Glendalough

De opmerkzame lezer/kijker is het waarschijnlijk al opgevallen, in de video komt een stukje voor over Glendalough.

Glendalough (uitgesproken als Glen-da-lock) betekent letterlijk vallei van de twee meren in het Iers. En dat is precies wat je krijgt: een schilderachtig dal met twee diepe meren, omringd door bossen, bergen en… eeuwen geschiedenis.

Er was eens……..een kluizenaar. Kevin, een jonge man van adellijke afkomst, kwam in de 6e eeuw hierheen. Hij wilde weg van de drukte van het kloosterleven, op zoek naar eenzaamheid en verbinding met God via de natuur.

Volgens de overlevering leefde hij hier zeven jaar als kluizenaar, in een grot boven het Upper Lake, een plek die nu bekendstaat als St. Kevin’s Bed. Hij leefde van kruiden, wortels en vis, bad urenlang en sliep op de stenen grond.

Maar zijn serene leven bleef niet onopgemerkt. Leerlingen en volgelingen trokken naar hem toe. Wat begon als eenzaamheid, groeide uit tot een kloostergemeenschap, en later een heus spiritueel centrum dat pelgrims uit heel Europa aantrok.

Midden op het tot de verbeelding sprekende kerkhof staat een kerkje. St. Kevin’s Church, of zoals men het hier noemt: Kevin’s Kitchen, het is een klein granieten kerkje met een steil stenen dak.

Waarom die bijnaam? Het torentje lijkt op een schoorsteen. Maar hier binnen is nooit gekookt, geen oven, geen kookpotten, enkel gebed, en stilte.

Het kerkje stamt uit de 12e eeuw en werd gebouwd op de plek waar Kevin volgens velen zijn eerste onderkomen had. 

Dan staat er op het kerkhof ook nog een ronde toren. Ook die had een functie. De toren is zo’n 30 meter hoog en rond. Waarom rond? Omdat ronde torens moeilijk in brand te steken of te ondermijnen zijn.

De deur zit meters boven de grond, je had een ladder nodig om binnen te komen. In tijden van aanval (zoals van Vikingen) kon de kloostergemeenschap zich binnen verschansen met relieken en manuscripten. Ze klommen met ladders naar boven en trokken die ladders dan de hoogte in. zo waren ze veilig.

Maar de toren had ook een spirituele functie: hij reikte als een vinger naar de hemel. Een herinnering aan het hogere, midden in het aardse leven van de monniken.

Het is een bijzondere plaats om rond te lopen. Zo denken niet alleen wij erover maar heeeeel veel anderen ook. Wij slapen onderaan de voet van het kerkhof. Met onze hoofden over het water. Het is rustig alleen het geluid van het snel stromende water geeft rust maar ook onrust. Toch een keertje extra de slaap onderbreken voor een sanitaire stop. De volgende ochtend al vanaf negen uur bussen vol met mensen die hier gedropt werden. Voor ons een reden om weer verder te trekken.

Nog een paar foto’s van het kerkhof

Gisteren de video gemist?