Feuilleton, aflevering 20

Coen druipt af

Francine haalde haar schouders op. Ik weet het niet zeker. Maar het lijkt me geen toeval dat ze na hun ontmoeting zo plotseling is verdwenen.”

Coen wreef met zijn hand over zijn gezicht, zichtbaar gefrustreerd. Verdomme, Francine. Dit klinkt als een prima kop voor een artikel, maar geen enkele hoofdredacteur, mij in kluis of politieagent gaat af op vage verhalen over een man die een toeval krijgt. Heb je iets harders?

Francine deed alsof ze nadacht, terwijl ze in werkelijkheid elk woord zorgvuldig afwoog. Haar appartement was zoals ze het had achtergelaten, maar ze heeft me wél een bericht gestuurd, waarin ze zei dat ze er ‘misschien even tussenuit’ was. Dat is niks voor haar. Ze wist waarschijnlijk dat iemand haar zou zoeken en wilde ons van het spoor brengen.

Coen staarde haar aan. En waarom heb je dat bericht niet meteen laten zien?

Francine trok haar gezicht in een schijnbare frons. Omdat ik er niet meteen iets achter zocht. Toen ik hier kwam en de oesterschelpen en lege wijnfles op de salontafel zag dacht ik, nou Tes je bent lekker bezig geweest.

Hij snoof weer en keek de kamer rond. Dus jij denkt dat ze vrijwillig met deze man is meegegaan?”

Francine knikte langzaam. Dat is de enige logische verklaring.

Coen tikte met zijn vingers op de rand van de tafel, duidelijk in gedachten verzonken. De politie wil haar officieel als vermist persoon registreren. Maar als zij vrijwillig is vertrokken, wordt dat een lastige zaak. Hij keek haar strak aan. Ze willen je ondervragen, Francine. Jij was de laatste die met haar contact had.

Haar hart sloeg een tel over. De politie. Dat kon problemen opleveren. Ze hield haar gezicht neutraal. Prima. Ik heb niks te verbergen.

Coen keek haar nog even aan, zijn blik twijfelend. Goed. Maar als je nog iets vindt wat dan ook laat het me meteen weten. Dit verhaal zou wel eens groter kunnen worden dan je denkt. Hij draaide zich om en liep richting de deur. Net voordat hij vertrok, wierp hij nog een blik over zijn schouder. En Francine, doe geen dingen die ik ook niet zou doen, zei hij lachend.

De deur viel achter hem dicht. Macho. Francine bleef stil staan, luisterend naar zijn voetstappen die zich in de gang verwijderden. Pas toen ze zeker wist dat hij weg was, draaide ze zich om en liep de slaapkamer in.