Santiago de Compostela

Hoofdstuk 19

Santiago de Compostela

Het is iets na achten als Hugh mij uit mijn bed praat. Harry dat is wel leuk voor jou, er is beneden een Nederlandse vrouw met haar dochter. Toevallig hadden we het er gisteren onderweg over gehad wat voor mij in deze maanden het moeilijkste was. Ik vind het bijna drie maanden geen Nederlands spreken het moeilijkst. Vooral als een gesprek echt de diepte in gaat mis ik woorden die in het Nederlands vanzelfsprekend zijn. Alleen maar Engels spreken en luisteren met Hugh en Ramona. Het beetje Spaans dat ik net kan gebruiken voor de dagelijkse levensbehoeften, het is vermoeiend. Nu dan weer eens Nederlands spreken. Ik ontmoet Ina die samen met haar dochter een stuk van de camino loopt. Even een half uurtje bijpraten. Lekker.

In Spanje eet je normaal gesproken laat en Ramona, Hugh en ik gaan om half negen ergens eten. Menu del dia kost hier 10 euro. Drie gangen en per persoon een halve fles wijn. Nog twee dagen en we zijn in Santiago de Compostela. We zijn er uitgelaten van en drinken nog een paar gin-tonics. De deur van deze albergue gaat om elf uur dicht maar we zijn op tijd binnen deze keer. Het is nog mooi weer en deze albergue heeft een groot dakterras. Hier gaan we nog even zitten. De meeste lopers liggen al in bed alleen twee Spaanse jongens zitten ook op het terras. We praten wat heen en weer en een van de jongens vraagt aan ons of we chocolade willen. Ja waarom niet, altijd lekker. Nu dacht ik een stukje chocolade maar onder Spaanse mensen betekent het heel iets anders, een joint. We doen mee. Hij draait een dikke joint en om de beurt nemen we een flinke trek. De enige keer dat ik dat heb gedaan was toen ik een jaar of zeventien was en ben er toen alleen vreselijk misselijk van geworden. Nu valt het heel anders. We hebben de grootste lol. Het is na middernacht als ik heerlijk ontspannen in mijn stapelbed in slaap val.

s- ’Morgens als ik opsta zijn de Nederlandse moeder en dochter al vertrokken, ik heb ze niet meer gezien.

Wij doen het heel rustig aan, naar Santiago is nog maar 20 km maar we willen er in de ochtend aan komen en hebben voor overmorgen een appartement gehuurd. Vandaag dus maar 15 km. Slechts vijf km voor SdC ligt Monte de Goze. Zoals de naam al zegt je kijkt hier vanaf de “berg” op SdC. In 1989 is Paus Johannes Paulus de II hier op deze plek geweest en ter gelegenheid hiervan is er een groot monument geplaatst. In 1993 bouwde men er een giga camping en een albergue met 500 bedden. De camping is geen succes en is gesloten en helemaal overwoekerd. Het plan was dat dit een gebied zou worden waar grote concerten gegeven zouden worden, wandelpaden in een park en nog veel meer. Helaas is dat niet gelukt. De albergue is een troosteloos gebouw, de enige historische plek hier is de kapel van San Marcos waar ieder heen gaat om de laatste stempel voor SdC te halen. O ja er is ook nog een goed visrestaurant in de buurt.

Als wij er aan komen hebben we mazzel dat er nog een paar plaatsen zijn. De hele albergue is gevuld met Spaanse pelgrims met een verstandelijke beperking. In dit jubileumjaar lopen vanuit heel Spanje groepen van deze pelgrims vanaf Sarria naar Santiago de Compostela. Iedere groep met begeleiding en met hun eigen vlag. Opvallend veel vrolijke Downers. Het is gezellig druk in de alberque. De volgende dag lopen ze in een grote processie naar het plein van de kathedraal. Onderweg staan langs de kant veel familieleden hen aan te moedigen. Wij zijn net voor deze grote menigte bij de kathedraal.

Het stuk vanaf Monte de Goze verdient niet bepaald een schoonheidsprijs. Druk verkeer en pas in het oude autovrije centrum beginnen de kleine smalle straten met de historische panden. Toch best wel zenuwachtig dat ik nu eindelijk na drie maanden mijn fysieke doel bereik. Ik kom onder een poort door waar een doedelzakspeler Keltische muziek speelt en sta dan plotseling op het grote plein voor de kathedraal. De tranen lopen over mijn wangen. Ik heb het gehaald. 1800 km waarvan 1600 gelopen in 74 dagen dat is gemiddeld 21,6 km per dag.

Tegelijkertijd denk ik, is dit het nu? Is dit nu het einde van mijn pelgrimage? Ik wil niet dat het hier ophoudt maar ik denk ook dit was eens maar nooit weer. Verwarrende gedachtes. Om mij heen andere pelgrims die aankomen en staan te huilen. Iedereen is verbonden en omhelst elkaar. Ik ga zitten en blijf zo een tijdje in mijzelf. In die paar minuten beleef ik mijn reis opnieuw.

Ja Pa, dit heb ik wél afgemaakt, jammer dat je dat niet meer hebt mogen beleven.

Ja mijn lieve meiden, ik weet dat jullie altijd bij mij zijn.

Ja nieuwe liefde, ik weet dat ik met jou verder wil.

Ik heb in mijn hoofd beslissingen genomen die ik ook moet gaan uitvoeren, niet mijn sterkste kant. Gewoon doorlopen is makkelijker maar ik heb ook geleerd op deze “camino” dat er altijd weer een oplossing is. Mijn leven en denken zal na deze pelgrimage anders zijn, ik voel mij sterk.

Ik kom weer tot de werkelijkheid als de mensen met een verstandelijke beperking uitgelaten in optocht het plein opkomen. Mijn dochters waren beiden verstandelijk en fysiek beperkt en weer kan ik bij het zien van deze enthousiaste mensen het niet droog houden. Hoe is het mogelijk dat ik precies op deze dag samen met hen voor wie ik een speciale plek in mijn hart heb aankom in Santiago de Compostela.

(tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)

Ik liep de primitivo in 2010 met Hugh en een deel met Ramona erbij. 1 juni a.s. ga ik met hen de primitivo nog een keer overdoen. Ik zal daar via een vlog verslag van doen en ook van de voorbereidingen. Abonneer je nu vast op mijn YouTube kanaal.

https://www.youtube.com/channel/UC0XxyRlSl3NXG6OpwyO-0Bw/

29 april 201829 april 2018

Ik dacht dat ik niet bang voor honden was.

Afwisseling moet goed zijn hoor ik altijd. Gisteren een stuk gefietst dus vandaag is lopen aan de beurt. Op mijn GPS app zie ik dat direct vanaf de camping er een track start. Het is 26° dus wel wat extra water en een hoofddeksel mee. Met dat steeds dunner wordende haar als hoofdbedekking moet ik toch andere maatregelen nemen. Toen ik nog haarwerker(iemand die pruiken en haarstukjes maakt) was zei ik altijd, jammer dat ik zo’n dichte bos haar heb, was ik maar kalend dan kon ik laten zien dat mijn haarwerk onzichtbaar is. Gekke zin hè. Nu denk ik, ik zet wel een petje op. Maar ik dwaal af want dit verhaal gaat over een walkingtrail.

Direct bij de camping ga ik over smalle paadjes de hoogte in. Het is echt steil. Ik moet soms toch even stoppen om wat rustig te kunnen ademhalen. Boven kom ik uit op een soort breed zandpad en dat loopt heel relaxt.

Ik loop met poles en de langlauftechniek zorgt ervoor dat ik er een flink tempo in krijg. Dan een bord met waarschuwing dat de volgende 400 meter best wel moeilijk kunnen zijn. Er is wel overheen gekladderd en terecht want echt moeilijk is het niet, het enige is dat je met zo’n 2o% naar beneden gaat. Inderdaad niet echt prettig voor de knieën.

Beneden kom ik uit bij de rivier. Tijd voor de banaan en een flinke slok water.

Overal van die bordjes. Alles is perfect aangegeven in dit gebied. Met een goede kaart erbij en als je niet stekeblind bent kun je niet verdwalen. Ik ga richting Montclus. Lekker een beetje schaduw en flink tempo erin. Het enige lastige van die poles is als je weer eens een foto of stukje video wil opnemen. Maar dat die ik toch regelmatig. Na enige tijd verlaat ik het makkelijk lopende verharde pad weer en duik de bush weer in. Maar eerst even een appeltje eten. Tenminste ik dacht even. Normaal eet ik een appel in een paar happen op maar nu heb ik net gelezen in De Tao van het lichaam dat je de appel helemaal moet opeten, ook het klokhuis met pitjes. Die moet je eerst goed fijnkauwen. Ik probeer het eens en ben er toch wel een kwartier mee bezig.

Uiteindelijk kom ik op een verharde weg uit en dat is niet de bedoeling. Op mijn GPS zie ik dat er nog wel een paadje naast loopt en die vind ik ook. Het is een beetje rommelig pad en het begint te ruiken. Ik denk aan oerpaarden of runderen. De lucht wordt sterker en wat denk je, zomaar midden in de bush kom ik bij een omheining waarachter een paar honderd schapen staan te grazen. Ik loop erlangs als plotseling er twee honden met het formaat van stevige pony’s op mij af komen rennen in standje super agressief. De omheining ziet er ook niet echt sterk uit. Ik loop met hoorbaar bonkend hart door, kijk ze niet aan en hoop dat er geen gat in de omheining zit. Nou ik ben er nog dus geen gat. Maar door die toestand ga ik zomaar een pad in zonder te kijken of dat het goede is. De honden blijven nog een hele tijd blaffen al ben ik al lang uit het zicht. Het lijkt wel een soort ex riviertje. Het gaat super steil de diepte in. Alleen maar rotsblokken. Het gekke is dat dit pad niet aangegeven staat als wandelpad op mijn GPS. Het blijft maar dalen. Ik zal toch niet door die honden het verkeerde pad zijn ingeslagen? Om weer helemaal naar boven en weer langs die lieverdjes te gaan zie ik niet zo zitten. Net als deze negatieve gedachtes de overhand beginnen te krijgen ben ik beneden en daar staat zelfs een bordje. Linksaf. Het is een pad wat niet veel belopen wordt want het is behoorlijk overwoekerd maar mooi…….

En dan zonder er erg in te hebben ben ik zomaar weer op de camping. Het was toch de goede weg.

Her was een enerverende wandeling.

Hier nog een video van de camping.

Als je het Waarloopjijwarmvoor blog nog niet volgt is nu het moment om het wel te doen. Als welkom krijg je nl het eBook(je) “Mijn rustmomenten”. Druk op de volgknop, vul je e-mail adres in, dan stuur ik een link voor het boekje.

15 september 2017

Niergetransplanteerden lopen naar Santiago de Compostela

Het is februari als ik samen met Hans Bart,directeur van de Nierpatiënten Vereniging Nederland een informatieavond organiseer voor nierpatiënten om van Valenca in Portugal te lopen naar Santiago de Compostela. Bijna allemaal mensen die een of meerdere transplantaties achter de rug hebben en een uitzondering daargelaten geen of bijna geen conditie hebben. Ik zie een aantal super positieve mensen die ieder met zijn of haar eigen redenen naar Santiago willen lopen. Met een trainingsschema op zak gaan ze naar huis om in juni een testweekend te moeten lopen van twee x 20 km over zwaar terrein. Er blijven er zes over die mee kunnen in september naar SdC. Vijf getransplanteerden en een in pré-dialyse. En nu lopen we hier in Spanje, helaas moest er iemand op het laatste moment afhaken om privé redenen. Jammer Wim, we missen je echt. Vandaag de tweede dag hebben we 20 km gelopen en het zijn echte kanjers. Iedere dag vertelt een deelnemer zijn of haar verhaal en waarom deze camino zo belangrijk is. Leef mee met deze kanjers en abonneer je op:

http://www.youtube.com/waarlooojijwarmvoor

3 juni 20163 juni 2016

Compostella, de film

Vanmiddag om een uur of drie zie ik op facebook dat in het Hoogt in Utrecht de film/documentaire Compostella van Freddy Mouchard speelt en wel om 17:15. Nu is Utrecht niet zo heel ver dus ik besluit om maar eens te gaan kijken. Als ik het zaaltje binnenkom blijk ik niet de enige te zijn. Zo’n 25 mensen, het lijken allemaal wel gewezen pelgrims, zitten al klaar in de comfortabele zetels. Naast mij met een “garderobe stoel”ertussen zit een aardige vrouw met wie ik natuurlijk een praatje aanknoop. Zij heeft twee jaar geleden de camino Portuqués gelopen en ik ook dus we hebben genoeg om over te praten. Dan gaat het licht uit en de film begint.

Compostella_420x594affiche_v2web-534x754 (1)

Freddy Mouchard volgt drie jaar lang met zijn camera een aantal Franse pelgrims op hun tocht naar Santiago de Compostela. De film begint traag met beelden van begroeide bomen en de zware muziek op de achtergrond doet de rest. Ik denk dit word een lange zit. Natuurlijk zitten er prachtige beelden in van het landschap en al snel zit je er helemaal in, zeker als je de tocht ook zelf gelopen hebt.De tocht wordt door iedereen op zijn eigenwijze ervaren maar is zeker fysiek alsook psychisch behoorlijk zwaar. Ieder heeft zijn eigen beweegredenen om deze pelgrimage te gaan lopen. Een vrouw die bijna de hele tocht een enorme boosheid voelt, dit begint al de derde dag, pijn en zo van waarom doe ik mij dit aan. Een man die angsten moet overwinnen, die het alleen lopen eng vindt. Je ziet de mensen wat veranderen maar zeker bij het einde in Finisterre dan wordt de nieuwe mens geboren. Een vrouw verwoord het zo: In Santiago de Compostela ga ik dood, in Finisterre word ik opnieuw geboren.

Voor velen zal dit een kennismaking met de camino zijn voor anderen die al een camino hebben gelopen een herkenning. Voor mij het tweede al vond ik de film wel erg langzaam en had af en toe het gevoel dat ik bij mijn oom verplicht dia’s moest kijken.

Vanaf 2 juni is COMPOSTELLA te zien in:

AMSTERDAM, Cinema de Balie

AMSTERDAM, EYE Filminstituut

AMSTERDAM, De Filmhallen

DEN HAAG, Filmhuis

UTRECHT, Filmtheater ’t Hoogt

NIJMEGEN, Lux Filmtheater

ARNHEM, Focus Filmtheater

AMERSFOORT, Filmtheater De Lieve Vrouw

MAASTRICHT, Lumière Filmtheater

HILVERSUM, Filmtheater

BREDA, Chassé Cinema

HOORN, Cinema Oostereiland (op 5 juni ook in Cinema Enkhuizen)

DEN BOSCH, Verkadefabriek

HAARLEM, Filmschuur (vanaf 9 juni)

en later in de zomer in de rest van het land.

P1060438

P1060910

20 april 201620 april 2016

en de kleur is……ROOD

13 april 201613 april 2016

Zo’n mooi begin maar zo’n dramatisch einde

Na een uitstekende nacht en dito ontbijt in B&B De Bosakker ga ik op weg naar Nederland om een etappe van het Jabikspad te lopen. De zon schijnt heerlijk, zonnebril op en lekker rijden. Ik moet vanuit Epse linksaf de provinciale weg op en dat valt niet mee. Het verkeer blijft stromen van twee kanten. Dan komt er een auto van links aan die mijn straat in moet en die stopt. In deze auto zit Gerda Havertong achter het stuur en zij blijft wachten met een hele rij ongeduldige bestuurders achter haar tot ik de provinciale weg op kan gaan. Dank je Gerda, mede door deze actie van jou begint mijn dag heerlijk zonnig.

Ik begin vandaag in het gehucht Nederland. Een heel klein plaatsje en dan denk ik het grote Nederland is in zijn denken tegenwoordig vaak net zo klein als dit schattige dorpje. Maar goed ik loop vandaag een etappe van het Jabikspad van Nederland naar Wolvega. Mijn geliefde en onze vriendin beginnen in Wolvega en halverwege ruilen we sleutels van de auto’s. Heel vernuftig. Het pad loopt door de Weerribben, een fenomenaal mooi gebied.

Veel riet en water. al na vijf km loop ik door Kalenberg. Aan twee kanten van het water hele rustieke huisjes waar je alleen maar met een boot kan komen.

Wat een rust hier, als je niet beter zou weten lijkt de wereld een sprookje. Ik spreek later een echtpaar die heerlijk op een bankje zit en over het water uitkijkt en de man zegt ook, hier heb je geen weet van terroristen, wij genieten hier iedere dag. Dit is het mooiste stuk van deze route. Ik loop verder en na 9,5 km loop ik mijn lief tegen het lijf en precies op die plek is een zonnig terras waar we kunnen lunchen. Hoe is het mogelijk. Dit plaatsje heet Oldemarkt.

jabiks6 — Links boven horeca helaas vandaag gesloten, rechts beeld in Oldenmarkt

In Oldenmarkt staat ook een bekende kerk waar je een stempel kunt halen voor je pelgrimspaspoort.

Door Oldenmarkt heen kun je kiezen voor twee wegen, ik kies de zomer route waarbij je zelf met een trekpontje over het water kunt. Ik loop over een pad met aan twee kanten riet en water en kom bij het pontje. Ik heb mazzel(voor het geluk geboren?), een echtpaar waarvan de man driftig aan het wiel staat te draaien om zo het pontje aan de overkant te krijgen.

Achteraf moet ik zeggen dat het ook behoorlijk hard werken is. Natuurlijk maak ik een praatje met deze aardige mensen. Het gaat over lopen en dat ik zo’n zware rugzak mee sjouw. Het komt ter sprake dat ik ieder jaar met nierpatiënten en partners van dialyserenden de laatste 145 km naar Santiago loop.De vrouw vraagt of ik dat ook niet kan organiseren voor hartpatiënten en op dat moment realiseer ik mij dat het vandaag precies vijf jaar geleden is dat mijn hart zei, ik stop er maar mee. Voor de vrouw was het zes jaar geleden. Overeenkomsten en beiden realiseerden we ons dat we in reserve tijd leven en dat wij het grootste geluk van de wereld hebben gehad. Geniet van iedere dag. Niet lang daarna kreeg ik een telefoontje van onze vriendin dat haar enige broer gisterenavond in het ziekenhuis is opgenomen, hartstilstand, eerst in coma en gekoeld gehouden en nu hersendood. 57 jaar een actieve boer met 180 melkkoeien die keihard werkte. Niet naar zijn lichaam luisterde of kon luisteren omdat hij door moest. Door het verrotte systeem hier in dit prachtige Nederland, waar de melk onder kostprijs in de supermarkt verkocht wordt. Zelfmoorden onder boeren is al geen uitzondering meer. De broer van onze vriendin bleek achteraf te zijn doorgelopen met een longontsteking, zuurstof tekort in zijn hersenen, daardoor stopte zijn hart. Dood.

Zo eindigt deze zo prachtig begonnen dag in mineur. Jacobus helpt ons niet altijd.

15 maart 201624 maart 2016

Voorjaarskriebels

RODE LOPER

Wat is er prettiger dan bij een heerlijk voorjaarszonnetje een stukje te lopen. Het is zondag en ik ga een stuk van het Utrechtpad of Kromme Rijnpad lopen. Van Wijk bij Duurstede naar de binnenstad van van Utrecht. Al een paar jaar heb ik iets met het getal 33. Kijk ik op de wekker of mijn horloge dan is het heel vaak 33. Als ik s’nachts wakker word is het meestal precies een uur met 33 erin. Zo ook nu het is precies 10:33 als ik de deur uit stap. De eerste keer dat ik op mijn telefoon kijk hoe laat het is geeft het scherm 12:33 aan en het blijkt dat ik vandaag 33 km loop. Helaas heeft een staatslot met eindcijfer 33 nog geen resultaat gehad. Ik ga dus niet echt vroeg opstap en dat is te merken aan de vele mensen die ook een stukje lopen. Mensen met honden, mensen met hoedjes op, joggers, stellen sommige dicht tegen elkaar, anderen mijlenver uit elkaar, ik hoef mij niet te vervelen, er is veel te zien. In Cothen loop ik over het terrein van een kerkje en ik luister even naar de gezangen die ik binnen hoor. De tuin bij de kerk staat vol met voorjaarsbloemen.

utrecht voorjaar — de kerk staat rechts maar is niet te zien op deze foto, wel een stukje van het kasteel

Als ik in Spanje loop zie ik veel borden dat het project waar ik loop of doorheen kom is gefinancierd met geld uit Europa maar nu zie ik die hier dus ook eens een keer. Het pad is gerealiseerd met Europees geld. Goed om te weten.

Ik loop verder over het pad langs de mooie Kromme Rijn, eens een druk bevaren rivier. Heerlijk ontspannen en genietend loop ik en dan komt er een man en vrouw mij tegemoet. De vrouw voorop met een straf tempo en een verbeten gezicht. De man er hijgend achteraan. Ik moet mijn mond stijf dicht houden om niet te vragen of ze ook kunnen genieten van deze prachtige natuur.

Nu heb ik beide paden al een keer gelopen en ik weet dat op de volgende splitsing de wegen zich tijdelijk scheiden. Het Utrechtpad gaat verder over een stuk asfalt en het Kromme Rijnpad door de weilanden. Waarschijnlijk vermoed je al dat ik voor het weiland kies. Het is een stukje om en je moet bijna kruipend onder een viaduct door, maar toch kies ik daarvoor. Dan kom ik bij een hek met een groot slot ervoor. Aan weerszijden prikkeldraad. Achter het hek een bordje met “vrije wandeling”. Nu ben ik niet een van de lenigste en spring er zomaar overheen, nee ik ken mijn grenzen. Stukje terug en verder langs de provinciale weg. Wat een herrie is dat, het is een 80 km weg maar er wordt flinkt doorgereden ( doe ik zelf ook altijd) maar als je zo loopt is het niet prettig. Waarom niet even een bordje vooraf dat het pad is afgesloten. Maar de zon maakt veel goed en ik loop langs het met veel geld van de woningbouwvereniging gerestaureerde kasteel Beverweerd.

Na 21 km arriveer ik bij een plek waar ik koffie kan drinken, theehuis Rhijnauwen. Ik ben niet de enige. Het fietsenrek is vol, het terras is vol en er zijn nog 20 wachtenden voor mij om iets te bestellen, een rij tot ver buiten. Maar ik heb alle tijd en kan prettig mensen kijken. Wat is dat toch een leuk tijdverdrijf.

Na een klein uurtje weer de rugzak op de plek waar deze voor bedoeld is en verder naar Utrecht. Het is file lopen. Wat is het goed om te zien dat er zoveel mensen genieten van deze voorjaarsdag en alles wat dat te bieden heeft. De knoppen staan op springen, de kleuren zijn weer helder groen. Nog even onder een tunneltje door, langs het stadion Galgerwaard waar Utrecht speelt en net een doelpunt gemaakt wordt en dat laten de supporters echt wel weten, wat een geluid brengt dat voort.

En dan is daar de binnenstad van Utrecht. Ook hier weer heeft men het voorjaar in de bol. alle terrassen uitpuilend. Ik loop nog even door de stad, drink een biertje en mis dan net de bus terug naar Wijk. Ik heb 29 minuten voor de volgende bus komt en loop maar vast een stukje. Bij de bushalte waar ik stop staat de teller op 33.47 km.

Dit delen:

Vind ik leuk:

Dit delen:

Vind ik leuk:

Dit delen:

Vind ik leuk:

Dit delen:

Vind ik leuk:

Dit delen:

Vind ik leuk:

Dit delen:

Vind ik leuk:

Dit delen:

Vind ik leuk: