lekkerLopen-pelgrimwandelcoach-passies- lekkerLopenTV
Harry opschieten. We gaan wandelen. Ik heb geen zin. Niet zeuren we gaan even naar de Hertenkamp.
Heel lang geleden speelde dit zich af. We woonden in Haarlem en mijn herinnering is dat we, als Blauw-Wit niet thuis speelde, in het Olympisch Stadion in Amsterdam we op zondagmiddag altijd “moesten” wandelen. Als B-W wel thuis speelde gingen we naar Amsterdam met de tram die toen nog tussen Haarlem en Amsterdam reed. Mijn moeder en twee zusjes naar Oma en ik met mijn vader naar het stadion. Toen was ik al geen voetbal liefhebber en had geen geduld om zo’n hele wedstrijd uit te zitten. Een beetje teleurstellend voor mijn vader die zelf jaren keeper bij Blauw-Wit is geweest. Niet in het eerste maar toch. De andere zondag was het dus wandelen geblazen.
Wij woonden in het laatste huis van de Grote Houtstraat, woon je niet in Haarlem dan ken je die straat vast en zeker van het Monopolie spel. We liepen over de brug van de Singel en via het Houtplein naar de Dreef. Hier begon het echte werk. De Dreef klinkt heel stijlvol en dat is hij ook. Geen trottoir met tegels maar een breed pad met een soort leem en steentjes. Aan deze dreef ligt ook het paleis waar de broer van Napoleon woonde. Nu in gebruik als provinciehuis. Daar liepen we dan voorbij. Het tempo werd aangegeven door mijn vader. Hij was 1,82 en liep met grote passen. Mijn moeder deed haar best om hem bij te benen maar zij was niet groter dan 1,50 en moest er dus flink aan trekken. Mijn twee zussen en ik renden er achteraan. Ik was een jaar of zes en was toen en nog steeds niet een van de grootste. Het was dan ook topsport. Pap, ik kan niet meer. Kom op jongen, we zijn bijna bij de Hertenkamp. Zo kwamen we uiteindelijk na nog geen anderhalve km maar het leken er wel tien, bij een houten hek waar achter herten en wat lama’s liepen. Het hek helde wat voorover en iets van af de onderkant zat een dwarsplankje waarop ik kon staan. Op die manier kon ik stukjes brood aan de herten geven. Dat was wel iets dat de gigantische looptocht dan weer goed maakte. Als al het brood was uitgedeeld liepen we weer de zelfde weg terug. Ik bleef steeds meer achter en mijn moeder probeerde mij toch over te halen om iets meer door te lopen. Ik wist het toen zeker, later als ik groot ben ga ik nooit wandelen. Toen ik acht was verhuisden we naar Haarlem-Noord. Hier was de Haarlemmerhout niet om de hoek. Hier woonden we aan een drukke weg. Het wandelprobleem was hier mee opgelost.
Ik heb het jaren vol kunnen houden, niet wandelen. alles op de fiets en zodra ik zestien was een brommer en zelfs net achttien een stokoude eend. Toen moest ik plotseling in militaire dienst. Dat worden dus veel marsen. Ook dat viel achteraf behoorlijk mee. Men had besloten dat ik kok moest worden. Ik was kapper en kok begint ook met een K dus dat moet de gedachte erachter wel geweest zijn. Ik vond het trouwens geen slechte keuze, je kan het slechter treffen. Tijdens die koksopleiding gingen we een keer op bivak in de buurt van Katwijk. Leren buiten op open vuur koken en we moesten ook een keer een mars lopen. De sergeant die normaal kookles gaf ging dat leiden. Na misschien 500 honderd meter liepen we een bocht om en eenmaal uit het zicht van de tijdelijke nederzetting kregen wij het bevel, rugzak af en zitten. Het was mooi weer. De sergeant riep, ik vind het wel goed zo, we blijven hier een uurtje en gaan dan weer terug. Dat was het dan. Een mars van een km. Toen ik eenmaal kok was hoefde ik al helemaal niet meer te lopen.
Zo’n zestien jaar geleden kon ik door grote zorgen slecht slapen. Om mijn hoofd wat leeg te maken liep ik al om vijf uur in de morgen op de hei. Lopen, lopen. De afstanden werden steeds groter. Even een rondje Ede- Otterlo. Wat was dit fijn, wat heb ik al die jaren gemist. Een paar dagen achter elkaar lopen, het Krijtlandpad in Limburg b.v. Nog iets verder was De camino naar Santiago de Compostela. Drie maanden onderweg en aangekomen in SdC zei ik, nooit meer. Twee dagen later begon ik al plannen te maken voor de volgende camino en er volgden de jaren erna dan ook nog een paar lange tochten. Ik moest iedere dag lopen, verslaafd heet dat. Hoe is het toch mogelijk dat ik, die echt niet van wandelen hield, zo de andere kant op kon gaan. Nu geldt, een dag niet gelopen is een dag niet geleefd.
Wandelen heeft veel voordelen:
Dit zijn maar een paar voordelen maar er zijn er nog veel meer. Wat ik ook een voordeel vind is dat als je het goed doet het niet zo blessure gevoelig is. Je moet natuurlijk geen artrose in je knieën krijgen. Dit zijn allemaal voordelen maar eigenlijk vind ik het gewoon lekker.
Als ik nu loop moet ik toch vaak aan mijn vader denken. Door zijn snelle loopstijl die ik bij probeerde bij te houden heb ik nu ook nog steeds een flink tempo. Als hij nu zou weten dat ik zo graag loop zou hij het mij vast ook wel vergeven dat ik nog steeds geen liefhebber van voetbal ben.
Warme groet en een glimlach.
Mooi verhaal, Harry!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je Wilma
LikeLike
Mooi die terugblik en ontwikkeling. Ook het verslag van het Krijtlandpad geeft mooie herinneringen op het moment dat ‘we’ overwegen die route nog eens te doen?…in kleine etappes.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kijk er naar uit Wim. Alleen nog even een hindernisje weg werken.
LikeLike
Dat van dat wandelen weet ik nog wel. Gingen wij bij ma lopen en zeuren en dan zei ze…… ga maar bij je vader lopen ha ha.
Kan mij alleen herinneren dat wij om ste beurt meegingen naar Haarlem voetbalclub met Jan metten vriend van papa. Kregen wij in de rust flesje prik!
Wat n herinneringen
LikeGeliked door 1 persoon
Dat van Haarlem weet ik dan niet meer. Er moet ook nog een foto zijn aan het begin van de Dreef met dat autootje.
LikeLike
Die heb ik ergens. Als ik weer thuis ben zal ik hem zoeken.
Dat is echt n lach fotootje 😂
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een leuk verhaal! De beschrijving van Haarlem komt me bekend voor, een oud-oom woonde daar en na het bezoek aan Opa en Oma in Nieuw Vennep gingen we daar met regelmaat heen 😉 Mijn man en ik willen serieuzer gaan wandelen, verder dan het blokje om met de hond zeg maar….Kun je ons advies geven waar we op moeten letten? Of verwijzen naar een goede site? (je ziet door de bomen het bos eigenlijk niet meer op het internet) Alvast bedankt!
LikeLike
Hi Trudy, ik reageer later op het langer wandelen.
LikeLike
Heel herkenbaar, vond het ook niks zelfs het rondje met de hond was niet heel groot, nu is het heerlijk vooral ‘ morgens als het nog lekker stil is
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een verschil hè
LikeLike
Hoewel ik nu nóg geen echt verslaafde wandelaar herken ik wél het verplichte wandelen met de ouders. Domweg omdat we geen ander vervoer hadden werd alles lopend gedaan (en zónder flesje water) .
Maar ondertussen vind ik wandelen dus óók prettig al maak ik wel minder kilometers dan jij.
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent ook ietsie pietz(ie) ouder.
LikeLike
Ach was scheelt het. 😉 Maar ik liep óók toen ik jonger was minder dan jij hoor.
LikeLike
Vreselijk, zondagmiddag wandelen. En niet van die kleine stukjes. Afsluiter: thee bij opa en oma en dan nog naar huis. Nee, ook ik zou nooit meer gaan wandelen/lopen. Het is me ook nooit makkelijk af gegaan. En toch doe ik het. Kom op lekker naar buiten. Het voelt iedere keer weer als een overwinning.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja Heleen nu moeten we naar buiten
LikeLike
Leuk verhaal weer.
Voetbal Amsterdam kan ik me niet herinneren. Wel het lopen naar de Hertenkamp. Ik heb je een foto geappd in dat autootje.
Ik weet nog wel dat als papa naar het voetballen ging in Haarlem Noord, we hem met mama lopend gingen ophalen.
LikeGeliked door 1 persoon