De koffie is op, oei dat kan echt niet. Vier km verder is een Spar winkel, nog maar snel even een pak koffie halen. Dit keer niet lopen maar samen met mijn lief per fiets. Het is na een paar echt vochtige dagen eindelijk weer droog en de zon schijnt er vrolijk op los. Van het pak koffie halen maken we een kleine knooppunten tocht. Verrassende route en zelfs met een trek/draai pontje over de Vecht.

Dicht bij de camping rijden we op een betonnen fietspad door het bos. In de bocht wordt het pad geblokkeerd door een vrouw. Ze staat naast haar fiets. De vrouw heeft een nogal strakke korte fietsbroek aan die haar benen behoorlijk moeten afknellen. Verder is ze in het rose gekleed en heeft diep zwart geverfd haar met een flinke witte uitgroei. Haar rugzakje ligt op de grond.

Mijn lief vraagt of ze misschien hulp nodig heeft.

Nee hoor of eigenlijk heb ik wel een vraag. Wat vindt u van mijn fietstassen? Op haar fiets zitten 2 grote zwarte fietstassen.

Hoe bedoelt u.

Nou, staan ze wel, zo zwart.

Ik zeg, je hebt ook mooie rode zijtassen.

Rood? Nee daar moet ik niet aan denken, daar past niets bij. Die zwarte glanzen zo mooi en ik kan er alles bij dragen, bij rood gaat dat echt niet. Maar ze zijn wel groot hè.

Nou dat lijkt mij wel makkelijk, kan een hoop in.

Ja dat is wel weer waar, ik ga binnenkort misschien verhuizen en dan moet ik toch veel boodschappen mee nemen.

Zo gaat het nog even door, ze bedankt ons en wij rijden weer verder. Terug op de camping de koffie in het pak gelaten en maar een glaasje rood genomen.