Dit was mijn 2018, februari

De sprinter staat voor een nacht vlak voor het tunneltje waar de looproute van de Caminito del Rey begint. Tot voor een paar jaar geleden was deze een van de gevaarlijkste ter wereld. Toch staat hij bij heel veel mensen op hun bucket lijstje. Even een stukje geschiedenis. Begin 1900 besluit men een pad aan te leggen tussen de Chorowatervallen en de Gaitanewatervallen om bouwmaterialen te vervoeren voor de centrales aan beide kanten van de watervallen. Dat is dus niet even een klusje voor mannen met enige last van hoogtevrees. Er zijn drie dingen die het er niet makkelijker op maken. 1. De soms extreme hitte, meer dan 40°. 2. De vaak keiharde wind die door de kloof blaast en 3. De super steile en hoge bergwanden. De mannen, hier helden genoemd zijn zeelui die gewend zijn om in alle weersomstandigheden het wand in te klimmen. Na vier harde jaren wordt het pad in 1905 geopend. Het wordt pas echt bekend toen in 1921 koning Alfons de dertiende van Spanje hier komt om het pad te lopen. Op driekwart van de route komt er een keiharde wind en mag hij van zijn beveiligers niet verder. Hij moet over een smal bruggetje over de kloof naar de rails lopen waar het boemeltje hem oppakt. Van af die tijd heet het pad: Caminito del Rey, het Koningspad.

Het pad verliest zijn functie als aanvoerroute en verloederd. Er komen gaten in de constructie en sommige delen verdwijnen helemaal. Dat weerhoudt een heleboel mensen er niet van om toch het pad te lopen. Tot dat er teveel doden vallen. Na de dood van drie vrienden besluit de overheid het pad echt af te sluiten. Het blijft echter kriebelen. Als we het pad nu restaureren dan kunnen we mooi er een toeristische attractie van maken, kan onze regio echt wel gebruiken. In 2015 is het zover, de Caminito del Rey wordt heropend

Het gaat nu anders. Eerst ruim van tevoren een kaartje kopen. Ik word om 10 uur verwacht. Bij de ingang staan twee controleurs die je barcode scannen en bij het loket krijg ik een papieren mutsje en een bouwhelm. Met zo’n 25 anderen gelukkigen loop ik achter een gids aan die alles vertelt. Hij is tweetalig. Van de 25 zijn er 20 Spaanstalig en 5 dus anders in dit geval Engels. Eerst de uitleg in het Spaans en dat duurt lang. als hij twee minuten iets in het Spaans vertelt  krijgt hij het toch voor elkaar om de vertaling in het Engels in nog geen halve minuut te proppen. Echt knap. We lopen achter elkaar aan over de degelijke constructie, echt spannend is het niet meer maar de natuur met deze gigantische rotsformaties is schitterend. Zo hoog langs een steile wand te lopen heeft toch wel iets. Ook nu veel wind en dan kun je er een voorstelling van maken hoe deze helden het voor elkaar gekregen hebben om dit aan te leggen. Boven de kloof veel roofvogels, de vale gier komt hier nog voor en een paar slangarenden.

In het dal van de kloof staat nog een ruine. Hier woonde een echtpaar met tien dochters. De man overleed en zijn vrouw bleef achter met haar 10 bloedjes van kinderen. Ze leefden van het maken van queso de cabra van melk van hun eigen geiten. Dit werd verkocht aan de werkers en de dochters werden een voor een uitgehuwelijkt. Toen eindelijk de laatste dochter aan de man was gebracht verliet de vrouw het huis en dat staat er nu nog als een monument uit het verleden, je kunt er allerlei fantasieën op loslaten.

Als je de Caminito del Rey op je lijstje hebt staan en je bent in de buurt zou ik het zeker doen. Het is niet spannend maar wel indrukwekkend. Ben je met een camper dan kun je makkelijk een nacht vrijstaan voor het restaurant of iets verder op een parking. Kaarten kun je bestellen via de officiele website.

Hierna gaan we op weg naar Vejer de la Frontera voor het maken van weer een filmpje.

Je bent 16 jaar en komt al jaren hier in Conil de la Frontera om met je zussen en ouders vakantie te vieren. Eigenlijk zou je hier wel willen wonen. Dan is daar die stoere Spanjaard. Jij als mooie Hollandse blondine wordt verliefd en je beleefd de vakantie van je dromen. Weer thuis brieven schrijven maar uiteindelijk is het toch te ver en het is over. Zo zie je dat meestal bij Memories het tv programma van Anita Witsier. Maar bij jou gaat dat niet op die manier. Je gaat zelfs een paar jaar in Sevilla wonen met je liefde en hij gaat met jou een paar jaar naar Holland. Dan komt jullie droom uit, een mooie finca in La Muela, Vejer de la Frontera. Jullie gaan met inmiddels een dochtertje er wonen en dan begint het opbouwen. Eerst een huisje erbij bouwen voor de verhuur. Tu amas werkt gedeeltelijk buiten de deur. Langzaam wordt het een klein paradijs. Nu staan er vier prachtige vakantie huizen in een soort oase met als blauw accent het zwembad. Dat allemaal staat er nu na jaren van keihard werken.

Even vertrekken uit Nederland om “iets” te beginnen in een ander land zonder een bak met geld is toch niet zo heel makkelijk. Je moet je droom echt wel voor in je hoofd hebben zitten om door te zetten. Bekijk het filmpje en luister naar het verhaal van Carin en Carlos.

Het is tijd om Andalucië eens te verlaten. Wat gaan we doen. Linksaf richting Portugal of Spanje door in het spoor van de Via de la Plata. Het wordt het laatste. Voor wie niet weet wat de la Plata is even een opfrissertje. De Via de la Plata of ook wel de zilverroute genoemd is een voettocht van Sevilla naar Santiago de Compostela. In 2016 was het de bedoeling dat ik de 500 km naar Salamanca zou lopen maar helaas door een vervelende val en een ontsteking aan mijn scheenbeen moest ik na 420 km afhaken. In maart hoop ik het weer op te pakken en dan door naar Santiago. Nu rijden we met de Sprinter zoveel mogelijk de route en komen op de mooiste plaatsen.

Eerst even een terugblik. Net een half uurtje weg uit La Muela waar ik bij Carin en Carlos een filmpjeheb gemaakt, rijdend door een soort natuurpark komt er een prachtige plek om te overnachten. Pal aan een mooi strand. Ja net onderweg en nu al stoppen? Ja toch maar doen. Het is wel een gedoogplek, de Guardia Civil komt regelmatig een rondje doen en ook de lokale politie vindt het wel een mooi plekje want die komt ook vaak langs. Het is zo lekker daar dat het zelfs vier nachten wordt. Leuke ontmoeting met Joop uit Friesland die heerlijk in zijn zelf ingerichte oude Mercedes bus woont en ook hier staat.

Het is wel weer even wennen als het een dag iets ander weer is dan wat ik al helemaal normaal vind. Het regent en niet zo’n beetje ook. De ondergrond waar we staan is een soort zacht grit en het wordt een blubber zooi. Snel weg hier anders kom je er niet meer uit. Rustig aan naar boven, niet te veel gassen en het lukt om er uit te komen. Er is veel wind en de regen is snel weg. Op weg naar Cadiz. Ik dacht dat het een saaie stad zou zijn maar nee, er is veel geinvesteerd om haar weer aantrekkelijk te maken en dat is aardig gelukt. Nog een stukje doorrijden en dan is daar weer het zicht op het ruime sop, de Atlantic Ocean. Op een parkeerterrein naast een dichte bar staat een grote witte camper daar kan de gekleurde Sprinter best naast staan. De voorkant kijkt lekker zo over de zee. Het is al donker en in de verte zien we de lichtsignalen van de vuurtoren. Morgen even goed kijken of waar die staat te lopen is.

Wakker gemaakt worden door het slaan van de golven op de kust is zooooo lekker. Deur open en de lucht van de zee opsnuiven. Direct even het strand op en dan weer een prettige geur mijn niet al te kleine neus binnen laten komen. De geur van verse koffie. Er zijn mindere dagen. Dan lopen over het strand naar Chipiona. Het is eb en heel apart om te zien dat er allemaal rotsen te voorschijn zijn gekomen. Het barst van de vogels die op jacht zijn naar een lekker maaltje en een paar oesterstekers gaan met lieslaarzen het water in om zoals de naam al zegt oesters te steken.  Het is ongeveer vier km over het strand naar de vuurtoren. Het blijkt de hoogste toren van Spanje te zijn en zelfs de twee na hoogste van de wereld. Bouwjaar 1867. Honderd jaar v Chr, werd er hier al door de Romeinen een vuurtoren gebouwd.(informatie van MásSpanje).  Chipiona is een leuk stadje om te bezoeken, heel verrassend. Weer terug bij de Sprinter klok ik toch 12 km.

Ook van deze plek weer afscheid nemen om door te gaan naar Sanlúcar de Barremeda. Het vrij/wild staan houdt ook in een tijdje niet douchen en het water van de Atlantic is toch nog wel een graad of twintig te koud voor mij. Nu dus een paar dagen op een camperplaats. Voor camperplaats mooie ruime plaatsen, zie filmpje en ook weer een heel verrassende plaats. Ik was vroeger een echte sherry drinker en nu ook nog regelmatig een glaasje droge sherry. In de sherry tijd dronk ik ook  manzanilla die ook bij Appie te verkrijgen was. Die komt dus hier vandaan, heel veel bodega’s en een sherry museum. Een van de beste sherry’s ter wereld is de Don Domingo Perez Marin, je raadt het al, wordt hier gemaakt.

Nu dus de Via de la Plata. Om in het eerste plaatsje Guillena te komen rijden door een prachtig maar arm gebied. Het gebied van de salinas, zoutmeren. Bergen met zout langs de weg. Het smalle weggetje gaat over een dijk dwars door het gebied heen. De weg heet verhard, dat klopt ook wel maar vol met diepe kuilen. De zoutmarkt is jaren geleden al ingestort en dat is te zien. Bij die zoutmeren ook zwermen vogels.

De GPS geeft aan rechtdoor maar dat is over een onverharde weg door ook aan deze kant van de rivier het park Doñana. Je begrijpt dat dit fantastisch is. Niet harder dan 25 km p.u. en natuur aan beide kanten, genieten.

In Guillena op zoek naar een geschikte slaapplaats. Er staat een bordje, stuwmeer, daar maar eens kijken. Een flink klimmende weg die bij de stuw dood loopt. Even moeilijk keren op dat smalle weggetje en dan een super steile grintweg de hoogte in naar een recreatie gebied. Boven aangekomen is het weer verrassend. Een heel rijtje krothuisjes waar harde muziek vandaan komt en een groot grasachtig terrein met olijfbomen hier en daar. Hier zitten hele families te eten en lekker aan het sporten. Maar iedereen gaat weer weg en wij zijn de enigen die er staan, zo mooi met uitzicht op Sevilla.

De volgende dag toch weer verder. Rijden over de A5301 een soort B-weg door een gebied dat je hoopt in je dromen te zien. Niet harder dan 50 km p.u. en proberen goed om mij heen te kijken. In een haarspeldbocht staat een auto en de bestuurder gebaart om stapvoets te rijden. In de volgende bocht staan een paar pick-ups en uit het veld sjouwen een paar mannen een geschoten groot hert naar een van de auto’s. Het is inmiddels al laat in de middag en het wordt tijd om een slaapplek te zoeken. Puebla del Maestre lijkt wel geschikt. Een klein dorp dat lijkt te slapen, alleen een paar mannen te zien die uit de plaatselijke kroeg komen. Het waait intussen hard en naast een dijkje, tegenover een sportveld onder een steeneik is een prachtig plekje. Er komen wel iedere keer wat mensen schuchter kijken wat dat groene monster daar te doen heeft maar ze gaan ook allemaal weer terug hun huizen in. Een oudere man(wat is oud?) loopt wat heen en weer, ik stap uit en geef hem een hand en zeg dat we hier een nachtje willen staan. Hij lijkt het te begrijpen en knikt.

Het is half tien in de avond als er een auto naast de Sprinter stopt. Een deur gaart open en slaat weer dicht. Oei, politie? Er wordt op de deur geklopt en er staat een man. Heel gek doe ik toch open en stap uit. Stel mijzelf voor en geef hem een hand. Kunnen we hier een nacht staan? Hij roept iedere keer een woord dat wij niet begrijpen. De vertaal app biedt uitkomst. Kom even binnen. Hij stoot direct zijn hoofd, dus komt lekker binnen. Hij spreekt het woord in, ALCALDE en de vertaling geeft BURGEMEESTER. Het blijkt de burgermeester te zijn. Geen probleem om hier een nachtje te staan, hij gaat weg en even later weer een klopje, hij geeft nog even een folder van de gemeente. Heerlijk geslapen.

Na het burgemeester gebeuren pakken we de zilverroute weer op en komen uit in Zafra. We staan hier op een gratis camperplek net buiten het centrum. Zafra zelf heeft een aantal bezienswaardigheden waaronder een oud kasteel dat nu dienst doet als Parador National. Oude monumenten die nu allemaal een hotel zijn. Niet een echt aantrekkelijk stadje om een paar dagen te vertoeven of als citytrip. Nu staat Mérida op het programma. De weg ernaar toe gaat zoals gebruikelijk niet over de snelweg maar kleine bochtige weggetjes. In het filmpje zie je er meer over en een stukje over Mérida zelf. Het is een zeer oude stad gesticht door de Romeinse Keizer Augustus in schrik niet, 25 jaar voor Chr. Hij bouwde het voor de legionairs die met pensioen mochten, in ieder geval die dan nog leefden. De arena waar man tot man gevechten en man tot dier gevechten werden gehouden staat naast het grote theater waar prachtige stukken opgevoerd werden. Als je daar staat en en je realiseert hoe dat geweest moet zijn geeft dat een extra dimensie aan je bezoek.

In Alcuéscar zetten we de sprinter voor deze nacht pal voor de dokterspost. Altijd handig. Het is een gehucht dat natuurlijk weer tegen een behoorlijke helling is geplakt. Je moet echt wel zin in een borrel hebben om die steile straatjes omhoog te gaan naar een van de drie plaatselijke kroegjes. Twee hebben van die felle TL verlichting, schijnt in Spanje gezellig te zijn, maar niet voor onze Hollandse begrippen. De derde ziet er redelijk uit van buiten dus daar maar eens binnen kijken. Aan de bar hangen vier mannen druk in een heftig gesprek verwikkeld. In een keer is het stil en we worden aangestaard. We nemen plaats aan een van de vier tafeltjes en bestellen wat. De TV wordt op een ander kanaal gezet en het heftige gesprek wordt voortgezet. Verder uitstekend geslapen.

Dat is maar goed ook want vandaag wordt een lange dag met heel veel indrukken. Afwijken van je eerdere plan kan alleen maar goed zijn. Niet ver onderweg ligt de plaats Trujillo. Dit is de geboorteplaats van Francisco Pizarro, conquistador van Peru. Er staat een, ik moet wel zeggen, prachtig standbeeld van hem hier op het centrale plein. Hij heeft wel 5 miljoen doden op zijn geweten. Ja zo gaat dat. Het is verder een sfeervol oud stadje en we vallen met onze neus in de boter, tenminste als je van markten houdt. Hier is de weekmarkt en wel een hele grote. Veel kleding en schoenen. Na de markt een cortado en daar krijg je hier een enorme plak cake bij.

Het hoogtepunt van deze dag wordt toch wel het Parque National de Monfraqúe. Alleen al bij de weg door dit park kom je ogen tekort, zeker als je ook nog even moet sturen. Dit park is een paradijs voor vogels en dus ook voor de liefhebbers hiervan. Om er een paar te noemen, vogels dan, de Monniksgier, Spaanse keizerarend, Zwarte ooievaar, Vale Gier, Oehoe, Aasgier en nog een paar.

Niet alleen de machtige roofvogels maar ook door de gigantische rotsen met prachtige kleuren besef ik weer dat wij maar heel kleine wezentjes zijn.

Na dit vogelavontuur even bij komen in Plasentia. Er is een vrije plek onder een brug naast de stadsmuur. Een man, super mager met een veel te grote spijkerbroek aan wijst een plek. Voor een euro en voor een kop koffie zal hij een oogje in het zeil houden. We geven hem er twee, met twee ogen kijk je beter. Ondertussen ruimt hij van alles op. Ik haal als we ergens in een stad staan de magneetstickers waar op passionfilm staat er meestal af. Anders kun je misschien op het idee gebracht worden dat er filmapparatuur in de Sprinter ligt. De volgende ochtend vraagt hij wel waar de stickers zijn en drinkt een kopje koffie met ons mee. Bij het wegrijden worden we uitgebreid uitgezwaaid.

Op weg naar Banos de Montemayor. Dit zal mijn eerste stop zijn op mijn komende voettocht. Het lijkt wel een wintersportdorp. Heel veel hotels waarvan de meeste trouwens gesloten zijn. Ook de thermen zijn helaas gesloten. We parkeren midden in het kleine centrum. Mooi vlak, we moeten vannacht hier maar blijven staan. Het plaatsje ligt op 700 m en we maken een leuke wandeling naar 1055 m. Een echte kuitenbijter. Maar wel weer een goede training. Terug bij Sprintertje valt het op dat er veel mensen aankomen dik ingepakt en met ski´s. Er moet dus ergens een skigebied in de buurt zijn. Morgen maar eens kijken.

De volgende dag op zoek naar de sneeuw. Die vinden we al snel. Het is super druk met dagjesmensen. Veel kinderen met sleetjes maar geen ski´s. Dat is waarschijnlijk een ander gebied. Weer terug naar beneden en we kunnen doorsteken in een klein plaatsje, Candelario. Smalle straatjes, dat wel, dan een richting naar boven, bocht door en wat naar beneden. Daar staat een bord, geen doorgang boven de 2.50 m. De sprinter is bijna drie meter oei. Ja hoor ik heb het weer voor elkaar. Handig om dat bord bij de plek zelf te zetten en niet aan het begin van de weg. In de achteruit, rustig weer omhoog en naar beneden. Keren? Proberen maar. Er komt een steegje stijl omhoog en ik zo gek om dat te proberen. Sta bijna vast en moet even heel diep adem halen. Weer rustig geworden besluit ik toch om helemaal achteruit naar beneden te rijden. De paar auto’s die er aan komen duiken opzij en ik ben weer beneden. Toe aan een sterke bak koffie.

Na de koffie via een andere grotere weg richting het skigebied. Er staan borden dat je in ieder geval sneeuwkettingen bij je moet hebben. We rijden naar boven maar als er een sneeuwschuiver naar beneden komt toch maar omkeren. Eén avontuur op een dag is wel genoeg. Nu op zoek naar een mooi plekje om te overnachten.

Rijdend over de AV-P-662 en rechts en links kijkend of er een geschikte slaapplek is komen we door het dorpje La Horcajada. Het lijkt te slapen. Een stukje buiten het dorp is er een zandpad dat parallel loopt. Hier zetten we Sprintertje even neer. Lopend op onderzoek uit. Een ongelijk soort karrenspoor loopt bochtig een flinke heuvel op. Boven is het of je in een andere wereld terecht komt. Een groene bodem bezaaid met grote rotsen en stenen en vol grote oude steeneiken. Hier een nachtje staan? De Sprinter past net onder de bomen door en hobbelt naar boven. Maar daar staat hij dan ook als een paleis met rondom zich puur natuur. Na een uurtje komt er een bestelwagentje naar boven met twee mannen en een paar honden erin. Ze rijden door maar na een paar minuten rijden ze weer terug en als ik zwaai stoppen ze. Ik zeg dat het hier zo mooi is en of het toegestaan is te overnachten. Al blijf je een week alles is goed. De avond valt en het is hier doodstil, af en toe in de verte hoor je een auto en dat is alles. Pikkedonker. We slapen weer heerlijk.

Buiten aan de koffie en daar horen we bellen. Een grote kudde schapen komt boven met een herder en zijn Bordercollie. De herder komt even een praatje maken maar wil niets nuttigen. De spullen om buiten te koken uit de sprinter en helemaal relaxt een verse tomatensaus voor over de spaghetti maken. Dan echt op z’n Spaans eten om een uur of drie.

Voor mijn verzameling van foto’s van oude en/of dode bomen sta ik hier ook goed. Wat een pracht.

Het is half vijf, we lopen de andere kant over een zandpad de berg af en zo naar het dorp. Beneden aan het zandpad is een man aan het eggen op de oude manier. Een houten eg met twee ezels ervoor. Het ziet er als zwaar werk uit, de man loopt ook erg gebogen.

Het dorp bestaat veelal uit oude minihuisjes, gebouwd van grote stenen. Gebruiken wat de natuur je geeft. De bakkerswinkel heeft een formaat als een Ikea lift. Met drie mensen erin is hij vol. Een bruin stokbrood kost hier zeventig cent. Er liggen ook een soort tulbanden van cake met een versiering van fondant erop. Kun je toch niet laten liggen? De traditionele manier hier om die te eten is als volgt. Je breekt een stuk cake af en propt dit in de koffie, dan haal je het er met een lepel uit en werkt het mengsel je mond in. Ik vind mijn methode, gewoon met een grote klodder slagroom toch aangenamer. Als we weer terug zijn is het anderhalf uur later en hebben we vijf km gelopen. Heet dit nu onthaasten? Op de radio hoor ik dat er weer veel file’s staan, ik kan het mij bijna niet meer voorstellen.

We besluiten om nog een paar daagjes zo hier te leven. Het is zo stil dat we ons heerlijk in ons blote niksie buiten kunnen wassen. Is dit nu het paradijs? De laatste avond komt er nog even een andere herder langs. Het is jammer om hier weg te gaan.

Februari is toch een korte maand, maar als ik zie wat we allemaal gezien en meegemaakt hebben lijken het wel meerdere maanden.