Na een paar prachtige weken hier aan de Costa Blanca waar we aan het overwinteren zijn is het weer dramatisch omgeslagen.
Hier nog mooi weer en de amandelboom al in bloei
De Spaanse overheid kondigden code rood aan. Gloria komt eraan.Het gesprek natuurlijk hier op camperpark Costa Blanca waar de campers keurig in het gelid staan. Een dag ervoor worden er al voorzorgsmaatregelen genomen. Ook wij doen er aan mee. De vouwfietsen, buitenkeuken en stoelen naar binnen onder het bed.
Het geeft wel een prachtige regenboog
De voorspelling klopt precies. The weather Channel kondig om 4 uur PM regen aan en exact om vier uur begint het te regenen en niet zo’n beetje ook. De lucht is bijna zwart en de wind neemt in kracht toe. De hele avond zitten we al te schudden in onze stoelen en stellen het naar bed gaan maar even uit. Houden we de kleren aan als we toch maar naar bed gaan? Nee gewoon zoals iedere nacht. Maar toch bitter weinig geslapen. We krijgen zulke oplawaaiers. De regen striemt keihard door Gloria tegen de zijkant van Sprintertje. Ik heb het gevoel dat hij op zijn kant gaat. Maar Sprintertje doet wat er van hem verwacht wordt en houdt stand. Tegen zevenen neemt de kracht af en ik val nog even in slaap. Hier op het camperpark is geen schade. We gaan beneden eens kijken aan de strandkant.
Het weggetje waar we meestal overheen lopen kunnen we niet door. Er zit een afdaling in die daarna weer steil omhoog gaat. Beneden loopt water door als een rivier. Omlopen en dan een paar km lekker lopen. De boulevard staat onder water en de golven spuiten hun water en stenen nog over de rand. Stukken weg zijn veranderd in kiezelwegen, allemaal zo uit zee gegooid. Het is wel een mooi indrukwekkend gezicht maar best veel schade.
Ben ik nu een ramptoerist?
Het is nu wat rustiger maar we moeten tot donderdag wachten voor de zon weer is terug gekeerd.
Als het weer wat beter wordt kan er weer gewandeld worden zoals bv naar de markt in Altea. Ik heb daar een vlog over gemaakt. Meer vlogs zien van LekkerLopenTV? Abonneer je dan op dit kanaal. https://www.youtube.com/watch?v=m3KqP5flZWk&feature=share
Na een zeer onrustige nacht in de benauwde ruimte waar geen raam open mag ga ik toch maar weer op pad voor de 23 km naar Mogro. Voor zessen is het al een drukte van belang en dringen bij de wc’s en douches. We lopen om zeven uur al buiten en het duurt even voor er een tentje open is voor een desayuno. Echt wakker worden van een goede kop koffie.
Het is eerst veel asfalt maar dat hoort er nu eenmaal ook bij.
Jean heeft echt haast want die is in no time verdwenen. Hugh en ik hebben een wat rustiger tempo.
Hugh woont in Australië en praat dan ook die typische taal. Het is even wennen maar goed te doen.
In Sydney heeft hij een Apple service bedrijf en iedere winter daar gaat hij drie maanden naar Europa. Vorig jaar liep hij zijn eerste camino en direct al een pittige, de Via de la Plata. Deze loopt van Sevilla naar ScC. Nu is hij wel wat hitte gewend en ging deze camino in juli doen. Bloedheet. Het voordeel is dat er bijna geen mens deze route in die tijd doet.
Het heeft niet zoveel met mijn camino te maken maar ik vind het zo apart dat ik het toch vertel.
Hij begint de eerste dag in Sevilla samen met een vriend. Deze heeft het goed voorbereid en vertelt Hugh hoe er gelopen moet worden. Dat gaat natuurlijk verkeerd.
Verkeerde weg bij de start en ze moeten door het water waden. Na een paar dagen kan die vriend niet meer en zegt, ik moet een paar dagen rust, ga jij maar verder ik kom je wel achterna met OV. Na een week komt er een bericht uit Engeland waar hij woont, ik ben maar naar huis gegaan het is niets voor mij. Hugh was door hem overgehaald om te gaan lopen.
Intussen loopt Hugh met een Duitser, Heinz, hoe Duits kan je zijn. Een man van net zestig die kanker heeft. Hij is uitbehandeld en hij wil speciaal naar SdC lopen. Zijn familie is het daar niet mee eens maar hij gaat toch.
In een alberque waar ze met z’n tweeën zijn komt er nog iemand binnen, een fietser. Dit is een Spanjaard en heet Manolo. Zijn fiets is stuk en hij besluit om een dagje mee te lopen. Dat bevalt hem zo goed dat hij naar huis belt, hij woont in Sevilla en is daar taxi-chauffeur, voorlopig kom ik niet thuis, ik ga niet fietsen maar lopen naar SdC.
Zo gaan ze gedrieën op weg. Hugh spreekt alleen maar Engels, Heinz alleen Duits en Manolo alleen Spaans.
Het is een zware route met lange afstanden (ik heb hem ook gelopen) en Heinz krijgt het steeds moeilijker maar hij wil zijn tocht afmaken.
Deze mannen krijgen zo een hechte band, Hugh en Manolo doen er alles aan om het voor Heinz mogelijk te maken om de kathedraal in SdC te halen.
Manolo draagt niet alleen zijn eigen spullen, hij draagt ook de rugzak van Heinz. Uiteindelijk halen ze de eindstreep. Heinz is op maar o zo gelukkig. Dit was de reis die hij altijd al wilde maken, drie maanden later begon hij aan zijn laatste reis, die naar een andere wereld.
Je zou hier zo een mooie film over kunnen maken. Een waar gebeurd verhaal.
In Mogro zit Jean al aan zijn biertje en aan de ene sigaar die hij per dag rookt. Een man van vaste gewoontes zelfs hier op de camino.
De volgende dag is een wat kortere afstand. Ik loop naar Santilliana del Mar, het is ongeveer 19 km.
Nu is de korte route stiekem over een spoorbrug, dat ten strengste verboden is. Doe je dat niet dan moet je 10 km omlopen. Wat denk je dat we doen? De brug natuurlijk. We staan eerst een minuut of tien te twijfelen, wachten tot er een trein komt en daarna snel eroverheen. Het vervelende is dat er geen trein komt. We hebben geen dienstregeling. Er komen een paar andere pelgrims aan en die lopen zonder te aarzelen naar de overkant. Wij rennend erachteraan. Gered en geen trein gezien.
Hierna gaat de weg stijl omhoog en ik ben wel blij om in Santilliana del Mar te komen.
Dit is een Middeleeuws stadje met nog prachtige huizen en een soort kinderkopjes als bestrating.
Ik vind het een beetje op Valkenburg lijken. We zijn best vroeg hier en na een tukje nog een echte wandeling door dit prachtige stadje met zijn vele restaurants. Hier een uitstekend menu del dia gegeten.
Vandaag loop ik 22km naar Comillas. Het is een rustige etappe maar wel erg veel verharde weg. Het kan ook vaak niet anders. Ik heb er een behoorlijke hekel aan maar de pelgrim moet niet mopperen.
Onderweg komen we langs een oude vrouw die een tros bananen in de hand heeft. Iedere pelgrim krijgt een banaan van haar. Dat doet ze al jaren, echt zo ontzettend lief.
Dan is er ook nog een “beroepspelgrim”. De man met de witte baard komt uit Andalusië en brabbelt een onbekend taaltje. Hij loop al meer dan 30 jaar ieder jaar naar Santiago de Compostela. Heel op zijn gemak. Over twintig kilometer doet hij gewoon de hele dag. Komt in de alberque en gaat op zijn bed liggen. Eet nooit met ons mee. De banaan van de lieve vrouw nam hij wel aan. Wat en waar hij eet is een mysterie. Ik kom hele aparte figuren tegen op mijn weg naar SdC.
Links de Andalusiër en rechts Hugh
En zo ben ik dan in Comillas, een plaats aan de kust met een grote begraafplaats op een heuvel. Ik weet niet meer hoe de goede man heet maar het was een invloedrijk iemand. Hij bouwde dit kerkhof voor de gewone mensen zodat ze op een mooie manier begraven konden worden. Het kijkt helemaal uit op de zee. Heel indrukwekkend. Een levensgrote engel staat op het hoogste punt.
In Comillas staat ook een bouwsel van de beroemde architect Gaudí. Het kostte wel heel veel moeite om het pand te vinden
Morgen mag ik weer 29 km lopen naar Collombres.
(Deze tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)
Weg van de camping. Vandaag niet zoveel kilometers. Het is een klein stukje naar Swinoujscie of zoals het vroeger heette, Swinemünde. Na anderhalf uur in de rij staan rijden we de pont op en varen naar de overkant van de Swina. Aan de stad gaan we voorbij en rijden door naar Duitsland en wel naar de oude Hanzestad Stralsund. Deze stad was een van de eerste leden van de Hanze. Ik zie de oude rijkdom. Veel historische bouwwerken. een prachtig stadhuis en drie grote kerken. De Alt Stadt staat op de werelderfgoed lijst van Unesco. Ik heb door de regen niet veel foto’s kunnen maken maar wel veel moois gezien vanonderuit mijn pluutje.
Oud huis niet meer bewoond in StralsundDeur van een van de kerken
Stralsund ligt eigenlijk aan de Oostzee maar wordt afgeschermd door het Eiland Rügen en voor dat eiland zijn we hier. We zijn een beetje aan de vroege kant maar als we geluk hebben gaan we veel kraanvogels zien die hier foerageren. Maar eerst gaan we naar Putgarden niet te verwarren met voor velen het bekendere Puttgarden. Bij de eerste plaats ligt Kaap Arkona. Dit is een steile 45 meter hoge krijtstenen kust. Het is een kwetsbaar gebied maar gelukkig mag je er niet met de auto komen. Zo’n drie km ervoor is een groot parkeer terrein waar je de auto moet stallen. Wij zetten Sprintertje er neer om ook de nacht hier te blijven. In het dorpje Vitte dat maar uit een paar huisjes bestaat heb je een goede kijk op de kaap. Op de kaap zelf sta je zo hoog dat je niets ziet van het krijtsteen. Zo lopen we een leuk rondje van 10 km.
VitteKaap ArkonaHouten kunstwerk bij Arkona
Naast ons op het parkeerterrein staat een Zwitserse camper met daarin vader, moeder en drie meisjes. Het is ochtend en het lijkt wel of de meisjes huiswerk zitten te maken en dat klopt dus. Moeder spreekt ons aan, ze ziet op onze bus one year roadtrip staan en komt even een praatje maken. Zij doen dat ook met hun dochters. De man is fotograaf. Toch altijd leuk zulke mensen te ontmoeten.
Wij rijden door naar Schaprode en pakken daar campingplatz Am Schaprode Bodden, ja niet minder. De reviews op campercontact zijn niet helemaal lovend maar toch maar proberen. Het valt reuze mee. Nu en dat is al drie jaar begrijp ik nieuw sanitair en heel schoon. Er is een restaurantje bij waar je heerlijk vers huisgemaakte gerookte vis kan eten en voor een hele schappelijke prijs. Nu zijn we hier niet voor Schaprode maar we willen naar het eiland Hiddensee. Er gaat hier van Schaprode een ferry naartoe. Het eiland is autovrij, dus ook de bewoners hebben er geen auto, alleen een uitzondering voor een bus en wat landbouwwerktuigen. Ik heb er een filmpje gemaakt.
We hebben op een paar losse exemplaren na nog geen kraanvogel gezien en daarvoor zijn we hier toch. Van vriend Bart horen we dat we dan op Zingst moeten zijn. Daar rijden we naartoe. Het plaatsje op Zingst heeft dezelfde naam en we parkeren op een camperplaats bij strandafgang 6. Het is een echte surfcamperplaats, gewoon lekker rommelig. We zitten zo’n twee km van de haven en daar moet je staan om de kraanvogels te spotten. Gaan we lopen of trotteren? Het wordt trotteren oftewel met onze elektrisch ondersteunde klapfietsen, de Trotter. En daar horen we het trompetteren van de vogels al. Ze komen met honderden tegelijk en echt van alle kanten om hier aan de overkant op een veilige plek te overnachten. Overdag vliegen ze weer alle kanten op om te foerageren. Dit is eigenlijk een tussenstop op weg naar het warme zuiden. Het is wat ver om het goed te zien maar met de verrekijker is het een prachtig schouwspel. We staan op de dijk met misschien nog tien mensen te kijken naar deze voorstelling. Waar zijn al die mensen die we in de middag zagen in het stadje en op de pier? Geen interesse waarschijnlijk. Het stadje is uitgegroeid tot een behoorlijk mondaine badplaats met zeer luxe hotels en spa’s. Winkels van alle dure merken en veel eetgelegenheden. Wij genieten van de trekvogels en kijken hoe ze sierlijk landen en zijn blij dat we dit nog even hebben meegepakt. We blijven hier drie dagen en nemen afscheid van de Oostzee.
Slierten met trompetterende kraanvogelsSurfcampingAllemaal leuke korven op het strand
Hier stopt ons rondje Oostzee. We hebben de kusten van Zweden, Finland, Estland, Letland, Litouwen, Polen en Duitsland verkend. Een Oostzeekust en toch heel afwisselend.
Na vier maanden zijn wij bijna weer in Nederland. Er wachten daar weer leuke dingen op ons en als ik de tijd kan vinden dan wat nieuwe vlogs en gewone blogs maken. Bedankt voor alle reacties op de reisblogs.
Bestaat toeval of valt het je toe. We zijn op weg naar Gdansk het vroegere Danzig. In de haven is een park4night plek en daar gaan we staan. Even geen drukte van parkeren in het weekend in het centrum van een grote stad. Even geen luide muziek. De plek waar we staan heet Westerplatte een deel van Gdansk pal aan de Oostzee. We lopen wat rond en in en om het bos staan grote schermen en speakers. Zou er dan toch wat zijn dit weekend? Ja dat is zeker zo. 1 September 1939 opende hier op deze plek de nazi’s vanaf een oorlogsfregat het vuur op een munitiedepot. Het sterke Poolse leger was volkomen verrast. Binnen een maand moesten zij zich overgeven. Vandaag en morgen wordt dat hier herdacht met installaties en films hier op deze plek. Het begint om half negen, vette muziek uit de speakers, vuurpotten langs de route. Er zijn 7 plekken waar iets gebeurt. Het is heel indrukwekkend. Het maakt weer een diepe indruk op mij.
Al eerder om precies te zijn op 24 augustus ondertekende Duitsland en de Sovjet-Unie het Molotov-Ribbentroppact. dit hield o.a. in dat de twee landen Polen al verdeelde. Natuurlijk werd dit achter gesloten deuren gedaan.
Duitsland was behoorlijk bezig en al op 17 september viel Stalin Oost-Polen binnen om ze zogenaamd te bevrijden van de nazi’s. De Sovjets waren op dat moment nog erger dan de Nazi’s. Alleen al in Katrijn werden zo’n 26.000 intellectuelen en soldaten vermoord. Steden werden platgebrand,, mannen en jongens gemarteld en vrouwen bruut verkracht.
De Duitsers ruimden veel Polen uit de weg en er kwam een Duitse gouverneur, Hans Frank. Onder zijn gezag stierven er meer dan zes miljoen Polen waaronder drie miljoen Joden.
Van de diverse films Die ik zag heb ik een mix gemaakt en ik bedank de voor mij onbekende makers van de films voor de prachtige indringende beelden en muziek.
Korte mix van films
Dit is een extra blog. Volgende keer weer mijn gewone reisblog.
Met je neus in de boter vallen. Ken je dat gevoel. Maar ook als je je hoofd stoot er boter op smeren, dan zou er geen buil komen. Wat heeft dat nu te maken met een rondreis.
Het is zaterdag en we rijden naar Vilnius. Ook hier hebben we veel over gelezen in Jan Brokken zijn boek, Baltische zielen. In de middeleeuwen een belangrijke monarchie en het werd ook wel het “ Jeruzalem van het noorden “ genoemd. Het was een grote Joodse stad. Maar dat niet alleen het was ook een katholieke stad met enorm veel verschillende kerken.
Voor de oorlog woonde er meer dan 60.000 Joodse medeburgers. Tussen ‘41 en ‘43 werd 90% daarvan vermoord. De grote economische bloei van de stad kon vooral op het conto van deze bevolkingsgroep geschreven worden.
Ik verwachtte weer net zo’n stad aan te treffen als Daugavpils maar dit is totaal anders. Het is nu een bruisende stad met veel mooie jonge mensen. De gebouwen zijn gerestaureerd en veel van de straten in de oude stad zijn auto vrij. Het valt op dat de mensen heel modieus gekleed zijn. De vrijheid straalt er van af.
We hebben een parkeerplek gevonden op nog geen 500 meter van het oude centrum. 24 uur voor 9 euro met videobewaking. Nu heb je tegenwoordig hele kleine cameraatjes maar ik heb er geen gevonden. Alleen bij binnenkomst wordt de nummerplaat opgenomen. Er is net achteraan nog een plekje voor Sprintertje. Super druk en zware basgeluiden uit de stad. In de reviews stond dat dit een zeer rustige plek was. Maar nu komt de boter, we zijn beland in het laatste weekend van augustus en dan wordt hier het einde van de zomer gevierd. Gezelligheid alom. Het begint al direct waar we de stad binnen komen. Een groot park met markt en opblaas speeltoestellen. Er is een groot podium waar kinderen optreden. Dit hele gebeuren is gericht op kinderen. We lopen verder en ook daar honderden kraampjes en podia waarop vooral harde muziek gemaakt wordt. De terrassen zijn overvol.
We lopen door het oude Joodse ghetto, smalle straatjes en ook hier weer veel horeca. Natuurlijk een paar kerken bekeken. Het wordt tijd om de inwendige mens eens te versterken. Kiezen uit 810 restaurants is niet makkelijk. Buiten eten is geen optie, alles is vol of gereserveerd. Wij komen uit bij wat later blijkt een Belgisch restaurant te zijn. Heerlijk mosselen gegeten en dikke Belgische frieten.
We hebben zo’n 8 km gelopen en gaan tegen tienen terug naar Sprintertje. Nu was het in de stad al veel herrie maar hier dreunt de bas nog sterker door. Wat te doen? Daar komt het tweede boterverhaal. Als we nu weer terug gaan en gewoon gaan kijken bij het concert dan is het vast beter aan te horen.
Het is al zwart van de mensen voor het grote podium. We sluipen kriskras door de menigte om een beetje vooraan te komen en dat lukt aardig. Ik heb wel het vermoeden dat wij de oudste concertgasten zijn. En dan is daar het moment.
Dit is oorverdovend. Ik voel het zo door mijn maag en borst naar boven komen. In het YouTube filmpje valt het nog mee. Die buil is dus toch gekomen. Ons zo snel mogelijk weer door de meezingende menigte wringen om er uit te komen. Weg uit de super drukte en aan de rode wijn op een terras. Dat bevalt toch een stuk beter. Als het concert is afgelopen kunnen we weer terug naar Sprintertje en slapen verder heerlijk.
We hebben gisteren een heleboel bekeken en zouden vandaag eigenlijk nog een stuk bekijken maar we zijn murw. De drukte en herrie van gisteren en vannacht drukt zijn stempel. Vandaag gaat het feest gewoon door. Om tien uur draait de muziek alweer volop. We besluiten de rust op te zoeken en laten Vilnius voor wat het is. Misschien kom ik nog eens terug voor een stedentrip. Drie dagen kun je hier goed doorbrengen met de vele musea, prachtige gebouwen, winkels en niet te vergeten de vele gezellige restaurantjes.
Engelenheuvel
Op het programma staat Kaunas, ja alweer een grote stad. Maar eerst moeten we naar Trakai. Hier is een kasteel in volle glorie hersteld of nagebouwd ik weet het niet. Het ligt in een prachtig gebied van vele meren. Het is maar een km of 80 dus goed te doen. Het zal zo’n 10 km ervoor zijn als we een heuvel zien met allemaal beelden erop. Dit staat niet in de lonely planet. Nu is die al 13 jaar oud. Ik kan nog net op tijd afslaan om een kijkje te nemen. Het blijkt een heuvel te zijn waar meer dan 35 uit hout gesneden engelen staan. Het is een plaats waar je even stil kan zijn bij gebeurtenissen uit je leven, een plaats voor bezinning. Er komen er steeds meer bij dus het wordt of eigenlijk is het al weer een toeristische attractie.
Lezende engel aangeboden door de gezamenlijke bibliotheken van LitouwenMoeder engel met haar twee engelkinderen
Trakai
De tweebaansweg wordt steeds drukker. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Heel veel auto’s langs de weg. Het is zondag en prachtig weer. Allemaal nog een dagje naar de stranden van de vele meren die hier zijn. We naderen Trakai en rijden file. De straten zijn vol en de particuliere parkeerplaatsen zijn vol. Rijden we door? Even de brug over en daar staat een bordje camperplaats. We schieten linksaf, een vrouw staat verderop te zwaaien en te wijzen. We rijden er naartoe en direct komt er een man met zo’n soort geldtas diagonaal over zijn borst aan. Bij zijn huis is een grote parkeerplaats gemaakt voor auto’s en campers.
Wat kost het? Zeven euro voor even en 15 voor de nacht. Op die plek willen we dus echt niet staan. Nou nee bedankt, we kijken nog even verder en rijden door, de man bedremmeld achter latend. Het is een smalle weg en links begint een verhard zandpad. Daar draai ik in en kom uit bij een open plek dicht bij het meer. Dit wordt de plek voor de komende nacht.
Zwem- en badderplek
Het centrum van Trakai is een kleine km lopen dat gaan we maar eens doen. Het meer waar het kasteel aan ligt is vol met een soort rondvaartbootjes, waterfietsen en sup boarders. Het ziet er gezellig uit zeker in combinatie met het mooie weer. Wij lopen over een brug naar het kasteel. Het originele kasteel dateert uit 1409 maar dat is allang verdwenen. Door de vele oorlogen die hier geweest zijn werd het beschadigd en in de 17 e eeuw raakte het in verval. In de 20e eeuw is het herbouwd op de ruïnes van het oude kasteel. Nu wordt het regelmatig gebruikt als filmlocatie en is een van de populairste toeristische bestemmingen in Litouwen. Eigenlijk een soort Volendam, iedere toerist moet daarheen, zo is het hier dus ook. Ik hou het voor gezien en vind nog een plaatsje op een terras waar een biertje mij wel erg goed bevalt. We lopen weer terug naar Sprintertje en zijn de drukte al snel vergeten.
Herbouwd kasteel
Er is nog een stad waar we hier in Litouwen naartoe willen en dat is Kaunus. dit ook weer door een boek van Jan Brokken maar daarover meer in het volgende verslag.
Liepaja. Een stad met een groot verleden. Het is de derde stad van Lettland en de belangrijkste van Koerland. Het ligt op een strategische plaats op een smalle strook tussen de Oostzee en het meer van Liepaja. Na de tweede Wereldoorlog werd Liepaja een stad met een slot. Het was onder bewind van de Sovjets. Sovjetsburgers mochten de stad alleen bezoeken met een speciale pas en buitenlanders mochten er helemaal niet in. De marine haven was heel belangrijk voor de Sovjets. De stad bestaat uit twee delen. Het eerste deel het centrum en het andere deel Karosta. Dit laatste deel was de geheime militaire stad van de Russen. Dit is nog goed te zien. Gebouwen uit de starttijd en de typische Sovjet woonblokken en een ruim 110 jaar oude orthodoxe kathedraal. Beide delen hebben prachtige stranden. Toen ik er binnenkwam dacht ik wat is dit een nare saaie stad maar dat heb ik moeten bijstellen. Hele mooie houten woningen en prachtige lanen. Goede en gezellige restaurants. We staan vrij op een parkeerplaats bij het strand. Het is zeker een bezoek waard.
Ex Russische verdedigingswerken in zee
We zijn de grens over en nu dan in Lithuania of zoals wij zeggen Litouwen. De plek die je echt moet zien, zegt men is Siauliai, spreek het maar eens uit. Je hebt het stadje maar wat de meeste mensen trekt is de Kruizenheuvel. Het is een heuvel met honderdduizenden kruizen. Ooit begon het als protest tegen het Tsaristische regime. Er verdwenen veel mannen, waarheen? Waarschijnlijk Siberië. Voor iedere verdwenen persoon plaatste men een kruis. De Russen vonden dit niet prettig een maaiden iedere keer weer de kruizen omver. De Litouwers zetten telkens weer nieuwe kruizen. Het was echt een pelgrimsplaats voor de de Litouwers. Het was een Litouws gebeuren tot dat Paus JP de tweede er in 1993 kwam. Er werd speciaal voor hem een soort paviljoen gebouwd en tweehonderd duizend gelovigen waren erbij aanwezig. Dat redt zelfs André Rieu niet. Nu komen er mensen vanuit de hele wereld en is het een echte toeristische attractie geworden. Je kunt er kruizen kopen om zelf neer te zetten. Waarschijnlijk staan en liggen er al meer dan 300.000. Een van de wegen naar Santiago de Compostela loopt er ook overheen.
De weg naar Santiago de Compostela ook hier dus.
De avond valt en we vinden een plekje aan een meer. Hier kan gezwommen worden en dat wordt dan ook massaal gedaan. Er blijven auto’s komen en na een uurtje weer vertrekken. Maar de nacht is rustig en s’morgens wakker worden met zicht op het meer is wel erg prettig.
Mooie vrije camperplaatsPrettig wakker worden
Onderweg naar Rundāles rijden we veel over onverharde wegen, de kastjes trillen bijna van de zijkant af en soms als er een tegenligger passeert zie je de weg niet meer door al het stof. Het heeft wel wat. In Rundales bezoeken wij een groot paleis. Paleis Rundale. Het werd gebouwd voor de Koerlandse hertog Biron. De architect bouwde hierna het winterpaleis in St Petersburg. Achter het paleis is een grote Franse tuin. Ik vind het veel lijken op de tuinen van paleis het Loo. Vroeger hield men nog wel van een cadeautje geven. Op een moment was het kasteel eigendom van de Russische Catharina en zij had een verhouding met prins Zoebov. Het moet wel een hele goede minnaar geweest zijn want zij schonk hem in ruil voor zijn diensten het paleis.
De tuinen, maar dat zie je zelf wel denk ik Stukje paleis
Na deze pracht en praal weer een stukje rijden en vinden wel een hele mooie plek. Hoe kan het ook anders, natuurlijk aan het water. Deze keer aan een rivier. Op vierhonderd meter, even een leuke brug over is een goed restaurant. Het wordt wel weer eens tijd om uit eten te gaan. Met die vrije plaatsen die vaak mooier zijn dan een camping bespaar je toch zo’n 25 euro per dag en dat kan weer ergens anders voor gebruikt worden. Dit stuk Lettland is echt een prachtig stuk.
Bruggetje naar restaurant Prachtige omgeving
We zijn weer on The Road en gaan naar een heel bijzonder plaatsje maar daarover volgende keer meer. Op de hoogte blijven van mijn belevenissen? Dan kun je op volgen drukken.
Het is een tijdje geleden dat ik het laatste verslag plaatste van mijn roadtrip door de Noordelijke landen. Ik noem het een writers block. De inspiratie begint weer een beetje te komen. Vanuit Helsinki gaan we met de boot over naar Talinn, Estland. Het is super druk met dagjesmensen. De drank is nl in Estland heel goedkoop. Veel mensen lopen met lege rolkoffers en die zijn op de heenweg leeg en terug boordevol. De overtocht kost maar 31 euro dus een leuk uitje. Zie het filmpje.
Tijd om Talinn te bekijken hebben we niet. Over twee dagen zijn we al in Riga waarvandaan we twee weken zullen rondreizen met twee vriendinnen. Zij hebben weer een camper gehuurd. We blijven twee dagen in Riga om deze gezellige stad te bekijken. Springertje staat op de stadscamping en wij verkennen de stad. In de ex hangars van Zeppelin vind je nu een van de grootste markten van Europa. Een hele hal met alleen maar vis en een hal met vlees. Buiten zijn ook allemaal kraampjes. Hier staan kooplui aan een klein tafeltje en hebben vaak maar een product om te verkopen. Het zijn erg veel Russen, de voertaal is Russisch.
Plein in Riga
Bij de receptie van de camping staat, zo denken wij, dat iedere dag de hop off hop on bus hier vertrekt en het kost maar 14 euro. We kopen kaartjes maar niet goed gekeken, het is een kleine touringcar die een anderhalf uur durende tour verzorgt. We zien in ieder geval wat delen van Riga die we anders niet zouden zien. Natuurlijk ook door de wijk van de jugendstil. Prachtige gedecoreerde gebouwen veel van de architect Eischenstein die uitgebreid beschreven wordt in het boek, Baltische zielen van Jan Brokken, aanrader.
Het is lekker weer en na Riga zoeken we de kust op. Mooie stranden.
Tijdens de zomerfeesten in Nijmegen is er op het eiland al een aantal jaren een alternatief feest/festival. Het eiland is aan de andere kant van de Waalkade. Het is niet echt een eiland maar echt makkelijk kom je er ook niet. Je kunt er niet parkeren met de auto dus gewoon lekker lopen. Langs de spoorbrug loopt een fiets-voetpad of met een pontje vanaf de Waalkade. Waarom zou je al die moeite moeten doen? Het is gewoon een lekker gezellig festival met veel muziek, theater en zeker lekker eten en drinken. Ook de kinderen zijn niet vergeten, er is een draaimolen, mini-reuzenrad, leuke workshops en nog veel meer. Ik heb er natuurlijk een filmpje van gemaakt. Het duurt precies twee minuten en elk beeld duurt een seconde. Dit is voor mij nieuw, ik hoor graag meningen of dit prettig kijken is of juist niet.
