Mijn jaar 2018 MAART

Na het paradijs weer met beide benen op de grond. Mijn lief vliegt vanaf Porto na twee en een halve maand weer terug naar Nederland. De komende drie dagen is het in Porto nog prachtig weer dus nog even genieten. Bij het strand van Gaia is een wat verouderde camping maar ruime plaatsen en ouderwets douchen, gewoon met een mengkraan en niet iedere keer om de paar seconden een knop indrukken. Voor het geld hief je het ook niet te laten, all-in 4,25 Pd. De bus naar Porto stopt voor de deur. Het is weer even vakantie. Lekker stukken lopen op de boulevard en genieten van de metershoge golven. 

Als je er toch in de buurt bent is het bijna eens must om vis te gaan eten in Matisinhos. In Porto de Leixoes zitten de visrestaurants gebroederlijk naast elkaar en wordt er buiten op kolenvuren de vis klaargemaakt. Super vers. 

Persoonlijk vind ik robalo heerlijk. In Porto zelf is het gezellig druk. Waar de bus stopt is sinds een jaar district gevestigd. Allemaal kleine ruimtes waar veelal kunstenaars hun eigen creaties proberen te verkopen. Prachtige dingen. 

Natuurlijk ga je hier ook in de vele bodega’s port proeven. Rondleiding langs de enorme vaten en heerlijke port. 

In zo’n groot vat zit 10,000 liter van dit kostbare vocht. Lekker nog rondstruinen door de stad en een vaar uurtje op de Douro. 

Het regent als ik mijn lief die vertrekt afzet bij de zoals de naam al aangeeft, vertrek-hal.  Ik rij richting Salamanca om de via de la plata te gaan lopen.

De Sprinter parkeer ik bij een camino vriend in een grote garage bij het huis van zijn moeder. Toch een vreemd idee om na twee en een halve maand hem zomaar achter te laten.

Ondertussen in Salamanca.

Dit is waarschijnlijk waarom ik Spanje zo lekker vind. Ik ben beland in een zoals dat heet Spaanse cafetaria. Gewoon een restaurant. Het is negen uur in de avond en men gaat eten. Hier geen toeristen maar de wat oudere locals. Het is boordevol. De obers lopen niet gewoon maar lopen in een soort draf. De tafel naast mij wordt bezet gehouden door twee dames. Er staat niets op hun tafel, wel over de leuning ieder een bontjas. Onder tussen komen er steeds mensen binnen die graag een tafel willen. Helaas vol.

De obers blijven rennen en de twee dames blijven stoïcijns zitten. Een uur gaat voorbij en er wordt zelfs niet gevraagd of ze nog iets willen gebruiken. Verder is het net als bij ons, er wordt veel met de telefoon gedaan.

Ja, na anderhalf uur gaan de dames die trouwens geen woord wisselde met elkaar aanstalten maken om weg te gaan. Bontjassen aan en als vorstinnen schrijden ze weg. Heerlijk.

En dan begin ik aan de vijfhonderd km naar Santiago de Compostela. Veel te vroeg in het jaar. Sneeuw, hagel en regen. Niet echt uitnodigend om een stukje te lopen met bepakking.

Waarom moet ik zo nodig pelgrimeren.

Weken achter elkaar lopen met een zware rugzak op mijn nek en slapen in slaapzalen. Als ik mazzel heb kan dat in het beneden bed anders moet ik een scherp trapje op om in het bovenbed te komen. Naar boven gaat nog wel maar s’nachts in het donker met mijn blote kakkies dat koude trappetje weer af is verdomde lastig. Heel prettig als je twee of drie keer een plasje moet doen. Dan vergeet ik nog even de snurkende mensen. Aan de andere kant het heeft natuurlijk ook wel wat. Ik ontmoet veel mensen die allemaal dezelfde kant opgaan. Als je zo een paar weken met elkaar oploopt krijg je toch een band.

Nu na een paar dagen te hebben doorgelopen met heftige pijn onder mijn knie vind ik het genoeg geweest. Voor mij geen camino meer. Zeven keer  aankomen in Santiago de Compostela is genoeg. Het lopen op zich zal ik zeker blijven doen maar dan met een dagzak en voor mij nieuwe routes ontdekken in Nederland en de rest van Europa. Het gaat mij aan mijn hart om de camino achter mij te laten maar het is goed zo. Ik ben op veel prachtige plekken geweest.

Even een terugblik.

In 2010 mijn grote camino. Ede – Santiago de Compostela. Na drie maanden aankomen bij het plein voor de kathedraal en zeggen: dat nooit meer. Na twee dagen sloeg het virus toe. Wanneer zal ik weer gaan? Deel van de Frances, Vanaf Porto de Poruqués, binnendoor en de kust route en zevenhonderd km op de via de la plata. Een paar keer een pelgrimage georganiseerd voor nierpatiënten en partners van. Alles bij elkaar dus zeven keer Santiago.

Nu weer verder met mijn one year roadtrip through Europe.

HET LIJKT WEL VAKANTIE

Na het stoppen met de camino en het maken van een paar leuke video’s sta ik nu alweer een week aan de boulevard van Valencia. Tenminste dat stond ik. Vandaag na 8 dagen deed de politie een briefje onder de ruitenwisser met de mededeling dat de Sprinter te lang is voor deze plek. Ze komen al die dagen al een paar keer per dag langs, zwaaien vriendelijk maar nu mag het opeens niet meer. Misschien met de komende paasdagen te maken want het wordt wel steeds drukker hier. Achter der boulevard is nog een zanderig parkeerterrein, daar maar gaan staan met zo’n 10 anderen. Maar even terugkomend op de video’s. Ik was een paar dagen bij de alberque van Filiberto in El Cuba de `Tierra del Vino. Dat del Vino zie je toegevoegd aan bijna ieder gehucht. Het is een en al wijn wat de klok slaat hier. Niet alleen de alberque is het werkterrein van Filiberto hij fokt ook Arabische paarden. Daar heb ik een paar video’s van gemaakt. Een hele overwinning voor mij die als de dood is voor paarden. Keer in mijn bil gebeten en dat blijft toch tussen mijn oren zitten. Nu stond ik er middenin. Het is goed gegaan maar mijn angst ben ik nog niet helemaal kwijt. Het blijft toch uitkijken. Het dochtertje van Filiberto was vijf toen ze geschopt werd door een van de paarden. Ze heeft het niet overleefd.

Goed, het weer bleef slecht en ik besloot om door te rijden naar de kust en wel naar Valencia. Ik ben er al een paar keer geweest en blijf het een lekkere stad vinden. De reis er naartoe was een ramp. Super slecht weer en ik was dan ook blij er te zijn.

Nu sta ik dus heerlijk en wel met mooi weer aan het grote strand van Valencia. De boulevard is zo’n 4 km lang, prachtig bestraat en met speelse stukken er tussen. Wat mij opvalt is dat de Spanjaarden behoorlijk sportief zijn. Vroeg in de morgen wordt er al flink op diversen manieren gelopen. Hard, met stokken, snelwandelen en gewoon kuieren. Ik doe op het strand mijn oefeningen, je moet toch een beetje fit blijven en sluit af met een koude douche. Het is even schrikken, het is echt koud maar je huid gaat wel lekker prikkelen. Eens zei iemand tegen mij, iemand die zegt dat hij koud doucht vertrouw ik verder ook niet.

En zo vliegen de dagen om. Wat filmen er is genoeg materiaal hier en editen. Een van de video’s is een gewone zondag aan het strand van Valencia.

En zo vloog maart ook weer voorbij.