In Utrecht kun je op één ochtend twee kerken bezoeken: de Dom, en… King Colis.
De een heeft glas-in-loodramen en eeuwen historie. De ander heeft een kartonnen poort, een QR-code en een rij die langer is dan de wachttijd voor het biechthokje.
Nieuwsgierig als ik ben loop ik op de rij af. Albert Mol zou zeggen: “Wat zien ik?”
Het lijkt op een processie van moderne pelgrims. Geen kaarsjes, geen wierook, geen psalmen — wel capuchons, oortjes en een stille hoop op een premium pakketje van 100 gram of meer.
Want binnen, achter die kartonnen hemelpoort, ligt het Walhalla van de hedendaagse schattenzoeker: kartonnen dozen vol verloren pakketjes. De heilige relikwieën van onze tijd. Iemand heeft ze ooit besteld, iemand anders heeft ze nooit gemist, en nu staan we hier alsof verlossing in bubbeltjesplastic verpakt zit.
De beveiligingslinten vormen keurige gangpaden, net als in een basiliek.
De instructieborden zijn de nieuwe geboden:
Gij zult met creditcard betalen. Gij zult QR scannen alvorens in te gaan. Gij zult uw schat met liefde omarmen, ook al blijkt het een telefoonhoesje voor een model dat u nooit hebt gehad.
Ik zie een jongen die zichtbaar zenuwachtig is, alsof hij op het punt staat een loterij te winnen. Een vrouw fluistert naar haar vriendin: “Ik hoop dat ik iets goeds tref.” Hoeveel vertrouwen kun je hebben in een dichtgetapet mysterie uit het Verre Oosten?
Pakjes worden betast, geschud, tegen het licht gehouden, teruggelegd… of toch niet? Dan lopen ze met hun schat naar de kassa. Oei — toch wel een stuk zwaarder dan die honderd gram.
Het mooiste vind ik de blije gezichten van de mensen die weer naar buiten komen. Zo van: dat heb ik mooi gescoord.
Een tasje, een pakketje. Het moderne equivalent van een gezegend broodje.
Er is geen priester, geen koor, geen mis. Maar toch voelt iedereen zich even aangeraakt door iets groters. Al is het maar door de illusie dat geluk te koop is voor €2,99 per 100 gram.
Ik kijk nog één keer om. De Dom staat er nog, onverstoorbaar. Maar hier, in de Kerk van het Karton, wordt vandaag échte devotie beleefd.
Ik ben wel van de verrassingen, maar wat moet een mens met nóg een wonder waar hij niet op zit te wachten?





Schitterende column! Je beschrijving is schitterend en zo herkenbaar.
Hier in België bestaat dat ook. Een ‘verrassingspakketje’. Kan meevallen , kan tegenvallen, voor geen geld. Geen gok gewaagd?
LikeLike
Nee zeker niet, ben zelfs zoveel mogelijk aan het wegdoen.
LikeGeliked door 1 persoon
mogge Harry
voor geen prijs zal je mij daar treffen , en bij het bord dat aangeeft dat het voor Engelstaligen is , wetende dat het mooie Utreg in Nederland ligt , heb ik gelijk al gegeten en gedronken
geniet de dag
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had er nooit van gehoord en lees dit met open mond van verbazing.
LikeLike
Heel bijzonder. Waar mensen tegenwoordig al niet blij van worden.
Ik had die Dom genomen … maar ja, daar was een paar jaar geleden tijdens mijn “trip down memory lane” ook een wachtlijst van 3 dagen voor om in 1 bezoek én de toren én de kelders te kunnen bezoeken.
LikeLike
Was nu op maandag gesloten
LikeGeliked door 1 persoon
Ohhh … goed om te weten. Dankjewel.
LikeLike
Was ik in de buurt dan had ik zéker een pakketje gekocht.
Uit nieuwsgierigheid, je krijgt niet vaak een onverwachts pakje. 🙂
LikeLike
Eigenlijk een loterij met echte en geen virtuele prijzen. Best leuk, lijkt me. Om ervoor in een rij te gaan staan gaat wellicht wat te ver, maar toch…. 🙂
LikeLike
Net zoals vroeger op de kermis met een stand “altijd prijs”.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach, wie er lol in heeft doet maar, Rijen, QR code’s. Engels, én ik weet graag wat ik koop…. ik heb er niets mee.
LikeLike
Vooral omdat het dingen zijn die je niet nodig hebt
LikeLike
Precies.
LikeLike
Ik kan met het wel een beetje voorstellen al heb ik genoeg en eigenlijk niks nodig en vaak zit er toch weer iets in waar je niets aan hebt of zo. Maar snap wel het spannende van zo’n onbekend pakje.
LikeLike
Dit is voor mij een nieuwe fenomeen. Je hebt het op een mooie manier beschreven vanuit het perspectief van de welbekende kat, die zich in dat vreemde pakhuis allerminst thuis voelt. Zelf zou ik eraan voorbij gelopen zijn, denk ik.
LikeLike