Een bijzonder plaatsje

Dat is wel even geleden dat ik een blogje plaatste. Dat gebeurt weleens, gewoon geen zin. Vroeger zei mijn moeder als ik geen zin had, dan maak je maar zin. Dat is lang geleden en zin maken hoeft niet meer. Doe geen dingen waar je geen zin in hebt. Nu heb ik dus weer zin en er is zoveel moois te zien in de omgeving waar ik nu ben dat ik het graag wil delen.

Mojàcar

Na een tijdje langs de kust van de Costa Blanca vertoefd te hebben ben ik nu in Andalusië beland en wel in Mojàcar . Het is op en rond een rots gebouwd op ongeveer twee km van de zee. Vanaf de top heb je een machtig vergezicht over de zee, de woestijn Tabernas en de bergen. De huizen zijn wit en liggen tegen de rots aangebouwd. Prachtig maar voor rolstoelers niet echt geschikt.

Mojàcar heeft al een lange geschiedenis, zeker al zo’n 4000 jaar. Het begon met Feniciërs, Carthagers natuurlijk Romeinen. De Grieken zagen het ook wel zitten maar toen kwamen de Moren en onder die jongens begon het pas echt te groeien en bloeien. Ook nu nog blijft het een kruising van vele culturen. Er kwam een kasteel en de stadsmuren werden drastisch aangepakt, uitgebreid en versterkt. Zo tegen het midden van de 18e eeuw waren er meer dan 10.000 inwoners. Toen begon de droogte, het gebied rondom werd de nu nog enige woesten in Europa. Veel inwoners emigreerden naar Amerika of gingen in Noord-Spanje werken en wonen. Een stuk later om precies te zijn in 1960 waren er nog maar 1000 zielen over. Een paar slimme lokale leiders bedachten een plan. Ze besloten land weg te geven aan iedereen die beloofde erop te bouwen. Bingo. Nieuwe bewoners begonnen te verschijnen en het stadje werd een florerende kunstenaarskolonie. Niet alleen Spanjaarden want Mojàcar heeft nu nog een van de hoogste emigrantenpopulaties van heel Spanje.

Wij staan op een camping beneden aan de rots en stoer lopen we wel even naar boven. Super steile helling. Boven aangekomen, eigenlijk nog de onderkant van de pueblo (dorp) staat midden op een rotonde een steen met een beeld van een vrouw erop. Ze houdt haar voet iets de hoogte in met in haar hand een schoentje en op de grond ligt een muiltje. Dit beeld staat voor vele vrouwen die vroeger door de bergen naar hier kwamen lopen om wat klusjes in het dorp op te knappen. Bij deze steen op deze plaats verwisselden ze hun schoenen. En wij maar puffen na een klein klimloopje.

Het bovendorp heet niet voor niets zo. Het is behoorlijk hoog maar daar is iets op gevonden en dat heet lift. Dicht bij de steen kun je met een lift naar boven, wel zo makkelijk. Dan kan het slenteren door de smalle straatjes beginnen. Alles wit op dit moment in kerstsfeer. Veel leuke winkeltjes en mooie doorkijkjes. Ik tref er ook een kapperswinkel en mag direct binnen komen. Een vrouw die al meer dan veertig jaar in het vak zit vertrouw ik wel.

No demasiado corto y en capas geeft mijn vertaler aan oftewel niet te kort en in laagjes. Ze begrijpt het goed. eerst even een lekkere wasbeurt met stevige hand en precies naar mijn zin geknipt. De 13 euro meer dan waard.

Mojàcar is een aantrekkelijk dorp om te bezoeken en staat niet voor niets in de licht van de mooiste dorpen van Spanje. Om hiervoor in aanmerking te komen mag het dorp niet meer dan 15.000 inwoners hebben, er moet natuurlijk en cultureel erfgoed zijn. de huizen en omgeving moeten schoon en goed onderhouden zijn. vooral geen reclame of bilboards. Er zijn culturele festiviteiten die kenmerkend zijn voor de culturele indentiteit en nog een paar dingen. Maar in ieder geval Mojàcar voldoet aan al deze eisen.