Het zit net even anders.

Abdera is een heel klein kustplaatsje. Ik sta op een camping aan zee en tegenover mij heeft een Bulgaar een jaarplaats. Caravan met alles erop en omheen. Het is zondagavond en er gaan al weer heel wat mensen naar huis. De man tegenover mij ook. Hij rijdt de auto, een prachtige zwarte glansende VW Tiguan voor doet de achterklep open en gaat weer zitten. Ik schat hem een meter zestig en zeker 200 kilo. Nu komt zijn vrouw in actie. Zij heeft de zelfde lengte maar weegt denk ik nog geen vijftig kilo. Ze sjouwt met zware tassen om ze in de auto te zetten. Martin, zo heet hij hoor ik later blijft stil op zijn iets te kleine stoeltje zitten en steekt nog maar eens een sigaret op. Als alles in de auto zit streelt ze hem nog even liefdevol over zijn brede schouders. Ik denk, gaat dat nog zo in Bulgarije?

Even later moet ik mijn drinkwaterfles bijvullen en vraag met handen en voeten aan Martin of ik het water uit het kraantje gewoon kan drinken.

Nee absoluut niet en ook zijn vrouw beaamt dat en komt direct met een fles mineraalwater die ze in mijn hand stopt. Nou heb ik zelf ook wel in de Sprinter maar ik moet hem gewoon aannemen. Ik leg uit dat ik na Griekenland naar Bulgarije ga en vraag waar ik het beste de grens over kan gaan. Kaarten erbij, zoontje die wat Engels spreekt wordt uit bed gehaald, lag even een tukkie te doen. Ik krijg uitleg wat ik allemaal moet gaan zien en dat niet alleen. We wisselen namen uit, hij Martin dus en zij Spaska. Martin schrijft allemaal plaatsen op en onderstreept het op mijn map en Spaska komt met allerlei Bulgaarse specialiteiten aan die ik echt moet aannemen. Salami’s, augurken, een soort pittige tomatensaus en een flesje zelfgestookte drank.Ondanks dat we geen gemeenschappelijke taal spreken begrijpen we elkaar goed. We lachen veel. Martin heeft een bedrijf en ontwerpt en bouwt gebouwen, zwembaden, sporthallen en van alles. Spaska werkt ook in het bedrijf en hun oudste zoon van 23 ook. Hier was nog dat zoontje van 12 die aardig Engels spreekt. Zij spreken geen Engels omdat ze vroeger Russisch moesten leren. Nu leren de kinderen Engels als tweede taal.

Ik had nog een laatste vraag: zijn jullie blij met de EU? Diepe fronsen, lange stilte. Ja en nee. Voor het bedrijf wel maar voor de kleine man niet. Alles is duurder en het is hard werken en weinig op je salarisstrookje.

Wat in mijn gedachte begon met nou nou en dat ik weet dat Martin rugpatiënt  is, is door deze gebeurtenis weer helemaal omgedraaid en ik vind het een goed begin van mijn Bulgarije avontuur.