Feuilleton, aflevering 26

Hartstilstand

Het volgende moment stond hij tussen de mensen in de Huidenstraat. Rechts het café met het Jupiler uithangbord. Kaarsrecht liep hij naar de ingang en ging het bruine café binnen. In een oogwenk nam hij de situatie in zich op. Rechts vier ronde tafeltjes met houten stoelen en een bank tegen de muur. Kunst aan de wand en links een grote bar met elf krukken. Het café was vol. Alleen aan de bar waren nog twee krukken vrij. Het geluid binnen leek wel een veilinghuis. Iedereen probeerde om boven het geluid van de muziek uit te komen. In de hoek van de bar tegen de muur zat een vrouw zenuwachtig op haar nagels te bijten. Om de paar seconden keek ze op haar horloge. Leo liet de kruk naast haar leeg en ging op de enige nog andere lege kruk zitten en bestelde een fluitje.

Op zijn telefoon turend en zuinigjes een slokje van zijn fluitje nemend hield hij Francine in de gaten. De vrouw bleef nerveus op haar nagels bijten en wierp af en toe een blik op de deur. Een paar keer ging die open maar kwamen er mensen binnen waar ze duidelijk niet op zat te wachten. Met een klap werd de deur geopend en kwam er een man binnen die rechtstreeks naar Francine liep en op de kruk naast haar neerviel.

Jopie, doe mij een gin-tonic en jij Francine, nog wijn? Francine knikte, en een Rioja. Zit je hier allang? Hij wachtte het antwoord niet af en schoof dichter naar haar toe. Het is een gekkenhuis Fran. We bouwen een verhaal op niets meer dan lucht. We hebben niets. Door het geschreeuw en de muziek stoorde de zender in het het brein van Leo. Het enige dat hij verstond was, Huis, bouwen en lucht. Dit zou wel eens iemand voor opdracht twee kunnen zijn.

Er viel even een stilte en Leo maakte van die gelegenheid gebruik om zich in het gesprek te mengen. Sorry dat ik stoor maar bent u niet journalist van de onafhankelijke? Ja dat ben ik zei Francine die direct op haar hoede is. Hoezo? Ik had een date met een collega van u en ze liet mij een foto zien van jullie beiden aan het strand van Bloemendaal. Ik ben een tijdje in het buitenland geweest en we hadden de afspraak dat als ik terug zou zijn ik haar hier kon vinden. Coen zag direct een aanknopingspunt en stelde zich voor. Ik ben Coen, hoofdredacteur maar dat laatste viel door de grote herrie weg en Leo verstond hoofdaannemer. Zijn nog lichtgrijze massa begon te rekenen. Als ik nu eerst opdracht twee doe dan heb ik daarna alle tijd om die uitverkoren vrouw te vinden.

Kan ik jullie nog iets aanbieden? Daar zeg ik geen nee op zei Coen gretig. Ja doe mij ook nog maar een wijntje. We lopen even naar buiten om te roken. We zijn zo terug.

Francine, ik vertrouw die kerel niet. Waar komt die zomaar vandaan, heb jij Tes weleens gehoord over die date? Nee nooit, ik heb ook een slecht gevoel bij die Adonis. We gaan naar binnen en proberen hem wat uit te horen.

Laat dat maar aan mij over, dat is mijn specialiteit, zegt Coen.

Alsjeblieft zegt Jopie, een wijn, gin-tonic en een fluitje voor u. Ongemerkt haalt Leo een pilletje tevoorschijn en laat dat in de gin- tonic vallen. Het vocht blijft helder en er is niets van te zien.

Zo daar zijn we weer, proost, hoe heet je eigenlijk?

Leo.

Coen die een stevige drinker is neemt een paar flinke slokken. Sorry, ik moet even kijken of ik nog een man ben grapt Leo en loopt naar achteren. Hij trekt de deur achter zich dicht en hoort een harde klap en paniekerig gegil. Gelukt. Nu handelen. Z’n ogen dicht, handen tegen zijn oren en concentreren op verplaatsing. De vloer begint licht te trillen en de lucht wordt zwaar als een Javaanse Jongen. Het brein en het lichaam van Coen is verplaatst naar een laboratorium van de Poortwachters. Wat hier overblijft is een kopie maar zonder brein.

Coen ligt op te grond en roggelt uit zijn half geopende mond. Jopie rent achter de bar vandaan, grijpt de AED van de muur en schreeuwt, bel 112. Dit is al de derde hartstilstand deze maand. De twee anderen hebben het niet gered maar deze keer moet het lukken. Een ruk aan het overhemd van Coen, alle knoopjes springen eraf en daar ligt hij met ontblote borstkas. Jopie plakt de stickers op de juiste plaats en roept, achteruit, niet aanraken. Coen vliegt een paar centimeter de hoogte in maar komt niet tot leven. Na vijf pogingen komen de mensen van de ambulance binnen, proberen het nog een paar keer maar constateren dat het geen zin heeft. Coen is dood en wordt afgevoerd. Er heerst nu volkomen stilte in de kroeg. Iedereen zit er verslagen bij. In de drukte is het Leo ontgaan dat Francine verdwenen is.