Tussen palingglad water en granieten rots

De ochtend begint als een ansichtkaart. Het water glad als een paling in een emmer snot, een bootje dobberde dromerig voor anker en de heuvels liggen erbij als een zacht dekentje over een slapend landschap. De stoeltjes staan klaar voor de eerste zonnestralen, koffie met gemberkoek binnen handbereik. Korte wandeling naar een oud kasteel, waar bloemetjes zich zonder vergunning tussen de stenen hebben gevestigd. Alles ademt: “Hier wil je blijven.”

Maar ja, het leven is geen langgerekt ontbijt. Dus wij weer op pad. Boodschappen! En waar anders dan bij de Lidl, die in Ierland aanvoelt als een oase van groenten tussen woestijnen van chips en vlees. Het groenteschap lacht ons toe, we slaan in alsof we een bunker gaan vullen, en kunnen weer dagen vooruit.

Dan begint het avontuur écht: de Ring of Beara. Volgens Ieren mooier dan de Ring of Kerry, en wie zijn wij om de lokale bevolking tegen te spreken?

Castletownbere en Garnalenpraat

We eindigen in Castletownbere, aan de noordzijde van Bantry Bay. Een haven die zo veilig is dat zelfs de garnalen er zonder helm rondzwemmen. Vissersbootjes meren aan, busjes staan paraat en ik raak in gesprek met een visser. Althans, dat denk ik. Wat hij zegt, versta ik niet , maar op het magische woord “prawns?” knik ik volmondig. Een bakje vol, gratis en voor niks. Geloof me: geluk zit soms gewoon in een schaaldiertje.

Dursey: een eiland vol verhalen

We rijden verder, de Ring slalomt langs kliffen en tunnels, alsof een dronken slang de route getekend heeft. We willen naar Dursey Island, het enige Ierse eiland met een kabelbaan. Maar helaas: de wind doet de gondel wiebelen als een losgeschoten vishengel en de oversteek wordt geannuleerd. Jammer, want onder dat stille eilandoppervlak schuilt een woelig verleden , Vikingen, bloedbaden, en tegenwoordig nog vier bewoners (en een handvol geiten).

De terugweg? Waanzinnig mooi. Geen foto’s, geen stops, gewoon kijken, ademen en rijden.

Healy Pass: Haarspeldbochten en historie

We nemen de Healy Pass, een slingerende bergweg door de Caha Mountains. Gebouwd in 1847 tijdens de Grote Hongersnood om werklozen werk te geven. Tegenwoordig werk voor de schokdempers, maar wat een uitzicht: schapen als verkeersdrempels, meren als spiegels, en vergezichten waar zelfs Google Street View een beetje van zou blozen.

Van garage naar mysterie

Ierland zou Ierland niet zijn zonder een technisch mankement. Een rubber los bij de stabilisatorstang , wat wil je met die wegen, een klusje van vijf minuten. Helaas hebben we zes garages nodig om er eentje te vinden die het wil fixen. Gelukkig geen stress: we bezoeken onderweg het mysterieuze Parkavonear Castle, met een oude kerk en een serene begraafplaats. Een onverwacht uitstapje met sfeer.

Van diesel tot dansmuziek in Miltown Malbay

De ferry brengt ons naar County Clare, waar we landen in het muziekminnende stadje Miltown Malbay. Geen wereldstad, maar wél het kloppende hart van de traditionele Ierse muziek. Hier leeft de geest van Willie Clancy voort in elke pub, elk deuntje, en in menige scheve stap naar huis.

We overnachten op een rustige camperplek , al klinkt Tom Malone’s Pub Parking Aire als de titel van een countrylied. Twee nachten blijven we hier.

Cliffs of Moher: Druk, hoog, magisch

Dag twee: op naar de beroemde Cliffs of Moher. Gratis busje, wel zo fijn. Helaas… het was allesbehalve rustig. Bussen in colonne, parkeerterrein vol en een mensenmassa met meer selfiesticks alsof er een congres van influencers aan de gang is. En ja, wij doen mee. Eén selfie voor het plakboek.

En wát een kliffen. Tot 214 meter hoog, 8 kilometer lang, gevormd 320 miljoen jaar geleden. De wind fluit, vogels krijsen en de oceaan beukt ritmisch tegen het gesteente. We spotten papegaaiduikers (denken we) en voelen ons even nietig in het decor van de natuur.

Tot slot

Drie dagen Ierland in een notendop: serene ochtenden, visserstaal, kapotte rubbers, ruige kliffen, gratis garnalen en schapen met uitzicht.