New York 1968 en 2015

De golven beuken onophoudelijk op de wand van de SS Rotterdam het schip waar ik mijn eerste reis naar de States mee maak. De patrijspoorten zijn met luiken afgesloten, je kunt bijna niet lopen zo gaat het tekeer. Waar ben ik aan begonnen. Het is 1968 en als negentien jarige heb ik een baan als kapper op dit prachtige schip. Op de Nieuwe Waterweg gaat het nog wel maar eenmaal buitengaats ben ik direct zeeziek. Een kleine troost, ik niet alleen maar zo’n 80% van de passagiers laten zich niet meer zien. Ik wil in bed blijven maar mijn manager, een oude zeerot haalt mij eruit en ik moet gewoon werken. Ik was toen herenkapper oftewel barbier en Amerikanen laten zich graag scheren. Zijn dit levensmoede mensen? Ik sta met de benen wijdbeens een uitgebreide scheerbeurt te doen. Hot towels hot foam en dan met het vlijmscherpe mes scheren. En die schuit maar stampen. Onder een behandeling moet ik drie keer zeggen, one moment please, ga naar het keukentje om over te geven, mond te spoelen en maar weer verder. Maar mijn manager heeft gelijk, doorwerken helpt, de zeeziekte gaat over. Met heel kalm weer komen we met 24 uur vertraging en deuken in de boeg aan in New York. Dit is voorlopig mijn thuishaven. Wat is dit indrukwekkend. Langzaam varen we binnen, de skyline, het Vrijheidsbeeld en de Brooklynbridge. We leggen aan bij Pier 40, de pier van de Holland America lijn. Hiervandaan ga ik voorlopig 15 daagse cruises maken naar de Caribbean en dan tussendoor iedere keer twee á drie dagen vrij in NY.

Het is nu 2015 en ik ga na 47 jaar terug naar NY. Zijn mijn herinneringen geïdealiseerd, zal ik nog iets terug vinden van toen. In die tijd mijn favoriete wijk de Greenwich Village, hoe zal het er nu zijn. Nu zijn we er iets sneller, toen duurde het acht dagen, nu acht uur. De Twin Towers zal ik niet missen, die waren er in ’68 ook niet. Hoe is het bij pier 40, is het Central Park nog zo als ik mij voorstel? Forty second street, toen de straat van de schoenenzaken, electronica winkels, sexshops en waar ik voor tien dollar bloed kon geven en dat was in die tijd heel wat. Misschien loop ik Rachel, het meisje waar ik twee weken voordat ik na bijna een jaar weer naar huis ging rampzalig verliefd op werd nog tegen het lijf. Wat ik wel zeker weet is dat ik er ontzettend veel zin in heb.