lopen - koken - camper
lekkerLopen-pelgrimwandelcoach-passies- lekkerLopenTV
NVN einde looptocht Santiago
Omdat we vandaag niet hoeven te lopen, kunnen we een beetje uitslapen. Nou ja, uitslapen; de wekker gaat al om acht uur. We ontbijten in de kantine van het seminarie. Daarna kunnen we niet weg omdat we om half elf opgehaald worden voor een heuse receptie. De regionale NVN van Galicië (Alcer) heeft ons dit een paar dagen geleden laten weten. Ook Spanje kent een soort Brabants kwartiertje, want net voor elven staan onze chauffeurs in de hal. De receptie bestaat eruit dat we eerste welkom geheten worden door vertegenwoordigers van Alcer en met bedankjes worden overladen. Ook Hans neemt namens ons en de NVN even het woord. Vervolgens ontstaat een soort kringgesprek. Wij stellen vragen hoe het er in Spanje aan toe gaat op niergebied, en zij stellen vragen hoe dat in Nederland werkt. Erg interessant om te zien dat er zoveel overeenkomsten maar ook verschillen bestaan. Alleen de taalbarriere maakt het soms lastig. Er is wel een tolk, maar eigenlijk is hij gewoon de zoon van een leraar Engels. Na het middaguur is deze bijeenkomst afgelopen, nogmaals een indicatie dat het voor beide partijen een interessante en ongetwijfeld nuttige bijeenkomst was. We worden vlakbij het centrum weer afgezet en eten eerst een broodje om vervolgens individueel de stad te verkennen. Zelf slenter ik een tijdje door de stad, neem wat foto’s en op een gegeven moment kom ik Harry tegen. Hij is naar de Nederlandse woonkamer geweest, een ontmoetingsplek waar twee vrijwilligers van het Jacobusgenootschap in principe Belgische en Nederlandse pelgrims ontvangen om hun verhalen van de tocht te horen en eventueel advies kunnen geven voor overnachten of de terugreis.
Daar heeft hij de vrouw ontmoet die in het vliegtuig naar Porto voor me zat. Zij is vandaag aangekomen in Santiago. Harry gaat haar naar “ons” seminarie brengen om te kijken of er nog plek voor haar is. Later, als wij weer onze slaapzaal binnenkomen, blijkt zij een bed tussen ons in te hebben gekregen.
Harry adviseert me om ook naar de Nederlandse woonkamer te gaan. Ik volg zijn advies op en ontmoet daar twee jonge meiden die vanuit Frankrijk zijn komen lopen. Ook een man van 45 zit er. Hij heeft heel zijn hebben en houwen in Nederland opgegeven, en is de camino gaan lopen. Onderweg is hem bij een albergue gevraagd of hij niet daar aan de slag wilde gaan na voltooiing van zijn tocht. Hij heeft dit aanbod geaccepteerd en probeert nu liftend daar te komen. Ik blijf een uurtje geboeid luisteren naar alle verhalen die verteld worden, en ook ik vertel het verhaal van onze groep. Opnieuw veel bewondering, maar ook veel vragen over hoe dialyse en transplantatie werken. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan dit uit leggen, en volgens mij lukt me dat aardig.
Ik denk nog een paar uur te moeten doden omdat we pas om acht uur gaan eten. Dit omdat een paar mensen uit onze groep een mis bij willen wonen in de kathedraal. Ik ga dus maar even wat souvenirs kopen. Een t-shirt voor mezelf (kon ik sowieso wel gebruiken) en wat typische toeristendingetjes voor vrienden en familie. Ook steek ik een kaarsje aan (helaas geen echte want die kun je hier bijna niet vinden) voor de mensen die ik het beloofd heb, of van wie ik weet dat ze dit zullen waarderen. Als ik in een winkeltje sta, gaat ineens de telefoon. Het is Marianne die vraagt of ik het goed vind als we een uurtje eerder gaan eten. Er is besloten om toch niet naar de mis te gaan. Wanneer we als groep weer compleet zijn, blijkt dat we pas om acht uur terecht kunnen omdat Harry eerder op de dag al gereserveerd heeft. Dan maar wat drinken in een café. Het blijkt dat ik niet de enige ben geweest die is wezen shoppen. Een aantal hebben sieraden gekocht, en Hans heeft ook souvenirs gekocht voor de getransplanteerden. Een rugzak. Omdat wij de afgelopen week onze eigen figuurlijke rugzak hebben meegedragen. Erg veel dank voor dit mooie gebaar.
Om acht uur gaan we aan tafel. We eten vandaag in een echt Italiaans restaurant. Ria en ik bestellen als enige geen pizza. Van gnocchi, het gerecht dat ik bestel, heeft alleen Ria weleens gehoord. Ik probeer de rest van de groep dan ook wat te laten proeven van dit overheerlijke gerecht, maar alleen Petra toont interesse. Echt lekker lijkt ze het niet te vinden.
Morgen de laatste dag in Spanje. De wekker zal al vroeg gaan, omdat we morgen op tijd vanuit Finisterre terug willen rijden naar Porto waar we overmorgen alweer vroeg in moeten checken voor de terugreis. Maar eerst morgen nog een etappe langs de kust. Waarschijnlijk slechts twaalf kilometer, maar wel flink klimmen en dalen. En stukken zonder schoenen, want we lopen langs de kust.
Wat een schitterend einde van onze wandeltocht!
We denken al om half acht te kunnen vertrekken, maar helaas verhindert een grote poort buiten het seminarie ons de weg. Dan maar eerst ontbijten. Om acht uur is de poort wel open en kunnen we op weg naar Cee, de startplaats van onze laatste wandeling. Harry en Marianne blijven achter en zullen met het busje naar Finisterre rijden. De rest begint aan de twaalf kilometer lange tocht. We lopen al bij het tweede paaltje dat we tegen komen de verkeerde kant op. De weg vinden zonder dat er een pijl bij het paaltje staat, kunnen we al niet mee. Vrijwel meteen zit er een flinke klim in de route. Het is maar goed dat Marianne niet mee is. Wij hebben al flinke moeite met de steile helling. De rest van de route tot Finisterre loopt langs de kustlijn, maar het strand komen we pas echt tegen op twee kilometer van het einde. Niet lang daarvoor is het echter flink beginnen te regenen. Harry en Marianne zijn ons gelukkig tegemoet gereden met het busje. Alleen Hans en Ron gaan verder over het strand, de rest stapt in het busje en rijdt naar Finisterre. Na een drankje daar en gewacht te hebben op Hans en Ron, rijden we verder naar de vuurtoren van het dorpje. Een prachtige plek die voor veel pelgrims een symbolische waarde heeft. De traditie wil dat de pelgrim hier dat verbrandt wat hij als last heeft ervaren op zijn tocht. Dit geldt ook voor een mentale last. Niemand van ons heeft hier behoefte aan, maar de plaats zelf doet ons enorm genieten. Als we teruglopen naar de bus, komt Marianne voor de derde keer deze week de donerende Amerikaan tegen. Er worden foto’s gemaakt en e-mailadressen uitgewisseld. Hij belooft haar op de hoogte te houden van de vorderingen. We lunchen in het dorpje en ineens zie ik de twee Nederlandse meiden die ik gister in de Nederlandse huiskamer ben tegengekomen. Hans staat erop dat er een foto van ons drieën gemaakt wordt. Na de lunch staat ons een rit van driehonderd kilometer te wachten naar Porto. Morgen vertrekt het vliegtuig alweer vroeg naar Schiphol. In Porto ontmoeten we al snel Paolo, een vrijwilliger van de Portugese nierpatienten vereniging. Hij kent Hans van eerdere internationale bijeenkomsten. Hij is vandaag speciaal voor ons vanuit Lissabon, een slordige 300 kilometer, naar Porto gereden, wat een speciale ontmoeting! Hij is duidelijk zeer trots op zijn land en weet erg veel van haar geschiedenis. We eten nog vrij uitgebreid, en bereiden ons dan voor op de terugreis.
Dit is mijn laatste bijdrage voor waarloopjijwarmvoor. Ik wil Harry bedanken dat ik tijdens onze trip dit blog heb bij mogen houden. Een grote eer. Ook enorm bedankt voor de organisatie van de tocht, de begeleiding tijdens de tocht en de inspiratie die je mij en ongetwijfeld ook de anderen hebt gegeven. Ook de rest van de groep wil ik bedanken. Zonder jullie zou deze tocht niet zo speciaal zijn geworden als nu.
lopen - koken - camper 
Wat een mooie afsluiting van jullie tocht. Samen onderweg ; ieder met zijn eigen gedachten, emoties , ontmoetingen en ervaringen . Nu weer naar huis met een nieuwe rugzak erbij vol herinneringen . Ivo , Bedankt voor je verhalen en voor ieder van jullie alle goeds gewenst op jullie verdere weg.
LikeLike
Namens Ivo bedankt
LikeLike
Wel thuis, Ivo & co. Dank voor het meereizen met jullie mooie avontuur.
LikeLike
Bedankt Bettina en groeten van Co
LikeLike
Ik ben gewend aan de verhalen van mijn broer maar Ivo compliment ook van jouw blog heb ik genoten. Wat n belevenissen weer. Elke tocht is weer anders. Goede reis terug naar huis voor een ieder.
Warme groet
LikeLike
Bedankt Cis
LikeLike