En toen was er regen.

De hele nacht, nou ja alleen de periodes dat ik wakker ben, hoor ik de regen kletteren tegen de ruiten. Wat nu valt, valt morgen niet denk ik maar dat is toch een gezegde dat niet altijd klopt. Het is ochtend en het plenst volop. Ik moet er toch doorheen, ook dat hoort bij de pelgrimage. Ik heb alleen een kort regenjasje en regenbroek bij me. Het is vandaag 20 km naar Granda de Salime. Het eerste stuk gaat voor een groot deel door een bos en daar is het door de regen één grote modderpoel maar er is een alternatief, langs de weg lopen. Veertien kilometer lopen op asfalt is geen pretje, zeker niet voor mijn voeten die lopen liever onverhard maar alleen maar modder is het ook niet echt. Kiezen uit twee vervelende dingen. Ik kies voor bikkelen over het asfalt. Het is bar koud en het blijft regenen. Het zou onderweg een prachtig uitzicht moeten zijn maar ik zie niets dan grijs en door de regen mistig. Ik tel de bordjes onderweg. Iedere 100 meter een en na 10 bordjes het km bordje. Ik moet toch wat te doen hebben. Eindelijk na honderdveertig, 100 meterbordjes zie ik de stuwdam en op dat moment belangrijker, het restaurant dat net aan de overkant ligt. Hier mij een beetje opwarmen en een uurtje uitrusten. Het wordt zelfs droog en de zon begint voorzichtig door het wolkendek heen te breken. Lekker achter glas met een spectaculair zicht op het immense stuwmeer.

Met natte schoenen en sokken loop ik nog een stukje naar het eindpunt van vandaag. In de alberque stinkt het naar natte kleding maar na een tijdje ruik ik dat ook niet meer, ik wen eraan.

Jean is ook weer in beeld. Hij liep een dag voor mij uit maar is niet over les Hospitales gelopen en dan doe je er twee dagen over. Hij loopt nu met zijn vrouw en ik heb medelijden met haar. Natuurlijk loopt Jean volgens het boekje en dat is de weg door het bos. Zijn vrouw altijd een stukje achter hem, als ze niet hard genoeg loopt jut hij haar op. Echt een leuke tocht voor haar, denk ik.

Vroeg naar bed want morgen een lange dag 25,6 km naar A Fonsagrada met veel hoogte meters.

Hugh en ik lopen al een paar dagen in het gezelschap van twee Poolse vrouwen. Ania en Christine. Ze zijn begin dertig en nog altijd niet getrouwd. Ja en so what? Nou dat zegt voor deze katholieke dames heel veel. Ze komen uit een kleine gemeenschap en daar moet je toch wel als meisje getrouwd zijn voor je 25 ste. Ben je eenmaal boven de dertig dan zijn de meeste huwbare mannen al bezet. Als echte katholiek mogen ze ook niet trouwen met een gescheiden man. Wij kunnen ons daar niets bij voorstellen. Zij lopen deze camino als “echte pelgrims” en hopen op een soort wondertje dat als ze terug zijn in Polen er een ongetrouwde prins op ze wacht of misschien wel hier tijdens hun camino. In iedere plaats waar we overnachten is wel een kerk en daar gaan ze dan ook iedere dag naar toe. Ze willen een mis bijwonen maar ook hier is er een gigantisch tekort aan priesters. In sommige kerken is er maar eens in de twee weken een mis. Ik sprak daar met een priester over, die had ruim 30 parochies te onderhouden. Direct na een mis die hij verzorgde stapte hij in zijn auto om er in een dorp verderop nog een te doen.

Voor deze camino hebben Ania en Christine lang moeten sparen. Van het loontje dat ze ontvangen kun je bijna niet sparen, ze doen de camino dan ook erg low budget. Niet meer dan 6 euro per dag uitgeven en dat is zelfs hier in Spanje heel weinig. Maar op de camino help je elkaar ook en een extra menu del dia kan er voor ons ook wel af.

Het is vandaag een lange wandeling en we starten vroeg. Helaas is het weer behoorlijk aan het regenen en gemeen koud. Ieder is er op zijn eigen wijze mee bezig. Ik loop alleen en probeer de moed erin te houden door wat te zingen. Er schieten mij alleen maar “domme” liedjes te binnen die dan weer heerlijk zijn om zomaar hardop te galmen.

 Er is onderweg eigenlijk maar een tentje waar je iets kunt eten en drinken. Ik wacht daar op Hugh. Het is echt guur en ik ben heel koud geworden. Hugh komt vlak achter mij binnen en we bestellen een drankje volgens het recept van de elite militair die we eerder ontmoet hadden. Dat zou een wondermiddel zijn bij koude en uitputting. Een sterke espresso met een scheutje brandy en verder aangevuld met coca cola. Nou het lijkt wel te helpen. Het geeft power. Het is jammer dat mijn kleren er niet droog van worden maar ik kan niet alles hebben.

Als wij weer gaan lopen komt het groepje jonge Spanjaarden net binnen.

Het zijn deze dag veel hoogteverschillen en dat met die nattigheid en kou maken dat ik blij ben in A Fonsagrada te arriveren. We zijn hongerig en gaan voor we naar de alberque zoeken eerst eten. In het restaurant doe ik mijn doorweekte regenjas en – broek uit en eigenlijk zou ik ook mijn t-shirt en broek uit moeten doen want die zijn net zo nat. De binnenkant van mijn schoenen is veranderd in een stuwmeer. Dat droogt allemaal wel weer maar wat echt vervelend is, mijn dagboekje zit in mijn wandelbroek en is ook drijfnat geworden. De tekeningen die ik er in had gemaakt en mijn aantekeningen, daarvan is de inkt doorgelopen. Het is echt balen en net zoals de foto’s van het eerste deel van mijn camino die verloren waren gegaan moet ik dit ook weer loslaten. Het is een les om dat soort dingen altijd in plastic te bewaren. Later toen ik weer thuis was en het boekje droog was heeft mijn lief met engelen geduld alle bladzijdes los van elkaar kunnen krijgen en was zeker 90% weer leesbaar.

Van het lekkere eten en de koffie met een brandy ben ik heerlijk warm geworden.

We gaan de regen weer in en als we in de alberque komen zijn de jonge Spanjaarden daar al. Ze hebben een taxi genomen. En wij oudjes maar afzien.

Er is een wasmachine en droger. Alle natte spullen gewassen en gedroogd en toch wel een voldaan gevoel van deze dag.