lopen - koken - camper
lekkerLopen-pelgrimwandelcoach-passies- lekkerLopenTV
Niet te zien dat ik een toerist ben?
Vandaag ga ik de grens over van Bulgarije naar Roemenië. Aan de grens is er een lange rij wachtenden voor mij en dan sta ik ook nog in de verkeerde rij. De rij voor alle paspoorten. De snellere vooruit komende rij is voor EU inwoners. De auto’s voor mij worden helemaal gecontroleerd en hun papieren mee naar binnen genomen. Dat duurt dus even. Het geeft toch wel een speciaal gevoel. Moet ik ook alles uitpakken? Als ik eindelijk, na ruim een uur aan de beurt ben moet ik alleen even mijn paspoort laten zien en kan zo doorrijden. Het voordeel van het lange wachten is dat ik even de tijd heb om mijn gedachtes over Roemenië te ordenen.
Ga je naar Roemenië in je eentje? Nee ik ga in mijn Sprinter (flauw hè). Ja ik ga alleen hoezo? Nou je hoort van die verhalen.
Verhalen? Heb je iets meegemaakt? Nee ik ben er nog nooit geweest. En zo nog meer van die dingen. Wat denk ik zelf van RO. Ik denk een beetje een achtergebleven land, arm, wrakken van auto’s die allemaal door schimmige handelaren op de autoveiling in Utrecht en Barneveld gekocht zijn. Vrouwen sloffend met slippertjes aan en een zwarte hoofddoek op. Ik ben benieuwd wat ik ga mee maken.
In Pisa, ja dat is dan weer in Italië staat op de camping een Roemeen naast mij. Ik maak even contact en vraag hem naar hoogtepunten in Roemenië. Ik heb mazzel hij heeft en die krijg ik een papier met alle campings van Roemenië erop. Hij beveelt mij de eerste aan iets voorbij Constanta. Leuke camping niet te groot net zoiets als deze hier in Pisa. Net over de grens zijn ook al aardig wat campings en ik heb niet zoveel zin om nog een lang stuk te rijden. Ik rij langs de zee en de bermen staan al vol met auto’s en niet van die oude kleintjes. Landrover, Porche, Audi en BMW zijn goed vertegenwoordigt. Daar word mijn aanname al in de eerste kilometers onderuit gehaald. Ik probeer een camping maar die ziet er zo rommelig uit dat ik besluit om naar die aanbevolen camping te rijden. Nog wel 80 km. Ik ben het bijna vergeten, file. Maar voor Constanta staat het toch echt vast. Eindelijk kom ik bij mijn camping aan. Ik draai de poort in en daar komt een medewerker op mij afstuiven.We zijn vol.
Ja maar uh, heb je niet nog een plekje, ik heb geen stroom nodig. Nee echt helemaal vol. Verderop is er nog een en een stuk groter probeer die maar. Ook vol. Oké het is hoogseizoen maar voor mij alleen is er toch wel plaats. Het is dat ik geen Josef heet maar anders…… Tien km verder zou er nog een zijn. Nou dat moet dan maar. Ik rij verder en plots na nog geen 1599 meter zie ik in mijn ooghoek opeens het woord camping staan. Ik kan nog net de parking oprijden. Hier is plaats zat. Het is misschien een wat luxe camping want ik betaal 15 euro per dag. Bijna allemaal Roemenen met grote caravans en grote auto’s. Ik krijg zo’n polsbandje om en zoek een mooie plaats uit. Er zitten drie bewakers, bij de ingang een, bij de uitgang een en bij de stranduitgang een en dat allemaal voor 15 euro.
De volgende dag ga ik een stuk over het strand lopen. Vijf km heen en weer terug. Lekker met blote voeten door het zand helemaal aan de waterkant. Er lopen er meer en dat brengt mij op het volgende.
Ik loop verkeert, tenminste aks ik niet wil opvallen. De mannen die hier lopen hebben een speciale houding. Eigenlijk een beetje een gorilla loopje. De benen wat uit elkaar, de schouders wat naar voren en de armen wat naar buiten. Het lijkt net of ze natte oksels hebben en dat niet willen voelen. Zie je het voor je? Nou zo probeer ik ook te lopen maar dat valt nog niet mee. Maar zo ziet niemand dat ik eigenlijk een toerist ben, toch?
Vijf km lopen over het strand en dan ben ik nog niet aan het einde, het loopt veel verder door.
Dat hele brede strand is vol gebouwd met strandtenten en niet van die lullige. De een is nog luxer dan de andere. lounge stoelen, ligbedden met super dikke matrassen erop en restaurantjes, bars koffietenten. Daar gaat mijn idee van RO weer. Zo luxe hebben we het in Nederland zelfs niet. Het is echt de Zwarte Zee met een gouden rand.
Ik lig slapend in bed en schrik wakker van enorme knallen. Het is 12 uur. Het lijken wel automatische geweren. Alleen maar korte knallen. Ik ga toch mijn te warme bed maar even uit om te kijken. Op het strand, iets naar links zie ik het knalvuurwerk, geen sier maar alleen maar knallen. Het is het begin van een onrustige nacht. Er is een soort strandfeest aan de gang met live muziek en dit alles duurt tot vijf uur in de morgen, eigenlijk tot het weer licht wordt. Tussen de stukjes door die ik wel slaap hoor ik flinke heavy muziek. Ik ben niet mee gaan doen, word ik oud?
Morgen ga ik naar een ander gebied weer 150 km verder. Het biosfeerreservaat Donaudelta ligt in de monding van de Donau. Daar ga ik een kijkje nemen maar daarover de volgende keer meer.
lopen - koken - camper 
Lachen, natte oksels. :-))
LikeGeliked door 1 persoon
Waar is die foto van jou dan dat je probeert ook zo te lopen….hahahah had het wel willen zien. Ik geniet steeds van de verhalen.Dank je wel
LikeGeliked door 1 persoon
Ik word dan zo breed dat past niet meer op de foto😏
LikeLike
Panorama instelling kan dan uitkomst bieden;-)
LikeGeliked door 1 persoon
Je kunt hoogstens in grote lijnen beoordelen hoe de bevolking van een ander land in elkaar steekt. Zelfs na een kort verblijf zul je nog niet écht een goed beeld hebben. Maar dat doet er eigenlijk ook niet toe, het gaat om je eigen ervaringen die je in een land meemaakt want dié vormen je oordeel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben er nog een week if drie en praat veel met de mensen.
LikeLike
Ik denk dat je als je alleen reist ook veel meer met de bevolking daar in contact komt. Met een reisgenoot trek je eerder samen op!
LikeLike