De twee weken dat ik niets postte zijn omgevlogen. Zoals ik al eerder schreef brengen we de hele maand februari door op Orange Grove, een kleine camping zo’n zestig meter boven de boulevard van Albir. Als je vooraan bij het hek staat kijk je uit over het drukke kustplaatsje. Wij staan daar niet en kijken uit op andere campers. Op de camping zelf is een kompleet andere sfeer dan beneden in Albir. Het voelt als een dorp en zoals in elk dorp wordt er flink geroddeld.

Tussen de vijfentwintig witte en grote campers valt onze blauw/groene Sprinter behoorlijk op. Het is het enige gekleurde object op het terrein. Met onze kleine camper die op een van de grootste plaatsen staat zijn we nog al eens onderwerp van een gesprek. Maar ook dat hoort erbij.

Het leven hier is eenvoudig en ontspannen. We starten de dag met een rustig ontbijt, afwasje en bv een wandeling door de omgeving met grote sinaasappelboomgaarden. Koffie drinken en een praatje maken met mede overwinteraars. Boodschappen doen en vooral genieten van de Spaanse zon.

Fietsen naar een markt, flaneren over de boulevard of een ritje met Sprintertje door het mooie achterland van de Costa Blanca. Het zijn vooral de kleine dingen die het hier zo aantrekkelijk maken. Zo kabbelen de dagen voorbij met niets meer dan de zon en het eenvoudige camping leven, tenminste als ik niet naar het wereldnieuws zou kijken. Niets rustig aan kabbelen maar alles lijkt juist in een stroomversnelling terecht te zijn gekomen. Niets zal nog bij het oude blijven en soms vraag ik mij af hoelang deze kleine bubbel van rust nog standhoudt in een wereld die zo in beweging is.

Om niet zo zwaarmoedig af te sluiten heb ik hier nog een korte video over de nieuwe boulevard van Altea.

Twee minuten