Een ingrijpende spirituele ontmoeting

Hoofdstuk 5

In 2010 liep ik van ede naar Santiago de Compostela

Mijn belevenissen heb ik beschreven en plaats deze hier in delen.

Ik begin vandaag te lopen met een houten hoofd. De “gezelligheid “ van gisteren laat duidelijk zijn sporen achter. De eerste paar uur loop ik op de automatische piloot. Ik weet niet of andere Santiagogangers dat ook hebben maar ik begin na verloop van tijd altijd hardop  te zingen. Allemaal liedjes die ik vroeger leuk vond. Iedere keer komt Brandend Zand van Anneke Gronloh weer boven. Toen ik een jaar of 10 was had ik echt iets met dat nummer en ook de nummers van Johnnie Jordaan zing ik uit volle borst. Ik begin ook al tegen mijzelf te praten. Ik heb nu al zo’n tijd geen Nederlands meer gehoord dat ik het toch een beetje moet bijhouden. De dagen vliegen voorbij. Zingen, praten en vooral denken. Ik moet opletten met deze drukke werkzaamheden om niet verkeerd te lopen. Ik loop niet met een routeboekje maar op uitgescheurde bladzijdes uit de Michelingids waar de GR’s als stippellijn instaan. Mijn GPS is soms echt een uitkomst als ik weer eens de verkeerde kant opgelopen ben. Maar soms is verkeerd lopen niet verkeerd. 

Het is weer eens zover. Ik ben de GR route even kwijt en kom in een klein gehucht waar een oud kerkje staat. Sancta Anna, mijn lief heet Anna. Ik ga er naar binnen en ben er alleen. Het kerkje is er zo een met van die grote grijze stenen. Binnen sober ingericht en er branden kaarsen. Op mijn iPhone heb ik de Misa Criolla uitgevoerd door Mercedes Sosa en die zet ik op de speaker. Dan gebeurt er iets heel aparts. Ik voel de aanwezigheid van mijn twee overleden dochters. Het is echt of ze bij mij zijn. Het verwerken van dit verlies is een van de redenen waarom ik deze pelgrimage loop. Ik huil voluit en kan bijna niet stoppen. Het is of ze beide zeggen, het is goed zo. We zijn bij je deze tocht. Ik kom uit deze trance als de deur opengaat en er een paar dames binnenkomen die mij verbaasd aan kijken. Ik zet de muziek uit, droog mijn tranen. Ik steek nog drie kaarsen op, ook een voor hun moeder en blijf nog even met mijn ogen dicht zitten. Even in een andere wereld. Buiten is alles weer anders. Er rijden auto’s, er lopen mensen en het regent. Ik ben weer in de werkelijkheid.

Na een paar uur kom ik in Parthenay. Eindelijk ben ik in een stad die op de route ligt naar Santiago de Compostela. Het is een oude pelgrimsplaats. Het plaatsje heeft nog een toegangspoort die Saint-Jacques heet en is nog bijna in de oorspronkelijke staat. In sommige delen van de stad waan je je in de middeleeuwen. Heel veel vakwerkhuizen en in een van die huizen bevindt zich mijn B&B voor deze nacht. Een Schots echtpaar is de uitbater van deze B&B. Ik krijg een prachtige kamer beneden. Een soort gewelven kamer met daarin een groot hemelbed. Wel erg luxe voor een pelgrim maar ook wel erg lekker een keer.

Met al die mooie momenten in de natuur, prachtige gebouwen en natuurlijk het Saint Anna kerkje draait mijn fototoestel overuren en de geheugenkaart raakt al aardig vol. Ik heb een extra opslag in de vorm van een stickie bij mij en vraag aan de gastvrouw of ik even van haar computer gebruik mag maken om de foto’s over te zetten naar het stickie. Geen probleem. Het zijn grote bestanden, ook wat filmpjes en het duurt even.  Gebeurd, ik kan weer volop foto’s maken. Dat foto’s maken klopt helemaal maar helaas blijkt achteraf dat mijn foto’s niet op het stickie terecht gekomen zijn maar op de schijf van de gastvrouw en die heeft ze later verwijderd omdat ze dacht dat ze daar dubbel op stonden dus ook op mijn stickie. Daarom helemaal geen foto’s van het eerste deel van mijn camino.

Jammer, maar loslaten er zijn ergere dingen.

Volgende keer: het einde van Frankrijk en het begin van de camino del Norte.

Missa Criolla, Mercedes Sosa