Aankomst Santiago de Compostela

Tijdens de nierpatienten looptocht naar Santiago de Compostela wordt de tekst van dit blog geschreven door Ivo, zelf getransplanteerd en deelnemer aan de tocht.
Nog slechts twintig kilometer en we staan voor de kathedraal in Santiago. Eigenlijk iets meer omdat we eerst onze rugzakken weg gaan leggen bij onze slaapplek. Harry vertrekt wat eerder dan de rest. Hij moet op tijd in Santiago zijn, omdat hij heeft afgesproken met een vrijwilliger van de Spaanse nierpatienten vereniging. Samen rijden ze naar Sarria waar ons busje nog staat. Overmorgen hebben we dat weer nodig. De dag begint goed. Het is best mooi weer en de etappe start met een lang stuk door het bos. De route loopt glooiend door het Galicische land, maar echt steile klimmetjes of afdalingen zitten er niet in tot we vlakbij het vliegveld van Santiago zijn. De eerste koffiestop is na dik een uur. Na een paar minuten zien we steeds meer mensen nat en met regenkleding aan binnen komen. In tegenstelling tot gisteren regent het nu flink. Na de koffie vertrekt Marianne als eerste in de verwachting dat de rest van de groep haar onderweg in zal halen. Ze heeft het nog steeds erg zwaar, maar in de afgelopen dagen heeft ze geleerd om haar eigen tempo aan te houden en dat ze daarmee niemand ophoudt of lastig valt. Hans en ik komen na een paar kilometer twee Nederlandse mannen tegen. Zij zijn jaren geleden hun camino in Nederland gestart en ieder jaar zijn ze een stuk dichterbij hun einddoel gekomen. Vandaag gaan ze dat, net als wij, halen. Als we vertellen met wat voor groep wij lopen, reageren ze enthousiast. Het blijkt dat een van hen iemand kent die hoopt donor te kunnen zijn voor zijn partner. Hans moet even stoppen omdat hij gebeld wordt, en ook de twee mannen laat ik achter op een stevig klimmetje. Daar haal ik ook Marianne in. De rest van de groep is haar al voorbij, maar zij loopt stug door. Volgens het kaartje zou deze etappe niet zo zwaar meer zijn. Toch is het nog een aantal keer flink puffen op steile klimmetjes. Vlak voor Monte de Gozo haal ik de anderen in. We duiken het eerste de beste restaurantje in, en laten Hans en Marianne op innovatieve wijze weten waar we zitten. De rugzak van Ron dient als aanwijzing. Vanaf hier is het nog maar 4,5 kilometer naar Santiago. Als Hans en Marianne aangesloten en voldoende uitgerust zijn duiken we bijna letterlijk naar beneden de stad in. En zowaar! Zodra we de stadsgrens hebben bereikt, klaart het weer een beetje op. Zelfs een waterig zonnetje begint te schijnen. Al snel zien we Harry op een terrasje zitten. Hij heeft nog even de tijd om ons naar onze slaapplek te leiden en van daaruit naar de kathedraal. We slapen vannacht en ook morgen in een voormalig seminarie. Het wordt nog een hele opgave om niet te verdwalen in dit immense gebouw. De kathedraal blijkt helaas in de steigers te staan. Voordat we daar naar binnen gaan, willen we eerst onze Compostela halen. Zo heet het bewijs dat je de camino goed hebt volbracht. Voorgaande dagen schijnt het erg druk te zijn geweest, maar wij staan na hooguit vijftien minuten weer buiten. Op de oorkonde wordt je naam geschreven, maar Ivo wordt toch maar verlatijnst naar Ivonem. De kathedraal zelf valt overigens wat tegen. Wel veel pracht en praal, maar alles lijkt afgestemd op toeristen. Zelfs een echte kaars kun je niet meer opsteken. Als je geld in een apparaat stopt, licht een nep-kaarsje op. In een café niet ver van de kathedraal heffen we het glas op het voltooien van de tocht. Iets wat me in het restaurant ’s avonds schijnbaar niet wordt gegund. Eerst krijg ik ee

Ontbijten in de eetzaal van de alberque

n vies kopje om mijn thee in te schenken en vervolgens blijkt het kannetje helemaal leeg te zijn. We lachen het weg. Nu we Santiago bereikt hebben lijkt weinig ons meer te kunnen deren. Morgen hebben we het grootste deel van de dag “vrijaf”. In de ochtend staat er nog iets leuks op het programma, maar die verrassing laat ik tot morgen.