Weemoed, een stil verlangen, herinnering glans. Dat gevoel heb ik bij het editen van een reis die ik met een groepje maakte naar Spanje. We liepen de Camino Portuquês via de variante espiritual. Een camino van verbinding, herkenning en erkenning. Al de groepsgenoten waren partner of ouder van een nierpatiënt.

Een weg met bijzondere ontmoetingen en gebeurtenissen. De weg “kwijtraken” betekent een nieuwe weg en dan een boerenfamilie tegenkomen die je uitnodigt om te kijken hoe zij wijn maken. De boot die motor pech krijgt en beleven dat ook dat weer goed afloopt. De emotionele aankomst in Santiago de Compostela met ieder zijn eigen gedachten. Proosten op het leven in Finisterre, het einde van de wereld.

Een camino met diepe gesprekken, veel plezier en………vrienden voor het leven.

Als het hier niet opent even de webversie openen.