Jean

De fietsers staan al om zes uur op en dat gaat niet geheel geruisloos. Ik probeer mij nog een keer om te draaien want door het gesnurk om mij heen heb ik niet best geslapen. Met z’n tienen in een toch wat kleine ruimte is wel wennen. Slapen lukt niet meer, ik daal van mijn bed af en ga naar de badkamer om een douche te nemen om goed wakker te worden. Bij deze alberque kun je ook ontbijten, dat betekent mijn maag wat vullen met een soort cakes en koffie of in ieder geval de kleur van koffie heeft.

Het is iets na zeven en ik loop al buiten. Niet alleen maar met Jean. 

De weg gaat direct al de hoogte in naar de top van de Monte Igueldo .  Onderweg zou ik een fantastisch zicht hebben op het laag gelegen San  Sebastián. Ik volg het pelgrimspad naar boven in de stromende regen. Het is koud en door de regen is het zicht naar beneden nihil. In Frankrijk in zes weken maar anderhalve dag regen gehad en nu in Spanje begint het al lekker.

Naar boven lopen is mijn specialiteit maar ik voel de adem van Jean in mijn nek, zo dicht zit die achter mij. Naar beneden lijkt hij wel een berggeit, ik kan hem niet bijhouden. 

Als ik aankom in Zarautz zit Jean al aan een biertje. Het zij zo.

Dat bij aankomst in de dagbestemming een biertje nemen is een gewoonte die wij beide delen. Dat is waarschijnlijk wel het enige dat wij delen.

Jean is 70 jaar en al heel lang gepensioneerd. Hij werkte altijd off-shore in de olie en stopte met werken toen hij 48 jaar oud was. Hij spreekt wel goed Engels dus we kunnen goed converseren. Het is een tanige man met o benen en draagt altijd een soort cowboyhoed. Alles in Frankrijk is beter dan waar ook ter wereld. 

Als ik de bij ons bekende Holsteiner koe zie( die zwart-wit gevlekte) wordt die direct afgekraakt, de Franse koeien zijn veel beter. Dit is maar een voorbeeld, het gaat met alles zo. Ik loop nu drie dagen met hem maar ik ben nog niet op het punt om te zeggen dat ik verder alleen loop. Komt misschien nog. Jean heeft haast want in Oviedo sluit zijn vrouw aan die verder met hem mee zal lopen. Die datum staat vast.

Ik ben bijna in Bilbao. Ik zie het al recht voor mij liggen maar de camino gaat nooit rechtstreeks. De camino gaat eerst nog een berg op. Hoe verzint een vroegere pelgrim nu om het moeilijkste pad te nemen of zijn er een paar heren die ergens op kantoor zitten en denken, hoe kunnen we het die pelgrims nu zo moeilijk mogelijk maken. Toch over die berg en dan als beloning een prachtig zicht op Bilbao. Via een oneindig lijkende trap daal ik af naar het oude Bilbao. Ik besluit om hier een extra dag te blijven. Jean gaat verder want die moet op tijd en volgens een strak schema in Oviedo zijn. 

Deze etappe is nog geen 11 km, voor elven ben ik al in Bilbao, alle tijd om de stad te verkennen.

We bezoeken samen nog het Guggenheim museum en volgens het Franse boekje van Jean een café waar je echt geweest moet zijn. We kunnen het niet vinden maar we moeten daar perse iets drinken. Eindelijk vinden we het en inderdaad het is een pracht, café met veel glas-in-lood en vol toeristen.

De plaatselijke alberque ligt aan het einde van Bilbao tegen een groot industriegebied aan.

Het is er rustig. Op de kamer waar we komen ligt een man op bed, het is Hugh een Australiër die hier begint aan zijn tocht naar SdC.

Het is hier stil, toch mag ik maar een nacht blijven, regels, alleen als je ziek bent kun je langer blijven en dus moet ik voor de volgende nacht een andere plek zoeken.

Met z’n drieën nemen we de bus naar het oude Bilbao en daar vind ik een kamer voor de volgende nacht. 

Het wordt een gezellige avond en met Hugh klikt het direct. Toch blijf ik bij mijn besluit om hier een extra dag te blijven en Jean te verlaten.

Jean en Hugh gaan samen verder en zijn vroeg weg. Ik neem mijn gemak ervan en blijf lekker uitslapen. Met de bus ga ik terug naar de oude stad en breng mijn spullen naar de B&B of nee alleen een B, ontbijt moet ergens onderweg. Ik ga nog eens naar het Guggenheim want met Jean stonden we in een uurtje weer buiten. Het is een prachtig gebouw van binnen en van buiten. Mooie expositie’s. Bij de oude brug staat een tent, daarin is een expositie van de vroegere pelgrimsreis naar SdC. Je moet er niet aan denken op de schoenen te lopen die de pelgrims uit die tijd aan hun voeten hadden. Gewoon een stukje leer met bandjes. Wij moderne pelgrims zijn maar verwend met onze uitrusting. Het moet vroeger echt afzien geweest zijn. Volgens de papieren die ik te zien kreeg haalden velen ook Santiago niet. Overvallen door bandieten terwijl er meestal niets te halen was en overlijden door totale uitputting.

 De dag rust bevalt mij goed en ik tracteer mijzelf nog op een avond schouwburg. Ik kijk naar een fantastisch ballet. Ik val een beetje uit de toon met mijn ice-breaker kleding aan. De mensen die hier vanavond ook zijn, zijn iets sjieker  gekleed. De “dame” naast mij heeft een bontstola om en het is toch echt warm. Dat soort types dus. Maar het ballet is groots, wat een lichaamsbeheersing.

De camino roept weer. De route van vandaag gaat eigenlijk naar Portugalete maar vanuit Bilbao gaat die route over grote industriegebieden. Mij is afgeraden dit te doen en met de metro naar Portugalete te gaan. Naar zo’n advies luister ik dus graag en ik sla het eerste deel over. Als compensatie,  want ik voel mij een beetje schuldig,  loop ik vandaag door naar Castro Urdealis en dat is toch bijna 28 km. In de alberque waar ik nu kom deel ik de kamer met twee vrouwen. Toen ik binnenkwam dacht ik een man en een vrouw  te zien,  maar de man bleek ook vrouw te zijn. Alex heet ze en door haar kaal geschoren hoofd word ik even op het verkeerde been gezet. Alex is een Duitse die alles in Duitsland heeft achtergelaten en aan niemand heeft verteld wat ze aan het doen is. Ik heb een dag samen met haar gelopen en al lopend komt er veel los. Ze had een goede baan en een relatie maar werd van alle kanten misbruikt. Uiteindelijk koos ze voor zichzelf, heeft haar lange haar niet kort geknipt maar helemaal afgeschoren en is vertrokken. Heftig, onder het lopen veel huilpartijen. Ze kon mijn tempo niet bijhouden en daarom is het maar bij een dag gebleven. Na 27 km zijn we in Laredo en zijn maar met z’n tweeën in de alberque. De andere vrouw uit de vorige plaats heb ik niet meer gezien.

De volgende ochtend ga ik al vroeg op pad, Alex blijft liggen. We geven elkaar een dikke knuffel en ik vertrek. Op weg naar een bijzondere alberque in Guemes.

(Deze tocht liep ik in 2010 en ben er nu een e-book over aan het schrijven. Ik plaats iedere week een hoofdstuk)