Feuilleton, aflevering 31

De witte broodsweken zijn voorbij.

Tessa bleef even stil voor zich uitstaren. Zo uit het niets voelde ze een steek door haar hoofd of ze gestoken werd door een wesp. Heel kort en er kwam een vreemde rust over haar. Ze begon te vertellen.

Ik ben opgegroeid in een dorpje in de bible belt. Mijn vader was dominee en mijn moeder huisvrouw. Ze mocht absoluut niet buiten het huis werken van hem. Ik was hun enige kind en mijn vader gaf mijn moeder er de schuld van dat ze verder geen kinderen kregen. In die kringen was het gebruikelijk dat je er toch wel minstens acht had. Ze maakte veel ruzie en er werd dan weken niet gepraat. Complete stilte in huis, geen radio en geen televisie. Alleen spanning. Alles moest binnenskamers blijven. Zonder woorden thuis maar in z’n kerk haalde hij dat wel in. Zijn gemeenteleden kregen de wind van voren.

Mijn redding kwam toen ik naar het VWO in de stad ging. Ik zag bij vriendinnen dat het ook heel anders kan. Op die school leerde ik Francine kennen. Haar ouders waren warm en knuffelde elkaar. Ik wist niet wat ik meemaakte. Francine is nog steeds mijn beste vriendin en door haar ben ik bij de “Onafhankelijke” terecht gekomen. Zij werkt daar ook.

Na mijn VWO wilde mijn vader dat ik theologie ging studeren, nou echt niet. Ik wilde het leger in. Geen administratief baantje maar als commando. Ik kreeg een uitnodig en kwam glansrijk door de fysieke en psychische testen heen. Twee maanden later zat ik tot ontzetting van mijn vader op de Engelse kamp in Roosendaal. Een loodzware training met extreme fysieke inspanningen, mentale test, uitputting, slaapgebrek en morele breekmomenten. Ik was in mijn element. Vooral de vervolgopleiding, gevechtstechnieken, survival, bergtraining, duiken en opereren onder extreme omstandigheden in Noorwegen, Schotland en de Sahara.

Na vier jaar en meer ellende gezien dan een normaal mens in zijn hele leven, ben ik gestopt en journalistiek gaan studeren. Door mijn commando verleden werk ik veel in oorlogsgebieden. Die zwarte Piet demonstratie was even een tussendoortje. Weet je lieverd, die voorouders van jou helpen echt. Alles wordt mij nu duidelijk. Het is geen toeval dat ik nu hier bij jou ben, ons beider volk wordt bedreigd door die poortwachters. Dit is zo groot, we hebben geen tijd meer om gezellig romantisch te doen. Bij ons zeggen ze, de witte broodsweken zijn voorbij, we gaan ertegenaan. Ik zie nu alles helder.

 We gaan de taken verdelen. Jij probeert hier iets uit te vinden. Misschien een vaccin waarmee we die poortwachters kunnen uitschakelen. Ik ga naar boven en sluit mij aan bij jullie commando’s en ga onderzoeken wat daar in dat concentratiekamp gebeurt. Ik kijk met andere ogen dan die van jullie. Onze mensen worden daar vastgehouden en misbruikt. Ik moet er niet aan denken dat ik jou niet had ontmoet, dan had ik nu ook in dat kamp gezeten.

Pokidor zat stil te verwerken wat hij net allemaal had gehoord. Tes, ik vind het geen goed plan. Ik wil niet dat je iets overkomt. Het is veel te gevaarlijk.

Gevaarlijk? Ja natuurlijk is het gevaarlijk maar dat wil niet zeggen dat ik het dan maar niet moet doen. We hebben het voordeel dat we zo klein zijn, we kunnen door ieder gaatje en spleetje en niet te vergeten die poortwachters weten niet van ons bestaan. Morgenochtend ga ik naar boven. Laat jij Durbak maar weten dat ik er aan kom en van plan ben. Kom lieverd, ik wil je nog een keer tegen mij aanvoelen.