Zo’n mooi begin maar zo’n dramatisch einde

Na een uitstekende nacht en dito ontbijt in B&B De Bosakker  ga ik op weg naar Nederland om een etappe van het Jabikspad te lopen. De zon schijnt heerlijk, zonnebril op en lekker rijden. Ik moet vanuit Epse linksaf de provinciale weg op en dat valt niet mee. Het verkeer blijft stromen van twee kanten. Dan komt er een auto van links aan die mijn straat in moet en die stopt. In deze auto zit Gerda Havertong achter het stuur en zij blijft wachten met een hele rij ongeduldige bestuurders achter haar tot ik de provinciale weg op kan gaan. Dank je Gerda, mede door deze actie van jou begint mijn dag heerlijk zonnig.

Ik begin vandaag in het gehucht Nederland. Een heel klein plaatsje en dan denk ik het grote Nederland is in zijn denken tegenwoordig vaak net zo klein als dit schattige dorpje. Maar goed ik loop vandaag een etappe van het Jabikspad van Nederland naar Wolvega. Mijn geliefde en onze vriendin beginnen in Wolvega en halverwege ruilen we sleutels van de auto’s. Heel vernuftig. Het pad loopt door de Weerribben, een fenomenaal  mooi gebied.

Veel riet en water. al na vijf km loop ik door Kalenberg. Aan twee kanten van het water hele rustieke huisjes waar je alleen maar met een boot kan komen.

Wat een rust hier, als je niet beter zou weten lijkt de wereld een sprookje. Ik spreek later een echtpaar die heerlijk op een bankje zit en over het water uitkijkt en de man zegt ook, hier heb je geen weet van terroristen, wij genieten hier iedere dag. Dit is het mooiste stuk van deze route. Ik loop verder en na 9,5 km loop ik mijn lief tegen het lijf en precies op die plek is een zonnig terras waar we kunnen lunchen. Hoe is het mogelijk. Dit plaatsje heet Oldemarkt.

In Oldenmarkt staat ook een bekende kerk waar je een stempel kunt halen voor je pelgrimspaspoort.

Door Oldenmarkt heen kun je kiezen voor twee wegen, ik kies de zomer route waarbij je zelf met een trekpontje over het water kunt. Ik loop over een pad met aan twee kanten riet en water en kom bij het pontje. Ik heb mazzel(voor het geluk geboren?), een echtpaar waarvan de man driftig aan het wiel staat te draaien om zo het pontje aan de overkant te krijgen.

Achteraf moet ik zeggen dat het ook behoorlijk hard werken is. Natuurlijk maak ik een praatje met deze aardige mensen. Het gaat over lopen en dat ik zo’n zware rugzak mee sjouw. Het komt ter sprake dat ik ieder jaar met nierpatiënten en partners van dialyserenden de laatste 145 km naar Santiago loop.De vrouw vraagt of ik dat ook niet kan organiseren voor hartpatiënten en op dat moment realiseer ik mij dat het vandaag precies vijf jaar geleden is dat mijn hart zei, ik stop er maar mee. Voor de vrouw was het zes jaar geleden. Overeenkomsten en beiden realiseerden we ons dat we in reserve tijd leven en dat wij het grootste geluk van de wereld hebben gehad. Geniet van iedere dag. Niet lang daarna kreeg ik een telefoontje van onze vriendin dat haar enige broer gisterenavond in het ziekenhuis is opgenomen, hartstilstand, eerst in coma en gekoeld gehouden en nu hersendood. 57 jaar een actieve boer met 180 melkkoeien die keihard werkte. Niet naar zijn lichaam luisterde of kon luisteren omdat hij door moest. Door het verrotte systeem hier in dit prachtige Nederland, waar de melk onder kostprijs in de supermarkt verkocht wordt. Zelfmoorden onder boeren is al geen uitzondering meer. De broer van onze vriendin bleek achteraf te zijn doorgelopen met een longontsteking, zuurstof tekort in zijn hersenen, daardoor stopte zijn hart. Dood.

Zo eindigt deze zo prachtig begonnen dag in mineur. Jacobus helpt ons niet altijd.