Hoofdstuk 20
Het einde van de wereld.
Nu ben ik dan in Santiago de Compostela. Het is super druk en ik mis de betrekkelijke stilte van de camino nu al. Er staan overal rijen mensen en het is soms schuifelen achter elkaar aan in de smalle straatjes. Door de speciale groep Spaanse mensen met een beperking die hier opgewacht en verwelkomd worden door hele families is het overvol. Het is bijna een gevecht om de kerk binnen te komen. Maar het is gelukt, ik ben binnen en sta te wachten, de banken om te zitten zijn vol, tot de mis begint. Daar komen ze dan, een hele stoet met Priesters en Acolieten. Waar ik onderweg zo’n tekort aan priesters waarnam is er hier een overvloed van. Er staan zeker 10 priesters rond het altaar. Het merendeel is hoogbejaard. Tijdens de dienst, als ze mogen zitten, zag ik twee van de priesters een tukje doen. Ik heb meer oog voor dat tafereel dan voor de rest. Ik zag ze iedere keer wegzakken en als er dan weer een ander onderdeel in de mis kwam schrokken ze wakker, maar even later viel dat hoofd dan weer naar beneden. Misschien is dit een soort dagbesteding voor priesters met emeritaat.
Tijdens de mis wordt er ook gezongen en ik heb mazzel want deze keer heeft er een non met een prachtige stem dienst. De herinneringen uit mijn verleden als koorknaap van de koorschool van de kathedrale basiliek St Bavo in Haarlem komen boven. De prachtige Gregoriaanse muziek ontroert mij. Dat is dan ook alles wat mij ontroert aan deze toeristische vertoning.
Waar ik sta heb ik ook zicht op de gouden Sint Jacobus die hoog boven het altaar staat. Ik zie een doorlopende stroom mensen er achter langs lopen die dan even het beeld aanraken of kussen. Dan het hoogtepunt van de voorstelling de botafumerio , het grootste wierookvat ter wereld. Het zou bedoeld zijn om de lucht in de kathedraal te zuiveren van onreinheden en de niet echt lekkere geur die de pelgrims mee naar binnen namen maar het is gewoon een attractie geworden. Een team van 6 tiraboleiros (slingeraars) trekken ieder aan een touw en de botafumerio gaat met een snelheid van zo’n 68 km door de dwarsbeuk. Op zich een spectaculair gebeuren.
Buiten staat nog een enorme rij voor de ingang naar het beeld van Jacobus. Voor dit moment even genoeg Jacobus, de zon schijnt en het terras roept. Ik ben alweer veel pelgrims van onderweg tegen gekomen en we hebben veel verhalen te vertellen.
Het is tijd om mijn bewijs dat ik deze tocht gelopen heb op te halen bij het pelgrimskantoor. Heel veel mensen die de verplichte honderd km hebben gelopen. Als ik aan de beurt ben en de medewerker ziet aan mijn stempelkaart waar ik begonnen ben, laat hij die direct aan zijn buurman zien en ik word uitgebreid gefeliciteerd, best een mooi moment als ik mijn compostela ontvang.
Bij Santiago de Compostela hoort ook nog Finisterre. Een aantal pelgrims heeft moeite om te stoppen met lopen en daarom lopen ze nog een stukje door. Het einde van de wereld, de Romeinen, die dachten dat de wereld reikte tot dit meest westelijk gelegen punt van het Europese vasteland en niet verder. We weten nu beter. Ik ga niet lopen maar neem de bus er naartoe. Vanaf het dorpje is het nog drie km lopen naar de rots aan de Costa del Morte. Hier liggen veel scheepswrakken want in vroeger tijden en trouwens ook nu nog vergingen en vergaan er veel schepen. Op deze plek zo rond zonsondergang verbranden veel pelgrims (nu verboden) symbolisch iets wat ze onderweg gedragen hebben. Het verbranden van het oude en dus een nieuw begin. Voor veel pelgrims is dit ook een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk van hun leven.
Voor mij zal het ook altijd zijn, een deel voor en een deel na Santiago de Compostela..
