Feuilleton, aflevering 39

Een harde val

De GPS geeft aan, nog twaalf minuten. Ruim op tijd voor het licht wordt. Francine rijdt met stadslicht aan een donkere parkeerplaats op. Rechts achterin staat een auto. Francine voelt een siddering door haar lichaam gaan. Weer een duistere auto. Ze rijdt langzaam op de auto af. Het is een Cooper, het is de auto van Tessa. Hier op dit punt is ze dus verdwenen. Met een diepe ontspannende zucht parkeert ze haar auto naast die van haar vriendin.

 Even blijft ze met haar ogen dicht zitten.  O wat vind ik dit toch eng, waar ben ik in terecht gekomen. Ik zal eerst Lior bellen om uit te leggen dat ik hier bij de auto van Tessa ben. Dan weet in ieder iemand waar ik ben. Ze pakt haar telefoon, geen verbinding hier. Ze haalt het kastje met de rode knop uit haar rugzak en…….nee, ik doe het niet. Ik weet te weinig van die man om hem volledig te vertrouwen. Hij wist waar ik was te vinden in Vinkeveen. Als hij nou samenwerkt met Leo?

Ze stapt uit. De maan geeft voldoende licht. De Garmin in haar hand heeft satellietverbinding en geeft aan dat het punt van de coordinaten nog driehonderd meter is. Het is een smal kronkelig pad met aan weerskanten brandnetels en laaghangende takken. Ze voelt zich niet senang. Het is net of ze van alle kanten beloerd wordt. Uit haar rugzak haalt ze het scherpe koksmes en met het mes in haar linkerhand loopt ze langzaam over het zandpad. Ze kijkt op de Garmin en ziet daardoor niet de tak die over het paadje ligt. Hard valt ze voorover, de Garmin schiet uit haar hand en het mes boort zich diep in de aarde. Kreunend komt ze overeind, een scherpe pijn schiet door de voet die achter de tak bleef hangen. Ze belast de voet, het lijkt dat er niets gebroken is maar de pijn blijft. Als een waterval stromen de tranen uit haar ogen.

Wat haat ik dit, buitensport is nooit mijn hobby geweest. Had ik maar iets van de sportiviteit vanTessa. Maar kom op Francine, ik ben er nu bijna, even volhouden, spreekt ze zichzelf moed in. Ze raapt de Garmin op, trekt het mes uit de aarde en strompelt verder over het oneffen pad.

Als er maar geen wolven in de buurt zijn, schiet het door haar hoofd. Bij ieder geluid kijkt ze verschrikt om zich heen. Er lijkt geen einde aan die driehonderd meter te komen. Eindelijk hoort ze een piepje uit de Garmin komen. Hier moet het zijn. Tussen al de bomen staat een dode boom die lijkt te schreeuwen. Francine voelt een kracht die haar daarnaartoe trekt.

Ik wil niet, ik kan dit niet maar de roep van de boom is sterker. Bijna bij de boom hoort ze een onheilspellend geluid.