Ken je deze nog?

Concerto de Aranjuez

De eerste keer dat ik het hoorde ging er een schok door mij heen. Het was alleen nog maar het adagio. Het begint met het prachtige geluid van de klarinet en wordt dan overgenomen door het zuivere gitaargeluid. Kippenvel. In het tweede gedeelte de fenomenale gitaarsolo door Paco de Lucia gevolgd door de overdonderde klanken van het orkest. Dit topwerk van de Spaanse klassieke muziek is gecomponeerd door

Joaquin Rodrigo.

Geboren in 1901 als tiende kind van een landeigenaar. In 1905 brak er een epidemie uit waar heel veel kinderen aan overleden. Joaquin verloor zijn gezichtsvermogen. Heel triest natuurlijk maar later heeft hij eens gezegd dat het heeft geholpen zover in de muziek te komen.

In 1939 componeerde hij Concierto de Aranjuez. Dit gitaarconcerto wordt beschouwd als een meesterwerk van de 20e eeuw en is uitgegroeid tot een van de populairste en meest uitgevoerde concerten in het klassieke gitaarrepertoire.

Joaquim Rodrigo stierf bijna een eeuw oud, op 6 juli 1999, in Madrid.

Inspiratie

De inspiratie die Rodrigo opdeed voor zijn Gitaarconcert uit 1939 was ontstaan tijdens wandelingen in de tuinen rond het paleis van Aranjuez. Dit paleis was ooit de residentie van Spaanse koningen in de achttiende en negentiende eeuw. Een tweede inspiratiebron, die goed te horen is in de melancholiek van het adagio, was het gevolg van de droevige tijd toen het echtpaar Rodrigo hun baby verloor.

Het echte Aranjuez

Rodrigo kreeg zijn inspiratie in de tuinen van het paleis en in 2022 was ik toch in de buurt dus maar even met eigen ogen aanschouwen. We schudden bijna Sprintertje uit als we over de kasseien Aranjuez binnen rijden. Het paleis is niet te missen. We parkeren sprintertje op een kale parkeerplaats en lopen naar het paleis. De weg ernaartoe, fonteinen en bomenrijen waar pauwen rondlopen. In mijn gedachte hoor ik de muziek al. Het paleis ligt op een prachtige plek aan twee rivieren.

Philips II gaf in 1560 opdracht om te beginnen met het bouwen van zijn paleis, Palacio Real. In de jaren 1660 en 1665 werd het paleis voor een groot deel verwoest door brand. Jammer maar Philips V hield de moed erin en liet het paleis weer op dezelfde manier opbouwen. Ik mocht uiteraard tegen betaling, het paleis ook van binnen bewonderen. Het is niet helemaal mijn smaak maar wel zeer de moeite waard om er rond te lopen. Overal in de vertrekken liggen werkelijk schitterende tapijten, vind je prachtig meubilair, klokken, diverse schilderijen en veel andere kunstvoorwerpen van vroegere bewoners maar nergens aanzitten hè.

De tuinen van  het paleis

Na het bezoek lopen we nog even door de tuinen van de inspiratie. Prachtige en beroemde tuinen. Ze liggen helemaal rondom het paleis, met aan de westzijde de Rio Tajo. De tuinen hebben allemaal een naam gekregen. Zo vind je hier de Jardín del Parterre, de Jardín de Isabel II, de Jardín de la Isla en de Jardín del Principe. De Jardín de Isabel II was vroeger het meest favoriete stuk tuin van deze koningin. De Jardín de la Isla, is een tuin gebouwd op een eiland, midden in de Río Tajo. Het is de oudste tuin van Aranjuez. De grootste en misschien ook wel mooiste tuin is de Jardín del Príncipe, ten noordoosten van het paleis. Deze werd in 1763 op verzoek van Karel III ontworpen door de Franse tuinarchitect Boutelou. In dit gedeelte vind je een aantal prachtige fonteinen. Op het moment dat wij er waren, februari, waren ze allemaal buiten werking. Jammer.

Hier rond te lopen met het idee dat Joaquim Rodrigo hier in zijn hoofd zijn Concerto de Aranjuez aan het uitbroeden was is een speciale ervaring.

Druk op foto galerij te openen