Een Chinese kerst

Het is even behoorlijk schakelen na mijn blog van gisteren, maar ja………

We staan inmiddels al een aantal dagen op de camping. Het is er rustig, overzichtelijk, en de groep medecamperaars telt zo’n achttien mensen. Iedereen heeft zijn eigen ritme, maar zo rond kerst groeit dat vanzelf een beetje naar elkaar toe.

De dag voor kerst maken mijn lief en ik nog een uitstapje naar Lagos. Langs de kust zien we grotten die diep de rotsen in snijden en kliffen met bogen die doen denken aan kerkramen, open naar zee. Beneden ligt het strand, goudgeel en breed, met het geluid van de Atlantische Oceaan altijd op de achtergrond.

In de stad zelf slenteren we door kleine, smalle witte straatjes. Geen haast, gewoon kijken. Natuurlijk lopen we ook een kerk binnen, even uit het dunne zonnetje, even anders dan buiten.

Het was jammer dat ik net in Nederland mijn haardosje had laten knippen want hier zit een prachtige barbierszaak.

Het was geen groot plan, geen lange dag. Gewoon een mooie afwisseling, een kleine stad die zich makkelijk laat ontdekken. Natuurlijk geheel in kerstsfeer compleet met kunststof ijsbaan. En daarna weer terug naar de camping, met het gevoel dat dit uitstapje voor ons precies op het juiste moment kwam.

Eerste kerstdag begint klein. Samen koffie drinken, geen haast, geen programma. Pas later op de dag stappen we op de fiets. Om zes uur ’s avonds rijden we naar Armaçao de Pêra. Daar is een Chinees restaurant open, een van de weinige plekken die deze avond de deuren niet gesloten houdt.

Bij binnenkomst staan de tafels aan elkaar maar dit is niet echt handig tenminste als je naar het toilet wil. Je moet dan onder de tafel door kruipen om door het kralengordijn te komen. De boel wordt verbouwd en we zitten niet aan een grote tafel maar een paar aan aparte tafeltjes. Niets mis mee.

Het personeel is vrij, horen we. Alleen het eigenaarsechtpaar draait de hele avond. De man staat in de keuken, de vrouw doet de bediening. Samen runnen ze de zaak alsof het de normaalste kerstavond ter wereld is. Het is druk: een man of dertig schuift aan. Dat maakt het een avondvullend programma. Ik heb medelijden met de Chinese vrouw. Haar tong hangt nog net niet over haar schoenen.

Het eten is uitstekend en doordat er overal gesprekken ontstaan, voelt het wachten niet lang. Tussen gangen door wordt gelachen, geknikt, verhalen gedeeld aan tafels met koppels die elkaar nog niet goed kennen, maar deze avond wel samen meemaken.

Het is niet het traditionele kerstdiner met wild, stoofpeertjes, bosjes haricots vert met Parmaham, mooi gebakken aardappeltjes nou ja vul verder zelf maar in maar voor een keer is de Chinees ook best te doen. Bij het afrekenen is het nog even positief schrikken. Soep, Pekingeend, eend met gekonfijte sinaasappel, wijn, bier en dessert…………38 euro. Dit is dus voor twee personen.

Van de schrik bekomen klimmen we weer op de fiets en rijden de vier km terug naar de camping. wel een leuk gezicht zo’n colonne fietsers in fluorescerende outfit. Het lijkt wel kerstverlichting.