De weg naar huis

Het is altijd weer moeilijk afscheid te nemen van het “overwinterleven”. Voor mij bestaat dat leven zeker als ik niet rondtrek maar voor langere tijd op een vaste plek verblijf uit, niet te vroeg wakker worden. Beginnen met thee en een beschuitje. O wat hoor ik? Een claxon? Dat moet de bakker zijn. Lekker knapperig stokbrood, je kent het wel. Na een paar weken ligt je gehemelte open maar heerlijk en dat voor 90 cent. Uitgebreid de digitale krant lezen, kopje koffie het liefst met een plak(je) gemberkoek. Ook hier verkrijgbaar. Ik probeer wat oefeningen te doen, Scheren, douchen en zo is het al snel 12 uur.

Tijd om te ontbijten. Tijd voor yoghurt met muesli of het stokbrood. Stukje lopen zo tussen de 4 en 8 km. Boodschappen doen. Als het weer het even toelaat en dat doet het vaak, gezellig keuvelen met mede overwinteraars. Weer eten, als de WiFi het doet het journaal kijken. Foto uitzoeken voor instagram, wat schrijven en lezen. Weer een dag voorbij, wat gaat de tijd snel.

Maar nu afscheid nemen van al die lieve mensen hier en weer on the road. Zeven dagen om in Ede te komen. Eerst nog kijken of we nog wat bloeiende amandelbomen kunnen scoren.

La Font de la Figuera

We nemen niet de kortste weg naar huis maar gaan nog even door een gebied waar veel amandelbomen staan. Deze moeten in deze tijd van het jaar volop in bloei staan. Het weer is niet om over naar huis te schrijven maar ik doe het toch. Het is bewolkt en behoorlijk koud. Door die kou van de afgelopen weken staan de bomen bijna nog niet in bloei. De weg door de bergen is altijd mooi het is alleen even oppassen voor de vele wielrenners die hier trainen.

Vandaag niet veel bloesem gezien en we vinden een slaapplaats naast een bodega in La Font de la Figuera. We zagen deze plaats op een verkeersbord staan en ik dacht direct met zo’n naam moet het toch wel een mooi plaatsje zijn. Waar woon je? In La Font de la Figuera, dat klinkt toch heel anders dan ik woon in Ede. Maar dat laatste heeft weer als voordeel bij het invullen van formulieren. De ruimte op zo’n formulier is waarschijnlijk te klein voor La Font…………..

Het plaatsje heeft maar 2109 inwoners maar wel een hele grote wijn coöperatie. Wat ook opvalt hier in Spanje dat hoe klein zo’n gemeenschap ook is er altijd wel voldoende sport accommodaties zijn. Hier ook weer, een grote sporthal, groot open zwembad, padelbanen en voetbalveld. Als je dus een plaatsje zoekt waar je in je camper kunt overnachten is het meestal wel te vinden bij zo’n sport accommodatie. Wat dit plaatsje voor mij iets extra’s geeft is dat de Camino de Levante er doorheen loopt en er zelfs een kleine albergue is. De Levante begint in Valencia en gaat in Zamora over in de Via de la Plata.

Natuurlijk is er een kerk. Gebouwd in 1516. In verval geraakt en gerestaureerd. In heel goede staat is de openbare wasplaats, de Font. Het is een rustige plaats om te overnachten.

Teruel

Ja hoor daar zijn ze dan de bloeiende amandelbomen. Het heeft even geduurd maar eindelijk kunnen we ze bewonderen.

Ieder jaar als we naar en van de kust gaan en komen zien we onderweg een afslag naar Teruel. Het komt er alleen niet van om die afslag te nemen en er eens een kijkje te gaan nemen. Deze keer wel. We rijden de stad in en vinden direct een parkeerplek. Eigenlijk niet echt vinden want deze plek staat op de app park4night. Hij ligt dicht bij het station en precies onder de oude bovenstad. Het is een nogal rommelig terrein met veel campervans. De meeste zijn zelfbouw busjes en het valt mij op dat er geen kant en klare campers staan. Voor ons is een nachtje hier goed te doen zeker om dat we speciaal voor de stad komen.

We lopen de prachtige trap, puf puf, op en staan direct in de oude stad. We treffen het, vanavond begint hier een feest. Ooit leefden hier twee verliefden. Juan Diego Martinez de Marcilla en Isabel de Segura. Diego had geen fortuin om met de rijke Isabelle te trouwen dus ging hij op reis om zo te proberen de broodnodige peseta’s bij elkaar te sprokkelen. Hij kreeg het voor elkaar en zes jaar later keerde hij vol blijde verwachting terug. Zes jaar is wel lang en daar wilde de familie van Isabelle niet op wachten. Ze was uitgehuwelijkt. Diego hoorde dit verschrikkelijke nieuws en overleed ter plekke aan één gebroken hart. Niet veel later ging ook Isabelle. Zij zag het levenloze lichaam van haar geliefde en ook haar hart begaf het. Ze hadden in die tijd ook nog geen AED’s om te reanimeren dat betekende dus einde verhaal. In het Mausoleo de los Amantes liggen de twee lichamen en twee liggende beelden die elkaars handen voor altijd vast houden.

Ieder jaar zo rond Valentijnsdag wordt dit herdacht met een middeleeuwse markt en men zegt zelfs dat dit dan de meest romantische plaats van Spanje is. Het liefdes verhaal wordt nagespeeld door acteurs en in de stad is het een groot romantisch feest. s’Avonds om negen uur begon dat toneelstuk in de openlucht. De acteurs schreeuwden natuurlijk in het Spaans. Heel rap en keihard. Na een paar minuten zijn we ergens anders heen gegaan, even een kopje thee drinken in oosterse sferen. De stad was mooi aangekleed en alle kooplui liepen in traditionele kleding. Het echte feest met de grote eetfestijnen begint pas morgen en dan zijn we alweer on the road.

Teruel is echt een bezoek waard. Nu door het feest een beetje moeilijk te zien maar het heeft prachtige gebouwen in de Mudéjar bouwstijl. Het ligt aan de rivier de Turia en wordt door ravijnen omgeven van de Siërra Albarracin en de siërra de Gudar. Vanaf de achtste eeuw lange tijd onder Moors bewind en dat is nog duidelijk te merken. de laatste Moorse moskee werd gesloten in 1502. In de burgeroorlog is de stad behoorlijk verwoest. Gelukkig zijn er vier Mudégar torens ongeschonden gebleven. Deze zijn trouwens UNESCO werelderfgoed. Het zit er dik in dat we hier nog een keer terug komen.

Na deze stad vervolgen we onze weg weer richting het Noorden. Daarover een volgende keer. Warme groet en een glimlach.

---