Toch maar weer eens een camping?

Na 8 dagen wildcamperen wordt het wel weer eens tijd om eens lekker te douchen. Wassen bij de gootsteen gaat best maar even lekker die straal op de hoofd en lichaam te voelen daar heb ik toch wel behoefte aan.

Nu zijn er in het gebied al niet zoveel campings en als ze er al wel zijn dan in dit jaargetijde gesloten. Maar we vinden er een die volgens de NKC app het hele jaar open is. Een camping in Vera de Moncayo in de provincie Zaragoza. De routeplanner stuurt ons een onverharde weg op. Dat doen we dan ook, maar het wordt steeds smaller. Steil de hoogte in met haarspeldbochten. Dit kan niet de bedoeling zijn. Stoppen, uitstappen en de weg een stukje te voet verkennen. We staan fout, dit is niet de weg naar de camping. Stukje in zijn achteruit en bij een kruising keren. Weer naar de weg terug en met een andere app de goede weg, gewoon keurig over asfalt naar de camping.

Het hek is afgesloten met een stevige ketting en het ziet er kaal en stil uit. Dan toch maar weer een andere plaats zoeken. Die vinden we 500 meter verder bij een klooster, het Monasterio de Veruela. Het is een cisterciënzer abdij uit de 12e eeuw. Het werd in 1146 opgericht door Pedro de Atarés.

We besluiten om er eens binnen te kijken. Pensionado is nog niet zo gek want we krijgen een fikse korting. Het entree is 60 eurocent en daar krijg je dan nog allerlei gedrukte informatie bij. Het is een prachtig sober klooster. In de omringende tuinen veel olijfbomen en druivenstokken. De monniken maakte ook zelf wijn.

De volgende dag

De dag begint laat. We worden na negen wakker. Het is hier ook zo stil en donker. We staan weer helemaal alleen. We doen de deur open en zien dan de berg boven een wolkje uitkomen, sneeuw op de toppen beschenen door de zon. De dag begint goed.

Na de koffie beginnen we aan een wandeling naar een iets verder gelegen dorp. Trasmos. Nooit van gehoord. Het gaat in het begin al flink de hoogte in maar wel langs bomen vol in de bloesem. Het blijft genieten. In het dorp is natuurlijk een bar en daar eerst maar eens een cortado op het terras nuttigen. Op het hoogste punt staat natuurlijk een ruïne van een kasteel en dat voor een dorp dat maar 96 inwoners heeft. 700 honderd jaar geleden kreeg het dorp ruzie met de abt van het klooster. Het had iets te maken met hout. In die tijd was het een welvarend dorp waar Christenen, Joden en Arabieren vreedzaam met elkaar leefden. De abt eiste dat er een katholieke kerk gebouwd werd dat het dorp pertinent weigerde. Later was er weer een ruzie over water en de toenmalige paus excommuniseerde het hele dorp waardoor er niemand meer de kerkelijke sacramenten kon ontvangen. De gemeenschap zat er niet mee. Het dorp is het enige dorp in Spanje dat tot op heden geëxcommuniceerd is. Nog veel later gingen er lieden die het kasteel beheerden er valse munten maken. Om het hameren, bonzen en andere geluiden in het holst van de nacht uit te leggen vertelden ze dat heksen het gebied achtervolgden. Het klooster vertelde aan iedereen dat het dorp een heksendorp was. Die reputatie bleef.

Trasmos werd bekend als het dorp van tovenarij, soms met dodelijke gevolgen. De laatste die van hekserij werd beschuldigd was Joaquina Bona Sanches, beter bekend als Tia Casca. Hij werd in 1860 in een steil ravijn gegooid nadat hij de schuld had gekregen van een golf van sterfgevallen in het dorp. Het dorp liep leeg, het kasteel verpauperde en de bevolkingsaantal liep terug naar 74 personen. Nu is er ieder jaar op de eerste zaterdag van juli een groot heksenfeest en een dorpeling wordt heks van het jaar. Die krijgt een mooi tegeltje aan haar of zijn huis met de titel heks van het jaar. Een hele eer.

In dat dorp kwamen we dus terecht en de bar heeft de naam van de laatste heks, Tia Casca.

We gaan nu verder naar de enige woestijn in Europa, Bardenas Realis in Navarra en we kwamen ook nog terecht in een alleraardigst dorp. Je ziet het in de korte video.

Warme groet en een glimlach.