Ik zit in Carré, midden tussen onbekenden en kijk naar My Word Against Mine. De zaal is luidruchtig maar zodra het licht dooft doodstil. En daar, in dat zachte donker, schuiven vijf mensen hun stoelen naar voren. Vijf mensen die stemmen horen. Nee: vijf mensen die eindelijk worden gehoord.

De documentaire van Maasja Ooms wordt later uitgeroepen tot beste Nederlandse film van IDFA, en eerlijk gezegd: geen wonder. Dit is geen film die je ziet. Dit is een film die op je gaat zitten, de bijna twee uur met mijn benen opgesloten zitten is niets bij de stemmen die opgesloten zitten in de hoofden van deze vijf mensen. 

Wat deze documentaire zo sterk maakt, is dat Ooms weigert om “de stemmen” weg te moffelen achter diagnoses of jargon. Ze zet ze regelrecht in de spotlights. In therapie­sessies praten niet alleen patiënten met de psychiater — hun stemmen praten net zo hard mee. Soms fluisterend, soms hatelijk, soms ontwapenend eerlijk. En ergens in dat gesprek, tussen mens en echo, valt steeds dat ene besef: die stemmen komen ergens vandaan. Uit pijn, uit trauma, uit iets dat nooit gezegd mocht worden.

Maar Ooms kiest niet voor zieligheid. Ze kiest voor menselijkheid. Voor de banaliteit van het bestaan: koffiemokken, fietstochten, een huiskamer die net iets te klein voelt als er negentien stemmen meeverhuizen. De film is intiem, maar nooit gretig; meedogenloos, maar nooit wreed.

Daarom won hij. Omdat hij je niet vraagt om te oordelen, maar om te luisteren. Omdat hij niet pretendeert de waarheid te bezitten, maar toont hoe ingewikkeld een waarheid kan zijn wanneer er meerdere stemmen in je hoofd meeschrijven. En omdat hij iets doet waar veel films niet eens aan durven beginnen: empathie tonen zonder uitleg, zonder ontsnapping, zonder filter.

Toen het zaallicht aanging, bleef iedereen nog even zitten. Niemand durfde meteen te klappen. Het voelde alsof we iets hadden bijgewoond dat je niet met applaus afsluit, maar met nadenken. De psychiater en twee stemmen horenden personen worden toegejuicht als ze het podium opkomen en daar openhartig de vragen uit het publiek beantwoorden. 

Deze film is het waard om bekeken te worden.