Santiago de Compostela

Hoofdstuk 19

Santiago de Compostela

Het is iets na achten als Hugh mij uit mijn bed praat. Harry dat is wel leuk voor jou, er is beneden een Nederlandse vrouw met haar dochter. Toevallig hadden we het er gisteren onderweg over gehad wat voor mij in deze maanden het moeilijkste was. Ik vind het bijna drie maanden geen Nederlands spreken het moeilijkst. Vooral als een gesprek echt de diepte in gaat mis ik woorden die in het Nederlands vanzelfsprekend zijn. Alleen maar Engels spreken en luisteren met Hugh en Ramona. Het beetje Spaans dat ik net kan gebruiken voor de dagelijkse levensbehoeften, het is vermoeiend.  Nu dan weer eens Nederlands spreken. Ik ontmoet Ina die samen met haar dochter een stuk van de camino loopt. Even een half uurtje bijpraten. Lekker.

In Spanje eet je normaal gesproken laat en Ramona, Hugh en ik gaan om half negen ergens eten. Menu del dia kost hier 10 euro. Drie gangen en per persoon een halve fles wijn. Nog twee dagen en we zijn in Santiago de Compostela. We zijn er uitgelaten van en drinken nog een paar gin-tonics. De deur van deze albergue gaat om elf uur dicht maar we zijn op tijd binnen deze keer. Het is nog mooi weer en deze albergue heeft een groot dakterras. Hier gaan we nog even zitten. De meeste lopers liggen al in bed alleen twee Spaanse jongens zitten ook op het terras. We praten wat heen en weer en een van de jongens vraagt aan ons of we chocolade willen. Ja waarom niet, altijd lekker. Nu dacht ik een stukje chocolade maar onder Spaanse mensen betekent het heel iets anders, een joint. We doen mee. Hij draait een dikke joint en om de beurt nemen we een flinke trek. De enige keer dat ik dat heb gedaan was toen ik een jaar of zeventien was en ben er toen alleen vreselijk misselijk van geworden. Nu valt het heel anders. We hebben de grootste lol. Het is na middernacht als ik heerlijk ontspannen in mijn stapelbed in slaap val.

s- ’Morgens als ik opsta zijn de Nederlandse moeder en dochter al vertrokken, ik heb ze niet meer gezien.

Wij doen het heel rustig aan, naar Santiago is nog maar 20 km maar we willen er in de ochtend aan komen en hebben voor overmorgen een appartement gehuurd. Vandaag dus maar 15 km. Slechts vijf km voor SdC ligt Monte de Goze. Zoals de naam al zegt je kijkt hier vanaf de “berg” op SdC. In 1989 is  Paus Johannes Paulus de II hier op deze plek geweest en ter gelegenheid hiervan is er een groot monument geplaatst. In 1993 bouwde men er een giga camping en een albergue met 500 bedden. De camping is geen succes en is gesloten en helemaal overwoekerd. Het plan was dat dit een gebied zou worden waar grote concerten gegeven zouden worden, wandelpaden in een park en nog veel meer. Helaas is dat niet gelukt. De albergue is een troosteloos gebouw, de enige historische plek hier is de kapel van San Marcos waar ieder heen gaat om de laatste stempel voor SdC te halen. O ja er is ook nog een goed visrestaurant in de buurt.

Als wij er aan komen hebben we mazzel dat er nog een paar plaatsen zijn. De hele albergue is gevuld met Spaanse pelgrims met een verstandelijke beperking. In dit jubileumjaar lopen vanuit heel Spanje groepen van deze pelgrims vanaf Sarria naar Santiago de Compostela. Iedere groep met begeleiding en met hun eigen vlag. Opvallend veel vrolijke Downers. Het is gezellig druk in de alberque. De volgende dag lopen ze in een grote processie naar het plein van de kathedraal. Onderweg staan langs de kant veel familieleden hen aan te moedigen. Wij zijn net voor deze grote menigte bij de kathedraal.

Het stuk vanaf Monte de Goze verdient niet bepaald een schoonheidsprijs. Druk verkeer en pas in het oude autovrije centrum beginnen de kleine smalle straten met de historische panden. Toch best wel zenuwachtig dat ik nu eindelijk na drie maanden mijn fysieke doel bereik. Ik kom onder een poort door waar een doedelzakspeler Keltische muziek speelt en sta dan plotseling op het grote plein  voor de kathedraal. De tranen lopen over mijn wangen. Ik heb het gehaald. 1800 km waarvan 1600 gelopen in 74 dagen dat is  gemiddeld 21,6 km per dag.

Tegelijkertijd denk ik, is dit het nu? Is dit nu het einde van mijn pelgrimage? Ik wil niet dat het hier ophoudt maar ik denk ook dit was eens maar nooit weer. Verwarrende gedachtes. Om mij heen andere pelgrims die aankomen en staan te huilen. Iedereen is verbonden en omhelst elkaar. Ik ga zitten en blijf zo een tijdje in mijzelf. In die paar minuten beleef ik mijn reis opnieuw.

Ja Pa, dit heb ik wél afgemaakt, jammer dat je dat niet meer hebt mogen beleven.

Ja mijn lieve meiden, ik weet dat jullie altijd bij mij zijn.

Ja nieuwe liefde, ik weet dat ik met jou verder wil.

Ik heb in mijn hoofd beslissingen genomen die ik ook moet gaan uitvoeren, niet mijn sterkste kant. Gewoon doorlopen is makkelijker maar ik heb ook geleerd op deze “camino” dat er altijd weer een oplossing is. Mijn leven en denken zal na deze pelgrimage anders zijn, ik voel mij sterk.

Ik kom weer tot de werkelijkheid als de mensen met een verstandelijke beperking uitgelaten in optocht het plein opkomen. Mijn dochters waren beiden verstandelijk en fysiek beperkt en weer kan ik bij het zien van deze enthousiaste mensen het niet droog houden. Hoe is het mogelijk dat ik precies op deze dag samen met hen voor wie ik een speciale plek in mijn hart heb aankom in Santiago de Compostela.

(tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)

Ik liep de primitivo in 2010 met Hugh en een deel met Ramona erbij. 1 juni a.s. ga ik met hen de primitivo nog een keer overdoen. Ik zal daar via een vlog verslag van doen en ook van de voorbereidingen. Abonneer je nu vast op mijn YouTube kanaal.

https://www.youtube.com/channel/UC0XxyRlSl3NXG6OpwyO-0Bw/