter en ook mijn lievelingsboom de saquoia boom is er groots aanwezig.

c3

In de middag hebben Henny en Willem een heuse high tea georganiseerd in het kasteel restaurant. Een etagère  met daarop de heerlijkste zoete en hartige hapjes.

Kwart voor negen, ik schrik wakker en zie dat het al licht is. Als ik met nog slaperige ogen naar buiten kijk zie ik dat er al mede camperaars verdwenen zijn en de rest aanstalten maakt. Moet ik opschieten? Nee, rust. Eerst op mijn gemak ontbijten, douchen dan nog een kopje koffie en om kwart over tien doen wij weer eens als laatste de deur dicht. Thuis komt steeds dichter bij maar eerst gaan we nog richting Edinburgh. Maar nu ook weer niet rechtstreeks. In het kasteel hebben we geleerd over de slag bij Killiecrankie. Met zo’n naam win je zo’n slag natuurlijk nooit. Killen en ziek zijn. Maar het had te maken met Willem van Oranje, een heel lang verhaal daar sta ik dus even niet bij stil, maar het was een grote overwinning van de Schotten op de Engelsen en het wordt nog ieder jaar uitvoerig herdacht. We rijden over een heel smal weggetje door naar wat een van de mooiste uitzichtpunten van Schotland moet zijn, Queen’s view. Het is inderdaad van een schitterende schoonheid.

De rest komt later, want met dit drukke programma en afterborrel schiet het schrijven er een beetje bij in.

blog reisblog
— 3 reacties

roadtrip to Scotland part four

Het is zoals gewoonlijk weer tien uur als wij aan de trip naar Gairloch beginnen. Het eerste stuk rijden we dezelfde weg als toen we naar Portree  reden maar dan nu de andere kant op. Het ziet er toch anders uit. Het is heel stil op de weg. We gaan richting de grote Skybridge. We zijn snel weer op het vaste land en vervolgen onze weg wat ze hier een A weg noemen. Bij ons noem je dat een Provinciale weg. Op dit soort wegen mag je ook nog 80 mijl rijden. Je kunt op twee manieren naar Gairloch, helemaal over deze A weg of een weg binnendoor op een wel heel leuke smalle weg. Wij kiezen natuurlijk voor de tweede en met onze smalle Sprinter kan dat ook makkelijk. Denk bij dit soort wegen aan een weggetje dat je wel eens ziet en dat dan bv naar een boerderij loopt. Ongeveer die breedte. Er zijn een hoop passing places waar men keurig wacht tot je erlangs bent. En iedereen geeft een groet naar elkaar. De grap ging al rond dat al die Schotten zo vriendelijk zwaaien. Maar de echte regels zoals het eigenlijk moet weten wij dan nog niet, maar daarover later. Gairloch is een leuk vissersplaatsje en ruim voor het centrum is de haven.

a10

Veel mooi gekleurde netten, oude bootjes en voor de toeristen boottochtjes. Je zou, met de nadruk op zou, er walvissen kunnen spotten en nog veel meer. Het dorpje leeft nu bijna helemaal van toeristen die hier komen voor de prachtige omgeving waar je heerlijke wandelingen kunt maken.Er is zelfs een 9 holes golfbaan waar drie deelnemers graag gebruik van maken. De camping ligt prachtig en is zeer ruim opgezet. Er is een ruim gesorteerde campwinkel waar ze echt van alles verkopen. Zo’n soort winkel van Sinkel. Nu heb ik een vermoeden dat de eigenaar van deze winkel een contract heeft met de plaatselijke midges, ja daar gaan we weer. Het is prachtig weer en windstil. Dan wil je natuurlijk lekker buiten zijn, buiten kokkerellen. Zo ook ik, ik probeer mijn gasje aan te steken als er plotseling niet een paar, nee een heel bataljon midges dat op brute wijze willen verstoren. Niet alleen bij mij maar dus bij iedereen. Wat doe je dan, je gaat in draf naar die bewuste campwinkel , koopt nog meer anti midges middelen en de hoofdnetjes zijn in no-time uitverkocht. Het positieve is dan weer dat het nooit langer dan een uur duurt, dan zijn ze weer net zo snel verdwenen als ze gekomen zijn. De volgende dag is een dag om een beetje te relaxen. Fietsen naar het dorp, een mooie wandeling maken en golven. Om zes uur staat er een door Willem georganiseerde verrassing op het programma. Ik zie al mensen met rode konen van de spanning rondlopen, maar het kan natuurlijk ook van de overvloedige en felle zon zijn die we de afgelopen dagen mogen meemaken, wie zal het zeggen.

a8

Willem met de twee Schotten

Dan wordt het stil want in de verte zien we Willem aankomen en hij is niet alleen. Hij begeleidt een trommelaar en een doeldelzakspeler in vol ornaat. We krijgen uitleg over de instrumenten en ook over de kleding. De trommelaar verstaat goed Nederlands en dat is niet zo gek want hij heeft een Nederlandse moeder. Zij doet de vertaling van de uitleg. We worden natuurlijk ook getrakteerd op een mini concert.

Nu heb ik in mijn vorige blog al aangekondigd dat er nu eindelijk een einde komt aan de onzekerheid van die onderbroek onder de kilt. Een van de deelneemsters, ik zal de naam niet noemen, maar die is hetzelfde als de beeldjes van de vrouw met het kinderke op haar arm, heeft al wat vooronderzoek gedaan. De eerste keer dat ze het vroeg aan een waar van ze dacht dat het een Schot was bleek het een Belg te zijn maar bij de tweede was het raak. Een mooie, grote en jonge Schot waar zij het aan vroeg, tilde de zijkant van zijn kilt op en dus………..geen onderbroek. Nu weten we het. Ja en nee, want ook aan deze twee jonge mannen die het concert gaven vroeg ze het.  Het lachende antwoord: het is een geheim. Nu weten we het dus nog niet. Maar niet getreurd, zij zet het onderzoek voort.

a7

Zicht op Gairloch

 

Het is zondag en we gaan weer een mooi ritje maken. Rijden van Gairloch naar Durness. 201 km. Utrecht- Maastricht, twee uurtjes rijden. Nee hier is dat toch echt anders. We hebben in ieder geval geen haast en dat wil je ook echt niet hebben. De natuur is van zo’n overweldigende schoonheid dat mijn twee ogen ruim overwerk moeten doen. Het is super helder weer en je kunt ver zien. Ik heb telkens het gevoel dat ik weer een P plaats moet in duiken om nog meer te genieten van de vergezichten, prachtig gekleurde rotsformaties, heldere meren. Het is goed dat we in dit jaargetijde hier zijn want zoveel paars gekleurde hei zie je zelfs op de Ginkelse heide bij Ede niet. En deze hei hier is heerlijk geurend.

a6a9

a4

Onderweg komen we nog in een klein stadje, Ullapool. Dit stadje werd in 1788 als vissershaven ontworpen. Het is dus een kunstmatig aangelegde haven. Allemaal witte huisjes aan een haven en ook een grote supermarkt waar de nodige inkopen gedaan worden. Want zelfs met deze op verliefdheid lijkende indrukken van de natuur moet de maag toch wel gevuld blijven. Het laatste stuk, zo’n 30 km rijden we weer op zo’n smalle eenbaansweg met passeer stukken. Twee auto’s voor mij rijdt Peter en Ria met hun grote Niesmann-Bisschoff en achter mij rijdt een ongeduldige BMW. Peter laat alle tegenliggers keurig door en wij sluiten aan. Dat schijnt dus helemaal verkeerd te zijn. Op de camping aangekomen springt er een furieuze dame uit haar BMW en begint tegen Willem die ons opvangt te tieren en wil ons aangeven bij de politie. Je moet n.l. sneller verkeer doorlaten op dit soort wegen. Willem gooit al zijn charmes in de strijd en de dame spoedt zich weer weg .  We staan op een ruime camping, direct aan het strand, het zonnetje schijnt, het leven is niet echt verkeerd zo.a3

blog reisblog
— 9 reacties

Roadtrip to Schotland part three

Woensdag. Hoe is het mogelijk, we worden gewekt door een stralende zon. Het is vandaag een reisdag en het is toch prettiger rijden zonder die ruitenwissers die maar heen en weer gaan. We rijden van Fort William naar Portree op het eiland Sky. Er zijn twee wegen die naar Sky leiden. De een is korter en ga je met een pont en de ander is langer en kom je over een brug op Sky. Er is niets afgesproken maar iedereen neemt de langere weg. Dit is hoe kan het ook anders de mooiste route. Op een half uur rijden van Portree iets voor Spean Bridge ligt het Commando Memorial. Ik ben persoonlijk niet zo van de memorials, weer iets uit de tijd van 40-45 denk ik en rij dus door. Dat had ik niet moeten doen. Dit memorial is uiterst indrukwekkend voor iedereen die er wel gestopt is. Deze plaats is een commando oefencentrum en op deze plaats worden de gesneuvelden herdacht. Niet alleen van lang geleden maar in iedere geval tot 2013. In een kring zijn allemaal speciale gedenk tekens door nabestaanden neergelegd. Een baret, identificatieplaatjes, foto’s en veel andere dingen. Vooral voor Hennie een van onze medereizigers is het heel emotioneel. Hij is tussen 2007 en 2008 gestationeerd in Afghanistan. Hij zit tussen de Amerikanen, Canadezen, Nederlanders, Engelsen en nog veel meer nationaliteiten. Iedere dag sneuvelen er jonge mensen en met z’n allen brengen zij iedere dag weer de laatste eer tijdens een eredienst. Op deze plek in Schotland ziet hij namen van gesneuvelden waar hij in Afghanistan de laatste eer aangaf. Je kunt je voorstellen hoeveel emoties er dan loskomen. Het is goed dat er van deze memorials zijn, het zet je aan tot denken, zeker over de waanzin van oorlog en dat er door deze oorlogen iedere dag weer mensen sneuvelen of voor het leven invalide worden.

donderdag 7

Wij nemen een alternatieve route over Fort Augustus. Dit ligt aan de monding van Loch Ness. Hier vaar je van het Caladonian Canal het Loch in. Niet zomaar even doorvaren, nee via vier sluizen. Het is prachtig om te zien hoe de pleziervaartuigen eigenaren/huurders daar druk mee zijn. Ik heb nog een blik geworpen op het meer, maar Nessy heb ik niet op de gevoelige plaat kunnen zetten.

donderdag6

Via een prachtige zeer rustige weg komen we uiteindelijk weer op de hoofdroute en langs het beroemde meest gefotografeerde kasteel van Schotland, het Eilean Donan Castle. Dit kasteel uit 1220 verdedigt al die jaren het erfgoed van de heren Machkenzies of Kingtail. Nu is het kasteel vaak het decor van films. Denk aan James Bond.

donderdag8

We rijden over de Skybrug het eiland Sky op. Meteen vallen de typische kleine witte huisjes op, hier woonden vroeger de crofters, kleine boertjes met heel veel kinderen in zo’n Madurodam huisje,  allemaal prachtig gelegen. We naderen de hoofdstad van Sky, Portree. Nu moet je bij hoofdstad niet meteen denken aan Amsterdam, nee meer aan Lunteren of Spakenburg. Zo’n 2500 inwoners. Wij staan in het gelid aan de rand van een sportveld. Aan het begin van de avond worden we vermaakt door sportende jongeren, jeu de boules spelende zilveruitjes en door dartelende midges. Deze zeer kleine beestjes spelen niet alleen maar willen graag dat je meedoet. Ze dansen om je heen en dan is het spel dat ze je zoveel mogelijk prikjes geven. Wij, dus eigenlijk de tegenpartij smeert zoveel deet en anderen dingen op blote lichaamsdelen ter bescherming of zelfs met hele gordijnen om je heen om het spel toch in je voordeel te beëindigen. Wie er uiteindelijk de overwinning kan claimen is mij nog onduidelijk.

donderdag

Dit alles speelt na het happy hour dat Hennie en Willem wederom georganiseerd hebben. Een keur aan Schotse specialiteiten komen langs en we laten ons het wijntje goed smaken.

Donderdag. Ik durf het bijna niet hardop  te zeggen, het is nog steeds mooi weer. Het is half tien als er twee minibusjes het terrein oprijden. We gaan een rondrit maken langs de mooiste stukken van Sky. Het busje waar ik in zit wordt bestuurd door een Schotse reus. Hij vertelt trots over de geschiedenis van Sky en vooral over de Keltische taal. Deze mensen zijn niet blij met de uitslag van het referendum. Zij willen echt wel bij Europa blijven en zijn bang dat Londen de subsidies die de kleine boertjes hier nu krijgen niet meer gaan betalen en ook voor het behoud van hun Keltische taal zijn ze bang. Heel veel mensen, crofters genoemd hebben hier een stukje land dat zij met liefde bewerken, met een stuk of dertig koeien erop. Te klein om van te leven, maar door de subsidies en nog een baantje erbij kunnen zij het hoofd boven water houden. Maar genoeg over dit, wij genieten van de fenomenale uitzichten, rotspartijen, waterpartijen en rijden over weggetjes waar je beter niet met je camper kunt komen. Morgen breken we weer op en rijden dan 162 km naar Gairloch.

donderdag2donderdag1de volgende keer wordt onthuld of er nu wel of geen onderkleding onder de rok zit.donderdag3

donderdag4

 

blog reisblog
— 3 reacties

Roadtrip to Scotland part two

Zondag. Vandaag is het prettig na de lange reisdag van gisteren het een beetje rustig aan te doen. Diegenen die een fiets bij zich hebben gaan naar Fort Williams en anderen gaan een stukje lopen. Ook An en ik doen dat dus. We staan aan de voet van de Ben Nevis en daar loopt een pad naar de top. Dat doen we dus niet. Het is een tocht van ruim acht uur die echt zeer zwaar is. Je moet je grenzen kennen. Ik spreek een jong stel dat net terug komt, doorweekt van het zweet en echt blij is dat ze terug zijn. Nee dan bevalt het happy hour dat Willem en Henny organiseren toch een stuk beter.

happy hour

Zij hebben onder de luifel een keur van Schotse producten uitgestald die wij mogen/moeten proeven. Vier soorten Cheddar kaas, speciale chips met vineger en nog veel meer. Het gelegenheidsduo Dini en Grietje oftewel het duo “de Griedinies” spelen op hun trekzakken de midges uit de lucht.

griedinies

Want die zijn er in overvloed. Er wordt veel  gesmeerd en Maria heeft een net over het hoofd getrokken, het is net de zwarte weduwe. Er zijn op deze reis drie Harry’s en een van deze H’s is een ex-wedstrijddanser en hij heeft zich het doel gesteld om voor het einde van de reis iedereen aan de Bernardino dans te hebben. We gaan het zien.

Maandag. Het is de dag van de stoomtrein. Niet alleen van Enkhuizen naar Medemblik loopt een stoomtrein nee ook hier in het verre Schotland is de reis met de stoomtrein uitermate populair. Hij loopt van Fort William naar het vissersdorpje Mallaig.

 

trein 2trein 1

Het is zo druk dat je een half jaar van te voren al moet reserveren maar natuurlijk heeft de CCN dat ruim op tijd gedaan en we zitten in een prachtig rijtuig net naast de eerste klasse en we mogen gewoon gebruik maken van de prachtige eerste klasse toiletten. De mooie tocht duurt twee uur. We komen aan in Mallaig, dit is een klein dorpje dat leeft van de visserij en…..het toerisme. De 12 restaurants zijn alleen open rond de aankomst van de trein. Het eten is trouwens wel goed, tenminste de smoked salmon die ik tot mij nam was goed binnen te houden. Onderweg met de trein komen we over de bekende brug bij Glennfinnan die gebruikt is voor de opnames van de Harry Potterfilms. Ook weer leuk om te weten.

trein

Dinsdag is een “vrije dag”. De dag begint voor sommigen met een wasje draaien, de camper controleren en allerlei andere klusjes. Het weer is best redelijk en ik zie de een na de ander vertrekken voor een fiets of looptocht. An en ik kiezen voor een looptocht. Dicht bij de camping begint een gemarkeerde route. We overbruggen in 1200 meter een hoogteverschil van 300 meter, echt wel pittig. We zijn niet de enige die deze prachtige route doen. We komen Willem, Henny, Hans en Maria ook tegen.

ben nevis 5

In Nederland zie je tegenwoordig ook veel Schotse Hooglanders lopen maar hier horen ze echt. Wat lijken het toch aaibare dieren, prachtig om ze een tijdje te observeren.

ben nevis 4

Drijfnat van de plotselinge stevige regenbui komen we na zo’n 12 km weer op de camping. Ook de fietsers komen als verzopen katten terug. Maar iedereen heeft weer een prachtige dag meegemaakt.

ben nevis 1ben nevis 3

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

blog reisblog
— 12 reacties

roadtrip to Scotland

Voor het eerst gaan we mee met een campergroepsreis. Is dit iets voor ons? We gaan het zien en beleven.

Donderdag achttien augustus. Vandaag vertrekken veertien campers van de CNN naar Schotland voor een drieweekse roadtrip. De een na de ander sluit aan in de rijen voor de ferry. De mensen van de marechaussee zijn blij dat ze deze campers mogen controleren, ze kijken hun ogen uit, vooral bij de wat grotere.  Die grote campers mogen ook als eerste aan boord van de  Princess Seaways. Precies om half zes geeft de grote scheepstoeter aan dat we vertrekken. We worden uitgezwaaid door kinderen die in de schattige strandhuisjes verblijven. Het weer is prachtig, iedereen is aan dek en geniet. Dan is het tijd voor het heerlijke buffet. Willem legt uit hoe dat gaat en geeft ook het goede voorbeeld en sluit aan in de lange rij buffet lopers.

Vrijdagochtend tijdens het ontbijt zie je precies wie er goed geslapen heeft en wie net als ik nogal last had van de ronkende motoren en dus iets minder slaap heeft gehad. Het ontbijt buffet is groots en natuurlijk eet je weer veel te veel.

We naderen Newcastle, varen de rivier op langs de vuurtoren en het fort en worden opgeschrikt door een stem uit de speaker, We moeten naar onze voortuigen en wel subiet. Enkele van ons weten niet meer precies waar hun camper staat en komen met rode konen aangesneld, toch nog ruim op tijd. De mond van het schip klapt open en onze campers staan te springen om te kunnen vertrekken en dan niet zoals in Nederland, nee rijden aan de andere kant van de weg. We rijden vandaag naar Ecclefechan, een afstand van ongeveer 145 km. Wij rijden langs de bekende Hadrian’s wall een muur van 117 km lang waarvan de bouw begon in het jaar 121 NC. Het blijft indrukwekkend wat de Romeinen allemaal al in die tijd konden bouwen. Wij stoppen bij een kleine thee room en denken daar een kopje koffie te drinken. We hebben nog geen ponden maar nog wel van heel lang geleden drie pond kleingeld. Het blijkt niet meer geldig te zijn, geen koffie dus? De thee room wordt gerund door een moeder met haar dochter en die zijn zeer gastvrij. We krijgen gewoon de koffie gratis en ze geven ons nog een paar tips mee voor de route.

moeder en dochter

In de loop van de dag begint het te regenen en helaas het blijft regenen. Op de camping staan we dicht naast elkaar maar dat is maar voor een nachtje. Natuurlijk moeten we ook de plaatselijke pub aan een grondige inspectie onderwerpen.

Zaterdagochtend, de regen klettert op het dak, de lucht is donkergrijs. Vandaag overbruggen we een afstand van 292 km, de langste route van de trip. De een na de ander vertrekt en wij trekken als laatste de deur van de camping achter ons dicht. Het is kwart over tien. Het eerste stuk kunnen de ruitenwissers het hemelwater amper verwerken. Onderweg zijn natuurlijk de nodige interessante dingen te zien. Een aantal gaan in Lockerbie kijken naar de plaats waar het vliegtuig neerstortte.  New Lanark (NL) mag zich ook verheugen op Nederlands bezoek. NL is nu een model nederzetting rondom een oude textielfabriek waar allerlei faciliteiten waren voor de arbeiders, w.o. gratis gezondheidszorg en er was zelf een pensioen. Door de hevige regenval zijn er maar een paar die de wandeling langs de rivier de Clyde naar de bekende waterval zijn gaan maken. Wij stoppen in Luss. Dit is een leuk dorp met bebloemde cottages van natuursteen in hele zachte kleuren. Een heel oud pelgrimskerkje en direct aan het Loch Lamond.

meer

Heel voorzichtig komt er een beetje blauw in de lucht en het weer klaart op, het zonnetje gaat zelfs een beetje schijnen. Dat is toch een stuk prettiger rijden, je ziet meer van het prachtige landschap. De weg voorbij het Loch is behoorlijk bochtig en vooral erg smal. Goed scherp blijven en zoveel mogelijk links houden. Toch zijn er twee die met hun spiegel geraakt worden door een tegenligger. Ja zo gaat dat. De camping iets voorbij Fort Williams is prachtig gelegen aan de voet van de Ben Nevis, de hoogste berg van de United Kingdom. We hebben ruime plaatsen. Het systeem van lootjes trekken voor je plaats werkt goed. Iedereen heeft prachtige verhalen over hun belevenissen van deze reisdag.

blog reisblog