Sprintertje op reis in Spanje, zilveruitjes

Het is even wennen, aangekomen in Altea zoeken we een camping, deze keer geen camperplaats maar een camping waar je dan alles hebt. We draaien camping Cap Blanc op, zetten de sprinter bij de receptie en schrikken ons kapot. Het lijkt op een deelgemeente van Amsterdam. Hier staan meer dan 250 caravans en campers met als bewoners het dubbele aantal zilveruitjes , rimpelgeneratie of  gloorkoppen hoe je dat ook wil noemen.

We wagen toch nog een looprondje langs al die keurige caravans met tuintjes en worden hier echt verdrietig van. Heet dit overwinteren? Moeten we hier aansluiten? Snel de sprinter in zijn achteruit en er als een speer vandoor. Op mijn app van de NKC zie ik nog een lijkt het mooie camperplaats. Als we die eindelijk gevonden hebben blijkt deze dicht te zijn. Heel zielig horen we achteraf. Vorig jaar was deze nog open en een Nederlands gezin met vier kinderen hebben hem toen overgenomen, zijn hier naartoe geëmigreerd, alles goed voor elkaar zou je denken maar nee. De eerste week dat ze open waren kwam de politie om de boel te sluiten, er ontbreekt een vergunning. Men zegt, ja hou je vast, de Nederlandse Consul die hier woont heeft liever op de plek een sinaasappelbongert en houdt de boel tegen. Daar zit je dan met je gezin, het lijkt IK VERTREK wel, alleen komt dit waarschijnlijk niet meer goed. Tweehonderd meter hiervandaan zit nog een camping/camperplaats.

Hier is gelukkig nog plaats, we kunnen blijven tot 30 december daarna zijn ze volgeboekt. Kleinschalig, Zweden, Engelsen, Belgen, Duitsers en natuurlijk Nederlanders. De meeste staan hier tussen de drie en zes maanden. Het plaatsje heet Albir. Iedereen heeft hier elec fietsen, scooter of autootje bij zich maar wij doen alles te voet. Naar het strand is 5 km net een mooi loopje, zo lopen we meestal 12 km per dag. We hebben een plek met uitzicht op zee en bergen en s’morgens zie je hier de zon opkomen. Vandaag onbewolkt en heerlijk warm.
Ja en daar loop je dan temidden van allemaal overwinteraars, je ziet fitte senioren maar ook veel echt oude mensen met rollators of scootmobiel. Ik heb wel het gevoel te onthaasten, als ik zo naar het dorp of zee loop heb ik alle tijd, geen afspraken, voor mij hetzelfde als op de camino de Santiago.

 

Op een terras gezeten is het goed mensen kijken, wat voor types zijn het nou die hier lopen. Daar ben ik nog niet achter, wel is het zo dat veel mensen die je hier ziet als ze in Nederland zouden blijven misschien niet buiten zouden komen en hier dus wel. Het zijn keuzes die je maakt. Poe, het wordt wel ernstig.
We hebben een tentje ontdekt waar het heerlijk eten is, Casa Irena. Het zijn Roemeense mensen, heerlijke tapas, maar nu gaan we voor het menu del dia. Als entrada, salade mixta, d.i. sla, tomaat, ei, tonijn en olijven. Als secundo, een heerlijke stukjes lamsvlees met frietjes. Erbij een goed glas Rioja en na koffie en dat voor 8 euro. Je kunt er bijna niet zelf voor koken.

Donderdag gaan we een kijken in Vila Joiosa, we gaan met de sprinter en parkeren in de oude stad. Prachtige oude gerestaureerde huizen in smalle steegjes, veel kleuren ook. Dit is heel iets anders dan het drukke Albir en natuurlijk om maar niet te spreken van Benidorm, maar daarover later. Zoals ik al eerder schreef, Albir is druk met hele oude mensen, je ziet bijna geen jonge Spanjaarden maar hier is dat anders, veel jonge mensen, joggend over de boulevard en ook de restaurants zijn gevuld met Spanjaarden. Hier heb ik een goed gevoel.

Terug naar Albir waar we in de aula de cultura naar een voorstelling gaan van Cuardo Flamenco met de bekende flamenco gitarist Antonio Muños Fernandes die dit jaar de Medalle Oro kreeg voor de beste artiest van 2014. Dit is echt fenomenaal, prachtig gitaarspel, de Cantaor een stem waar je de rillingen van krijgt en een Balaora(danseres) die de vloer er bijna uit danst. Het is zo krachtig en puur dat bij mij de tranen over mijn wangen lopen. Later zal ik een stukje film laten zien, hier kan ik niets uploaden naar you tube.