Ken je dat gevoel? Je doet iets of komt ergens en je denkt, OJA.  In het vliegtuig op weg naar Gran Canaria, het duurt lang, vier en een half uur, OJA het is toch wel een hele zit.  De laatste keer was vier jaar geleden, even vergeten. Dan in de taxi. In de verte zie je de contouren van Playa del Ingles en denkt, OJA zo vol is het gebouwd. Heel veel mensen op straat en je denkt, OJA wat een constante herrie. Daarom hadden we vier jaar geleden toch besloten niet meer hier heen te gaan?  Maar ja zeg nooit nooit want we zijn er weer. Overdag zie je veel van die half ontblote mannen met buiken die lijken te knappen zomaar over straat lopen, weer zo’n OJA. 


Maar ook positieve OJA’s. In de oude wijk van Las Palmas geven voor de grote kerk twee mannen een prachtig concert. Dwarsfluit en gitaar, OJA dat gebeurde ook. Met de auto de bergen in bij de vulkaan de Pico de Bandana word ik stil van de grootsheid van dit wat eens een natuur geweld is geweest. Het is hier doodstil. OJA dat is ook Gran Canaria. Vandaag weer een prachtige dag in de bergen, heel veel bochten en ik kom ogen te kort.


Het weer is prachtig om te lopen. De weegschaal slaat toch meer naar het positieve uit.