Achttien januari was het laatste blog dat ik plaatste. Waarom? Gewoon geen zin. Dat overkomt mij weleens. Nu kwam dit voornamelijk door de pijn in mijn knie. Door te weinig lopen behoorlijk chagrijnig worden. Lopen zit in mijn systeem. Naar de fysiotherapeut, oefeningen doen maar dat helpt niet echt. Dan maar naar de orthopeed.

Een Nederlandse man dat is taaltechnisch wel makkelijk. Waarschijnlijk had hij direct al door wat er mankeerde maar hij wilde toch een MRI laten maken. Ik zelf dacht aan wat gruis in mijn knie en dat kon er met een kijkoperatie wel uitgehaald worden. Probleem opgelost toch? Niet zo moeilijk.

Gisteren was het zover. Afspraak om kwart over vier. Natuurlijk als echte Nederlander ruim van te voren aanwezig. Wachten, wachten tot ik om vijf voor vijf uit de wachtkamer geplukt word en meegenomen naar de MRI ruimte. In een soort kast staat een krukje en er liggen een soort plastic jurken en nylon voetjes. Kleed u maar uit, alleen de onderbroek aanhouden en dan zo’n jurkje aantrekken en die voetjes aan de voeten. Over een minuut bent u aan de beurt. De deur scharniert dicht, een gewone deur zou niet passen. Het zou kunnen dat dit een test is om te kijken of je claustrofobisch bent. Het is nl zo’n klein hokje en die ene minuut werden er weer tien. Daar zit ik dan in mijn jurkje op een krukje. De deur wordt open gedaan en ik mag mee naar de MRI tunnel. Mijn been wordt vastgesnoerd ik krijg oordopjes en langzaam schuif ik de tunnel in. Wat een herrie is dat maar toch val ik bijna in slaap. Dertig minuten later schuif ik er weer uit en mag ik de kast weer in. Bukkend bij het strikken van mijn veters bonk ik met mijn kont tegen de deur. Aangekleed kom ik uit de kast.

U kunt een afspraak bij de receptie maken voor een consult bij de orthopeed. Vale, gracias.

Bij de receptie wordt een telefoontje gepleegd en wat denk je, ik kan direct terecht bij de orthopeed. Het is inmiddels zes uur en hij is gelukkig nog aanwezig. Dan komt zijn uitspraak. Het is geen gruis maar aan twee kanten artrose. Ouderdom. Niets aan te doen. Draaglijk houden met ontstekingsremmers of een injectie met corticosteroïden.

Wat te doen? Blijven bewegen en gewoon lopen, kijken wat ik aan kan, het wordt er niet beter maar ook niet slechter van. In het uiterste geval een halve of hele kunstknie. Dank u wel. Het is net wat de rijdende rechter altijd zegt: Dit is mijn uitspraak en hier zult u het mee moeten doen.

Het voordeel voor mij is dat ik niet hier geopereerd hoef te worden en dus weer lekker wat verder trekken. 10 februari gaan we dat doen. Op dit moment trekken we er nog veel op uit met de auto die we voor een maand gehuurd hebben. Het achterland is hier prachtig en de amandelbloesem staat in bloei.