Na alle reisverhalen die ik dagelijks deel, maak ik speciaal in deze kerstperiode toch wat tijd om aan de schrijfuitdaging van Geesje mee te doen. Schrijf een verhaal in 300 woorden zonder het gegeven woord te gebruiken. Het woord voor de opdracht van december is “Kerstboodschappen” .

Het is een paar dagen voor kerst. We verblijven nu ruim vijf weken in Nijmegen. Geen vakantieverblijf maar een villa naast het ziekenhuis. Een villa waar ouders kunnen verblijven als hun kind ernstig ziek of te vroeg geboren in het ziekenhuis ligt. Het Ronald MacDonald huis. Onze collega ouders bestaan uit twee groepen. De ouders van prematuren. Deze zijn iedere dag weer een stukje vrolijker. Hun baby’s gaan vooruit. De andere groep waar ik ook bij hoor zijn niet zo vrolijk. Onze kinderen moeten vechten om te overleven. Het is een hele aparte wereld. Je bent de hele dag bij je kind. Alles in de gaten houden. Is de behandeling wel goed. S’avonds terug naar het RMD huis. We eten samen wat en ieder kan er zijn verhaal kwijt.

Het is bijna kerst en we besluiten om met wat ouders de tweede kerstdag een dinertje in elkaar te zetten. Wij verzorgen het hoofdmenu. Daar moet natuurlijk wel voor worden ingekocht. Al wordt onze dochter in coma gehouden, we gaan pas weg als er anderen bij haar bedje op de IC zitten en tegen haar praten of zacht liedjes zingen. Dicht bij het ziekenhuis is een grote AH XL. Daar gaan we naartoe. We komen in een andere wereld. Mensen kijken blij en hebben de XL winkelwagen vol. Wat doen we hier, we passen niet meer in deze wereld. Op een km van hier vecht onze dochter voor haar leven en het leven buiten gaat gewoon door. We kopen de ingrediënten die we nodig hebben voor het diner en haasten ons weer terug naar de IC.

De aankopen gaan we niet gebruiken. Op de scheiding van eerste en tweede kerst gaat onze lieve altijd vrolijke en mensen verbindende dochter over naar een andere wereld.

Kerst zal nooit meer het kerstgevoel geven.