Fantasie?

Zo meiden, ik ben blij dat we weer thuis zijn. Ik ben kapot. Lekker mijn schoenen uit en de pantoffeltjes aan. Nog een voordeel dat ik niet zelf hoefde te rijden want Den Haag-Maastricht is best wel een eind. Heb ik het er een beetje goed afgebracht?

Nou pap, dat viel toch wel wat tegen. Ik gaf je nog een zetje maar je begreep niet wat ik daarmee bedoelde. je liep zo stijf. We hebben toch drie jaar de tijd gehad om te oefenen en te coachen, dat ging best lekker maar op het moment suprême loop je toch weer zo gemaakt. Misschien volgend jaar eerst een jointje nemen om te ontspannen.

Gek, voor mijn gevoel was ik de meest ontspannen persoon die erbij was. Al die mensen die zo hun best deden om ons te vermaken waren veel zenuwachtiger. Ik zag trouwens dat jij ook behoorlijk toneel moest spelen met dat eten van dat zure vlees. Je moest net niet kokken.

Ja maar dat is logisch, je gaat toch niet vlaai eten en dan direct erachteraan dat zure. Dat doen wij in Den Haag echt niet.

En moeders wat vond jij ervan?

Lachen. Die André Rieu dacht natuurlijk dat hij mij met een Zuid-Amerikaans ritme aan het huilen zou krijgen. Mooi niet. Dat doe ik maar een keer in mijn leven. Waar ik wel blij om ben is dat wij die online cursus Maastrichts al hadden gevolgd. Ik zag ze kijken van hoe weten ze dat nou. Komt wel goed uit dat we een talenknobbel hebben. Die Jon van Eerd liet ons trouwens wel rennen.

Oké, ik heb weer een jaar de tijd om te oefenen en dan proberen we er met z’n alle toch maar weer een feestje van te maken. Je moet er toch wat voorover hebben om een beetje populair te blijven.

Nou pap, dan moet je het toch echt anders aanpakken.