Feuilleton, aflevering 32

Tessa is gevechtsklaar

Na een paar uur slaap is Tessa klaarwakker. De adrenaline heeft bezitgenomen van haar lichaam. Pokidor slaapt rustig door en Tessa stapt uit het smalle bed en begint haar training met 100 keer opdrukken. Na een uur slopende oefeningen is ze doorweekt maar het voelt voor haar als thuiskomen.  Duizenden gedachten spoken door haar hoofd. Ze wil op een of andere manier contact zoeken met Francine. Die moet weten wat er aan de hand is. Die app die ik stuurde was zo onduidelijk. Ze moet weten wat daarboven allemaal aan de hand is.

Kom op Pokidor, wakker worden. We moeten aan de slag. Ik wil zo snel mogelijk naar boven.

Rustig aan, ik moet even goed wakker worden. Wat glim je, wat heb je gedaan?

Ik heb een uurtje keihard getraind en nu wil ik aan de slag. Ik ben er klaar voor. Jij legt het Durpak uit en ik pak mijn spullen en ga naar boven. Dan nog een ding. Denk je dat het ‘ mogelijk is dat ik Francine laat weten wat er aan de hand is. Jullie kunnen zoveel dan moet dat ook geen probleem zijn. Ik denk dat we haar hulp hard nodig hebben.

Dat kan waarschijnlijk wel. Ik weet dat onze geheime dienst heel ver is met dat soort dingen maar precies weet ik het ook niet. Ik vraag het Durpak en als je eenmaal boven bent hoor je het wel. Maar wat anders Tes, ik ken je niet meer terug. Ik zie opeens een stoere, slimme vrouw die precies weet wat ze wil en daar ook niet vanaf te brengen is. Heerlijk ik hou zo nog meer van je. Je gaat op een levensgevaarlijke missie en we weten niet of we elkaar ooit nog zien maar je hebt helemaal gelijk, iemand moet het doen en dat zijn wij of beter gezegd jij. Kom ik breng je naar boven.

Naar boven brengen? Ik ga alleen. Gewoon dezelfde weg als heen maar dan andersom. Alleen ben ik ook veel sneller.

Tessa steekt haar armen door de hengsels van haar rugzak en plaatst die op haar rug. Ze geeft Pokidor een stevige knuffel en begint aan haar tocht naar boven. Ze wurmt zich door de kleine spleet en komt in de grot die bij het water uitkomt. Voor haar een spiegelglad meer omzoomd door hoge rotsen. Het water is helder als kristal. Ze loopt naar de rand, knielt en kijkt naar beneden. Wat ze ziet is haar spiegelbeeld. Geen schim van vermoeidheid. Het spiegelbeeld kijkt haar recht aan, kalm, vastberaden. Modder op haar wang, haar haar in een rommelige vlecht. Ze lijkt ouder, krachtiger. Alsof ze iets van zichzelf heeft opgehaald dat een tijdje verborgen was.

Dit ben ik dus, geen prooi, geen wegloper. Ze staat op, haalt diep adem. Nog een blik op haar spiegelbeeld dat haar lijkt toe te knikken. Hier sta ik, kwaad en klaar om terug te slaan. Ze draait zich om en begint aan de steile trap naar boven.