de balans

Hoofdstuk 6

Stoppen of doorgaan?

De tocht door Frankrijk nadert zijn einde. Bordeaux komt in zicht en daar neem ik de trein naar Hendaye. De trein? Ja, het vooruitzicht om eindeloos door de recht aangelegde bossen van Les Landes te lopen lokt mij niet. Nu ben ik niet snel depressief maar daar doorheen lopen is vragen om het te worden.

Ik loop nu zo’n kleine duizend km in Frankrijk en maak de balans op wat mij dat gebracht heeft.

Door alleen mijn “eigen” weg te lopen heb ik ook alle beslissingen alleen moeten nemen. Ga ik recht door of neem ik de alternatieve route. Stop ik hier na 15 km of loop ik naar het volgende dorp, 10 km verder. Niet altijd vrijwillig. Die ene keer dat ik een hotel had uitgezocht op zo’n 25 km maar daar het hotel gesloten vind. Er is nog een wat luxer hotel maar daar lijkt het erop dat ik als bezwete pelgrim met alleen een grote rugzak niet welkom ben. De receptionist bekijkt mij van top tot teen en zegt dan, complet. Ik geloof er niets van. Doorlopen wordt het, er komt nog 13 km bij. Die laatste kilometers zijn zwaar, niet fysiek maar in mijn hoofd. Ik stel mij in op 25 en dan wordt het 48.

Het vooraf door mij gestelde doel is aankomen in Santiago de Compostela en dan ook direct even alle subdoelen even afgewerkt hebben. De subdoelen, veel belangrijker dan het einddoel. Verwerken, beslissingen nemen en vooral loslaten.

Door de “ontmoeting” met mijn dochters, waar ik eerder over schreef besef ik dat ik verder mag gaan. Niet vergeten maar verder gaan met mijn leven.

Ik heb het altijd moeilijk gevonden om ingrijpende beslissingen te nemen. Denk veel voor een ander, wat vindt die er van, kwets ik die niet en zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. Ik heb hier geleerd alleen de verantwoording te hebben over mijn eigen beslissingen en mijn eigen leven.

Mijn pelgrimage zou erop kunnen zitten. Hier stoppen en naar huis gaan, mijn lief in de armen nemen. Nee dat doe ik niet. Ik neem de trein naar Hendaye en begin daar aan de overkant van de Pont de Saint-Jacques in Irun aan de camino del Norte.

Hoofdstuk 7

De gele pijlen.

Als ik de brug over ben en in Spanje zie ik voor het eerst de bekende bewegwijzering naar SdC. Gele pijlen en het Jacobsschelp teken. Ik heb nu ook een boekje met informatie over de route. Dit is anders lopen. Veel relaxter. Hier ben ik ook niet de enige pelgrim, ze zijn hier wel wat gewend. Ik sta een beetje rond te kijken en er komt al iemand op mij af die vraagt of ik het kan vinden. Een heel andere sfeer hier in Spanje, voor mij voelt het als thuis komen. Vandaag loop ik van Irun naar San Sebastián, bijna 25 km. Ook hier kom ik nog geen andere pelgrims tegen. Het is direct al prachtig hier, veel hoogte verschillen. Deze eerste dag op de camino del Norte begint best wel pittig. Na een afdaling kom ik aan de Ria de Pasaia die ik over moet steken om in San Sebastián te komen. Er gaat een bootje naar de overkant. Daar wordt het weer een klim. Als ik hijgend boven ben zie ik een bordje met een pijl erop staan, welkom pelgrim. Ik volg de richting van de pijl en kom bij een groot huis waar allemaal mannen in de tuin aan het werken zijn. Een van hen stapt op mij af en begroet mij in het Engels. Welkom, kom binnen om wat te drinken. Ik krijg een plaats achter het huis in de tuin en de man gaat naar binnen om drinken te halen. Om mij heen zie ik vrouwen en meisjes die echt aan het boenen zijn. Wat is dit, waar ben ik nu terecht gekomen. De man komt terug met drinken en heerlijke koeken.

Wat is dit hier, vraag ik.

Wij zijn een leefgemeenschap op Oecumenische basis. Wij bakken ecologisch brood en koeken en verkopen dat in een winkel in San Sebastián. Ik zelf kom uit Israël maar er zijn verschillende nationaliteiten hier.

Ik krijg er een beetje een vreemd gevoel van, het lijkt wat op een sekte, zeker als ik die mannen en vrouwen zo gescheiden aan het werk zie. De drank en de koek zijn trouwens heerlijk.

Dan vraagt de man, wil je hier blijven, we hebben vanavond een groot feest te vieren. Je kunt hier slapen. Het zou leuk zijn om je daar bij te hebben.

Wat doe ik, in een paar seconden zie ik diversen scenario’s voor mij. Een ervan is dat ik iets toegediend krijg en hier niet meer weg kom. Ben ik nu zo’n schijterd? Ik ga niet op zijn uitnodiging in en vertrek na een uurtje. Achteraf vind ik het jammer dat ik toch niet gebleven ben, ik had een feest van zo’n sekte lijkende leefgemeenschap wel mee willen maken.

Ik loop door en kom in een bruisend San Sebastián. Het is weekend en de straten zijn overvol. Ik ben dol op straat artiesten en muzikanten en die zijn hier volop. Met moeite ruk ik mij los uit deze gezelligheid en ga op zoek naar mijn eerste alberque.

Door de hele stad zie ik de gele pijlen en de alberque is helemaal aan de andere kant van waar ik binnenkwam.

Je kunt een alberque denk ik het beste vergelijken met een jeugdherberg van zo’n vijftig jaar geleden. Een of meerdere kamers met stapelbedden met alleen een matras en een kussen erop. Deze alberque is van de gemeente en een overnachting kostte toen in 2010 zes euro per nacht.

Ik krijg een papieren onderlaken en kussensloop en loop hiermee naar de kamer. Het is een smalle kamer met hierin 5 stapelbedden. Er is nog een bovenbed vrij. Op de andere bedden liggen al slaapzakken. Dit is wat anders dan ik gewend was in Frankrijk, daar sliep ik altijd in goedkope hotels en was het bed opgemaakt met echte lakens en vaak een donsdeken.

Ik probeer het dunne papieren onderlaken goed over het matras te krijgen maar trek er al direct een scheur in. Ook dat moet ik leren. Mijn slaapzak erover en klaar voor de eerste alberque nacht.

Een drukte op de gang en daar komen acht Italianen de kamer binnen. Het zijn fietsers, zij fietsen naar SdC. De kamer is goed gevuld. Ik ga er nog even op uit om een hapje te eten en als ik terug kom ligt op het bed onder mij de eerste looppelgrim die ik vanaf ik vertrok uit Wissant tegenkom. Het is Jean een 70 jarige Fransman die in Irun is begonnen aan zijn tweede pelgrimage naar Santiago de Compostela.

Volgende week: Jean