Van Zeewierbad naar Steentijdgraf 

Het is vandaag Jantje lacht en Jantje huilt en dan bedoel ik het weer. Het is een echte reisdag. Een dag om historie in ons op te nemen. Een ooit mooi bewoond huisje dwingt mij om te stoppen. Hier moet ik een foto van nemen.

In het gebied waar we nu zijn ligt het Carrowmore Megalithic Cemetery, een van de oudste en grootste megalithische begraafplaatsen van het land. Een megaliet is een stenen monument dat meestal uit meerdere stenen bestaat. Hier in Carrowmore die er bij bosjes uit de neolithische (moderne steentijd) periode.

We staan op grond waar zo’n 3700 jaar voor onze jaartelling al mensen leefden. Hoe leefden deze mensen? Om ons heen zien we meer dan 30 graven waarvan velen bestaan uit een centrale dolmen (een soort stenen tafelgraf) omringd door stenen ringen. Het werd niet alleen gebruikt als begraafplaats maar er waren ook rituele handelingen, inwijdingen en dansen.

Het wordt gezien als het ceremoniële centrum van de neolithische samenleving in dit deel van Ierland. Er wordt vermoed dat de site ooit verbonden was met Knocknarea (de berg met het graf van koningin Maeve) via een symbolisch of ritueel landschap. Deze Maeve is een verhaal apart. We rijden naar de berg met bovenop haar graf.

Ze zeggen dat je haar nog kunt horen in de stormen die over de baai van Sligo razen. Dat haar stem, streng en trots, door het riet fluistert wanneer de wind van de Atlantische Oceaan de heuvel beklimt. Want bovenop Knocknarea, een eenzame reus van kalksteen en vaak in de mist, ligt het graf van een koningin. Niet zomaar een koningin. Maar Maeve, krijgersvorstin van Connacht, legende, heerseres over leven en dood.

Lang voor de komst van het christendom, voor kastelen, kruizen en kerktorens, heerste Maeve met ijzeren vuist en vurige geest over het westen van Ierland. Ze reed een strijdwagen, had vijf echtgenoten (tegelijk) en leidde veldslagen alsof ze een dans uitvoerde. Haar naam alleen al was genoeg om krijgers te doen sidderen.

Toen ze stierf, eisten haar volgelingen dat ze niet gewoon begraven werd. Nee, Maeve moest staand in haar graf, rechtop, met haar zwaard in de hand, het gezicht naar het oosten, richting Ulster, haar aartsvijanden. Haar graf werd bedekt met duizenden tonnen stenen, een cairn zo groot als een huis, zodat niemand haar rust zou durven verstoren. Tot op de dag van vandaag is het nooit geopend. Misschien durft niemand. Misschien is het beter zo.

Nu is er een mogelijkheid om dat graf van dichtbij te gaan zien alleen moet je daarvoor wel wat doen. Ongeveer 350 meter de hoogte in over een met scherpe stenen bezaaid pad. Het is maar anderhalve km maar mijn knie problemen zijn niet verdwenen na het zeewierbad van gisteren. Je begrijpt het al, geen live verslag van het graf.

Je zou denken, genoeg oudheid voor vandaag maar nee, we komen ook nog langs een ander belangrijke plaats maar dat bewaar ik tot morgen.