Een dag uit het leven van een “vitale’ bejaarde

Het is lang geleden dat ik het geluid van een wekker gebruikte maar vandaag is het nodig. Half zeven zou het geluid van krekels mij wakker moeten maken. Ik open mijn ogen en denk dat het al tijd is, spring uit mijn bed maar het blijkt pas kwart over vijf te zijn. Toch maar weer even terug, maar je slaapt er op want voor half zeven ben ik wakker, sta op en zet de krekels op mijn telefoon uit. Maar waarom zo achterlijk vroeg uit bed als een dag binnenblijven erg lang is. De reden is Albert Heijn, die is speciaal van zeven tot acht open voor de kwetsbare bejaarden. Ik ga vandaag eens voor een kleine week inslaan. Er is hier zo’n grote XXL en daar sta ik al voor de openingstijd te wachten met op ruime afstand nog zes collega inkopers. Voor de zekerheid nou ja zekerheid? plastic handschoentjes aan getrokken en ik zie er nog twee mee. Exact om zeven uur worden de luiken open gedaan en mogen we een voor een naar binnen. Zelfscanner pakken en heel ontspannen winkelen. We blijven allemaal op een goede afstand van elkaar. Na vijftig minuten sta ik weer buiten met een gevulde kar maar zonder gist, spinazie, paracetamol en ja hoor daar komt hij, wc-papier. Er lag nog een pak maar dat kostte ruim tien euro en dat vind ik te gek om met zulk duur papier mijn remsporen weg te werken. Om acht uur ben ik alweer thuis waar mijn lief mij opwacht met een vers kopje groene thee.

Omdat we normaal gesproken veel on the road zijn hebben we de V digitaal. Ik ben daar nu helemaal aan gewend maar mis in tijd van nood toch wel het papier want dat is op de juiste manier gevouwen en geknipt goed bruikbaar als wc papier. (Zie het filmpje dat Rietepietz op haar blog zette). Na een uur heb ik alle zin en onzin die ik lees wel opgeslagen en mijn bakje goed gevulde muesli leeg gegeten. Tijd voor koffie.

De zon schijnt volop op mijn balkonnetje met zicht op het bos, en voor de reuring op het stationsplein. De normale drukte heeft plaats gemaakt voor stilte. Op het parkeerterrein dat anders overvol is staat nu een handjevol auto’s. Sta je niet in een daar voor gemaakt vak dan is de kans 100% dat als je terugkomt bij je auto er een niet veel belovend papiertje tussen de ruitenwisser en je voorruit zit. Bingo. Een paar keer per dag komt de handhaving hier langs en met z’n tweeën lopen ze alle auto’s na of die wel goed staan. Ahhh, daar staat er weer een verkeerd, de een schrijft en de ander maakt uit verschillende hoeken foto’s van de auto, hele artistieke baan. Ook nu nog zie ik ze regelmatig over het parkeerterrein rijden maar ook hier is nu geen werk voor ze.

O, daar gebeurt wat. Een persoon in een witte VW met een grote aanhanger zet deze combinatie schuin op de parkeerplaats. Het persoon, een man stapt uit, kijkt om zich heen en steekt een sigaret op. Waarschijnlijk is hij erg blij met z’n horloge want om de paar seconden kijkt hij ernaar. Hij loopt een paar rondjes om zijn combinatie heen en mikt het restant van zijn sigaret weg. Er komt een zwarte BMW cabrio aangereden en deze wordt diagonaal voor de VW gezet. Ook hier stapt een man uit. Ze lopen op elkaar toe en smoezen wat. Duidelijk geen anderhalve meter afstand. Overdracht van een drugstransport? Het wordt spannend hier in het werelddorp Ede. De deur van de cabrio gaat open en er wordt iets uit de auto gehaald, nou ja iets? Het zijn twee banden met siervelgen. De man uit de VW bekijkt ze, haalt een envelop uit zijn zak en geeft die aan de BMW rijder. Die kijkt erin en knikt. De banden verwisselen van eigenaar. Weg illusie van een drugstransport opgelost te hebben maar wel een leuke afleiding.

Ondanks het vroege tijdstip van opstaan ben ik er nog niet toe gekomen om mijn dagelijkse oefeningen te doen. Opdrukken, planken, buik, rug en evenwicht oefeningen. Maar het kan ook nu nog al moet ik er mij wel echt toe zetten. Blijven bewegen moet, zegt men maar wie die men nu zijn weet ik nog steeds niet. Na de oefeningen voel ik mij wel altijd een stuk fitter.

Iedere dag een klusje in huis en voor mij is dat vandaag de badkamer een grote beurt geven. Zo hebben mijn lief en ik onze eigen klusjes.

Het is middag en mijn benen worden onrustig, ze willen beweging. Wat doe ik, laat ik mijn benen even uit of moet ik thuis blijven. Aan de heftige reacties die ik krijg na een post over een stukje lopen in het bos lijkt het wel of het misdadig is om naar buiten te gaan. Ik hou anderhalve meter afstand en groet alleen door een hand op te steken. Krijg ik een reactie dat het ook via de ogen doorgegeven kan worden. Ja hoor ik kijk van achter mijn zonnebril iemand aan en het virus wat de ander of ik misschien draag slaat genadeloos toe.

Zes km en een uur later ben ik weer binnen. In dat uur elf mensen tegen gekomen en waarvan iedereen zich bewust is van de situatie. We passeren elkaar op ruime afstand en alleen een knikje als begroeting. Het kan dus wel. Het is alweer na vijven, wat gaat zo’n dag toch snel.

19:00 uur extra uitzending met nieuws over de situatie. Waarschijnlijk heeft iedereen dat gezien dus ik hoef er niets over te vertellen en op de sociale media zijn genoeg meningen erover te lezen. Ik bekijk ook wat dingen en moet mij inhouden om niet overal op te reageren. Wat leven er toch veel experts hier in dit kleine landje. Wat weten zoveel mensen precies wat je wel en eigenlijk nog beter wat je niet moet doen. Zo te lezen zijn de mensen van het RIVM een stel amateurs en moeten we daar toch echt niet naar luisteren. Het is al laat in de avond en ik ben moe. Ik weet niet of dat gewoon komt omdat de dag ten einde loopt of dat ik moe ben van alles wat er gebeurt om het coronavirus heen. Ik ga slapen en hopelijk morgen weer gezond op.