Mijn fles is halfvol

Hoofdstuk 9

Het is half acht en ik loop al buiten. Vandaag is de afstand naar Güemes29 km. Zeg ik loop 5 km per uur dan is het toch zeker 6 uur later en met rust mee al snel 8 uur later, daar aankomen. In Spanje zijn de cafetaria’s al vroeg open en dat is maar goed ook. Een cortado om goed wakker te worden en voor mij meestal een bocadillo, een belegd broodje. Na een kwartier loop ik weer buiten. Ik heb er zin in. Vandaag lekker alleen lopen. Samen met iemand lopen is vermoeiender , allereerst omdat je meestal niet dezelfde taal spreekt en je stemt het tempo toch op elkaar af.

Het is warm en ik ben vergeten mijn waterfles te vullen. Hij is maar halfvol. Ik moet mij vaak dwingen om genoeg te drinken, ik denk er gewoon niet aan. De camino loopt langs een grote gevangenis en als ik hier zo loop denk ik oei, blij dat ik hier mag lopen en niet daar achter die muren zit.

In een dorpje gaat het mis, geen teken meer te zien. Ik dool wat rond en vraag aan een man met een Duitse herder aan de lijn of hij misschien weet waar de camino loopt. Ja dat weet hij wel, hij wijst mij een richting aan naar een pad dat naar boven loopt. Nu loopt de camino vaak ergens naar boven dus dat geeft vertrouwen. Het pad gaat over in een kale vlakte met allemaal takken erop. Daarachter is weer een bos en dat lijkt het hoogste punt te zijn. Het gaat behoorlijk stijl naar boven. Het is inmiddels bloedheet en de laatste druppel water heb ik uit mijn fles geperst. Boven bij het bos is dit niet het hoogste punt, het loopt door en wordt steeds onbegaanbaarder. Dit kan niet goed zijn. Ik ga de zelfde weg terug. Dit is in ieder geval niet de pelgrimsweg. Ik volg de weg en kom in een volgend dorpje.

Mijn mond lijkt wel een leerlooierij. Het is siësta tijd en alles is gesloten. Dan kom ik bij een huisje waar de woonkamer een winkel lijkt. De deur staat open en ik ga naar binnen. Mag ik water? Waarschijnlijk zie ik er behoorlijk droog uit want de man rent weg en komt terug met water. Wat is dat lekker.

Ik krijg een stoel en natuurlijk vraagt de man waar ik vandaan kom. Uit Holanda zeg ik. De man roept zijn vrouw erbij en zegt tegen haar dat ik uit Holanda kom.

Het kan niet meer stuk. Zij zijn op huwelijksreis geweest naar Volendam, ja niet Amsterdam maar Volendam. Fotoboeken worden tevoorschijn gehaald en ik zie het stel in Volendams kostuum en op klompen en op alle bekende plekjes. Ik krijg wat te eten en een lekker koud biertje.

Ik ben weer helemaal fit en volg de weg naar Güemes niet de officiële camino maar gewoon langs de tweebaansweg. Waarschijnlijk iets korter want ik ben al om half drie bij de alberque van Ernesto.

De alberque van Ernesto is een verhaal op zich. Het is een prachtig gebouw en het ouderlijke huis van Ernesto. Bij binnenkomst word ik begroet door een vrijwilliger en krijg een ijskoud glas water. Het is nog rustig en ik kan een lekker beneden bed uitzoeken. Tijd om een handwas te doen en heerlijk relaxen in de riante tuin. Liggend in het gras slaap ik al snel. In mijn droom hoor ik de stem van Jean, ik doe mijn ogen open, het is geen droom, het is hem echt. Omdat ik het eerste stuk met de metro heb gedaan is hij en Hugh achter mij gekomen en nu ook hier aangeland. Toch ook wel weer leuk.

Vlak voor we gaan eten komt Alex ook binnen.

Boven in de alberque is een ruimte ingericht als een soort museum met alles over de camino, fotoboeken, krantenartikelen en vooral positieve recensies over de alberque van Ernesto.

Er wordt door vrijwilligers gekookt en wij als pelgrims nemen plaats achter lange tafels en laten ons verwennen. Voor we gaan eten houdt Ernesto een lange preek. Hij hoort zichzelf graag praten begrijp ik. Het eten is heerlijk en dat alles op donativo basis. Je geeft een bedrag dat je kunt missen en wat het je waard is. Deze nacht geen snurkers en de volgende dag na een lekker ontbijt neem ik afscheid van Ernesto en ga samen met Jean en Hugh op pad.

Güemes naar Santander een makkelijk dagje vandaag. Je kunt er op drie manieren komen maar ik kies voor de kortste en mijn twee kompanen lopen mee. We moeten een water over en dat gaat toch het makkelijkst met een boot. Op deze manier zijn we al vroeg in Santander en de kleine alberque is nog gesloten. Alberque Santos Martires heeft 38 bedden en deze staan allemaal in een kamer. Er staat inmiddels al een behoorlijke rij om een slaapplek te bemachtigen. We sluiten maar aan en voor mij staat een jong stel uit Tsjechië. De vrouw heeft een rugzak waar die van mij nog wel bij kan. Ze is mooi opgemaakt en wil hier in Santander met haar man aan de camino beginnen. Ze zijn bijna een jaar getrouwd en op hun huwelijksdag zei de man tegen haar “ik zal je overal volgen al is het naar het einde van de wereld”. Oké dat is goed zij de vrouw, dan gaan we volgend jaar lopen naar Finisterre, het einde van de wereld. Zo beginnen ze vandaag aan deze trip hier in Santander.

Hoe zwaar is je rugzak vraagt Hugh aan haar.

Een en twintig kilo, antwoord ze.

Hoe zwaar ben je zelf?

Vijftig misschien een en vijftig.

Dan moet je echt niet met dat gewicht gaan lopen, wat heb je allemaal bij je?

En daar komt er een opsomming. 4 paar schoenen, 5 complete sets aan kleding, 2 warme truien, föhn en een doos met opmaakspullen en dan nog slaapmatje en slaapzak.

Hugh heeft de Via de la Plata(Sevilla naar SdC) al gelopen en heeft dus wel wat ervaring op het gebied van wat wel en wat niet meenemen.

Ze gaan samen aan de slag en meer dan de helft gaat eruit en dat zal ze naar huis sturen.

Wat een uur in de rij staan toch nog kan opleveren.

Deze alberque is de kleinste die ik tot nu toe ben tegengekomen. De stapelbedden staan helemaal tegen elkaar aan en er zijn maar twee wc’s en twee douches voor 38 mensen. Niet zeuren Harry, je hebt in ieder geval een bed.

Deze tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)

Naar beneden scrollen en je ziet de andere hoofdstukken.