Het is alweer ruim een maand geleden dat ik na ruim tien maanden terug ben op mijn basis, Wijk bij Duurstede.
Het is wel even afkicken. In deze maand toch weer een paar keer de Sprinter gepakt en weg. Bij het sorteren van mijn foto en filmmateriaal kwam ik nog opnames tegen van een dagje Amsterdam. Na al die steden die ik in die tien maanden heb gezien ligt mijn hart toch wel in Mokum, mijn geboortestad.
De laatste paar weken rij ik weer veel met het openbaar vervoer. Twee maal per week naar Amsterdam voor deel opleiding camjo/documentaire maken. Tot gisteren verliep dat vlotjes. De bus, de trein en de tram keurig op tijd. Maar gisteren was het toch zover. De trein vanuit Nijmegen naar Amsterdam. De vertrektijd is twaalf over vijf. Normaal begint zo’n trein dan keurig op die tijd te bewegen maar nu niet. Hij bleef akelig stil staan en toen een luide stem uit de speaker.
Dames en heren, de trein zal met vertraging vertrekken. Reden? De conducteur is nog niet aanwezig daar moeten we op wachten. Nou ken ik nog wel de smoesjes van vroeger als je te laat op school kwam, de brug was open, het stoplicht was stuk, bleef op rood staan en zo ken ik er nog wel een paar. Maar dit was geen smoesje het was echt. Gevolg, de trein zette zich een kleine twintig minuten later in beweging. Hij reed heel langzaam, weer een stem uit de speaker, nu van de conducteur die te laat was, excuses en sorry dat we zo langzaam rijden, maar door de vertraging zitten we nu achter de stoptrein en kunnen niet doorrijden. Maar echt erg vind ik het niet, door het oponthoud is de trein nokkievol en het is weer heerlijk om te kijken wat al die mensen zo bezig houdt.
Er wordt gewerkt, geslapen, gegeten, gedronken, gelezen, muziek geluisterd en niet te vergeten gebeld. Het is een wereldje op zich. Naast mij zit een jongen van zeventien en naast hem aan de andere kant van het gangpad zit een vriend. ze praten beide keihard, nou ben ik juist aan mijn linkeroor wat dovig, maar het schettert in mijn oor kun je nagaan hoe hard. Vlak voor Utrecht pakken ze hun telefoon en gaan met elkaar bellen. Lol.
Op de terugweg zo tegen elven zit ik tussen een “mannengroep” uit Helmond die een dagje naar Amsterdam is geweest. Zes mannen met kleine oogjes van de biertjes. allemaal zestigers, het was hun jaarlijkse uitje. altijd een dagje naar Amsterdam. Heel gezellig zo in de trein.
In Utrecht moet ik altijd nog twintig minuten wachten op de bus, maar tegen twaalven ben ik dan toch weer thuis.
Een prachtige zonnige zondagmiddag in het Vondelpark. Lopers, fietsers, rolschaatsers, zonaanbidders, verliefden, groepen die aan het bbq-en zijn, politie en La Belle Dame. Op een stuk grasveld omringd door kinderen geeft zij een voorstelling met bellen. Ze maakt hele grote bellen maar ook veel kleintjes. Kinderen mogen het ook proberen, ze krijgen een hoedje op, een paar stokken die bij hun lengte past en daar gaan ze, allemaal bellen. Het plezier spat eraf.
Yvonne, dat is La Belle Dame heeft na 30 jaar in het onderwijs gewerkt te hebben het roer omgegooid en is drie jaar geleden met deze act begonnen.
Bekijk het filmpje en geniet van de kinderen en Yvonne.
Ik schrijf 1967. Ik doe de opleiding voor kapper aan Het Singel in Amsterdam en loop stage op het Confusiusplein in Slotermeer. Vandaag ga ik eens kijken hoe het er daar uitziet. Niet dus, verpauperd. Toen een bloeiend winkelcentrum. We stonden daar met vijf barbiers te knippen en op woensdagmiddag gaven we nummertjes uit. We hadden 50 penningen en die waren allemaal uitgegeven. Gouwe zaak. Nu zijn alle winkels weg en zitten er tijdelijk kunstenaars in, kunstschilders, fotografen. Aan het aantal schotels op de balkons boven de winkels kun je zien dat er weinig autochtone wonen. Ik heb een leuk gesprek met een Marokkaan die vanaf 1972 hier woont. De wijk is de wijk niet meer zegt hij. Heel anders dan toen hij hier kwam wonen.
Verpauperd Confusiusplein
Ik ga door naar de andere kant van de stad, Oost hier ben ik geboren, Timorplein. Nu een heel andere wijk, jonge mensen. Ik drink koffie in het oude badhuis, hier ging mijn vader naartoe om zich een keer per week goed te wassen. Kun je toch niet meer voorstellen, een keer per week douchen en dan nog buiten de deur. Ook het Timorplein is natuurlijk veranderd. De ambachtsschool is nu een Stay Okay.
Mijn geboortehuis
Stay Okey
Vernieuwde badhuis
Ik parkeer de auto bij het Olympisch stadion. Ga je een keer met de auto en wil je niet teveel betalen voor parkeren is dit een goede optie, 24 uur voor 8 euro inclusief tramkaartje. Dus met de tram en ik stap uit op het Museumplein, mijn museumjaarkaart in de pocket maar het is prachtig weer dus niet het museum in.
Wel heel gezellig druk op het grasveld. Maar ik ga door de PC Hoofdstraat naar het Vondelpark. Twee weken geleden het Central Park in NYC en nu het vondelpark, het lijkt veel op elkaar, alleen iets kleiner. Fietsers, joggers, skaters, de grasvelden vol met mensen die lekker zitten te eten. Straatartiesten, politie, mafkezen, honden, veertigers met kleine kinderen en La Belle Dame oftewel Yvonne. Zij blaast zeepbellen van klein tot groot. Kinderen proberen de bellen te vangen en mogen het ook zelf proberen. Ik probeer het ook met de grote hengels, het is echt heel zwaar.
De hallen
Maar ik ga toch maar vertrouwd bij tapas restaurant Madrid eten. Heerlijk.
Tapas Madrid
Morgenochtend koffie in mijn favoriete koffiezaak en dan verder met Amsterdam.
