Toeval of…. valt het je toe

Dit is een wat ander blog dan dat je meestal van mij gewend bent. Soms lijkt het of ons leven op een bepaalde manier geregeld wordt. Is het toeval dat dingen gebeuren of valt het je toe?

Toeval?

Ik verhuis van Ede naar Hoek van Holland, mijn net nummer in Ede is 310125. In de wat toen nog PTT winkel heette krijg  ik de keus uit vijf nummers, een ervan is 610125.

Toeval?

Mijn dochter wordt opgenomen op de IC en een aardige verpleegkundige met rood haar doet de intake, dat geeft al een bepaalde band. Zes weken later is zij er ook bij als mijn dochter op schoot bij haar moeder overlijdt. Ruim een jaar later als ik in een hotel in Molenhoek een weekend doorbreng is daar een bruiloft aan de gang. In bed is het goed te horen dat het een gezellig feest is. De volgende ochtend zit ik te ontbijten en een roodharige vrouw komt aan mijn tafel. Ben jij het Harry? Ja ik ben het, het is de verpleegkundige die hier haar bruiloft vierde.

Toeval?

Ik loop een deel van de camino Frances om te onderzoeken of deze route geschikt is om met nierpatiënten te lopen. Het kan bijna niet met al die gele pijlen maar ik loop toch een stukje verkeerd. Er loopt nog een man die dezelfde weg neemt. Samen komen we weer op de goede weg. Hij woont in Argentinië en vraagt waarom ik de camino loop. Ik vertel het en hij pakt mijn arm, kijkt mij aan en zegt, ik ben nierpatiënt. Hij heeft vorig jaar een donornier gekregen van zijn vader en loopt uit dankbaarheid de hele Frances.

Toeval?

Ik loop met partners/mantelzorgers van dialyserenden  de camino Frances. De partner van een van hen dialyseert al zes jaar. Als zij na het lopen van de camino thuiskomt gaat die nacht de telefoon, er is een donornier voor haar man.

Toeval?

Vorig jaar liep ik met nierpatiënten en mantelzorgers de camino Portuqués. We hadden afgesproken om in een bepaalde plaats te slapen maar een paar km ervoor was een prachtige stille alberque. We besluiten democratisch daar te blijven. Er is verder niemand. Wij zitten al heerlijk in de zon aan een drankje als er nog twee vrouwen arriveren. Na een tijdje komt er een van de twee tussen ons in zitten. Het blijkt een Canadese te zijn. Als ze hoort dat wij bij elkaar horen excuseert zij zich. Ze dacht dat we ook individueel daar zaten anders was ze er nooit zo tussen gaan zitten. Maar op de camino staan alle neuzen dezelfde kant op en natuurlijk wordt ze gastvrij ontvangen. Na het gebruikelijke, waar kom je vandaan, hoever heb je al gelopen en nog meer van die vaste vragen vertelt zij dat ze eigenlijk op de camino Frances liep maar die was zo druk dat ze was overgestapt naar de Portuqués. Dan hoort ze dat wij een groep van nierpatiënten en mantelzorgers zijn, ze begint keihard te huilen. Vorig jaar is haar man na 13 jaar dialyseren overleden, daarom loopt ze de camino. De mantelzorgers en zij vinden elkaar en hebben veel te bespreken. In Canada sta je er helemaal alleen voor, je spreekt geen andere mantelzorgers.

Zo maak ik steeds weer van die “toevalligheden” mee. Ik kan nog wel even doorgaan. Ben ik de enige of valt er jullie ook veel toe.