We bezoeken het kasteel en niet zomaar. Een toren heeft onze speciale aandacht. De toren van de prinses.

In het kasteel woonde een wonderschone prinses genaamd Leonor. Haar schoonheid en intelligentie waren legendarisch, en haar vriendelijkheid maakte haar geliefd bij het volk. Maar haar leven was niet gelukkig, want haar vader, de strenge Hertog van Bragança, had haar uitgehuwelijkt aan een wrede en machtshongerige edelman, Heer Álvaro.

Leonor zag dat niet echt zitten want zij was smoor op een eenvoudige schrijver, Miguel, die werkte in de bibliotheek van het kasteel. De twee tortelduifjes ontmoetten elkaar in het geheim en deelden hun dromen over een leven ver van de muren van het kasteel. Zoiets blijft natuurlijk niet onopgemerkt en ze werden verlinkt. De hertog was witheet want hij had een betere huwelijkskandidaat voor haar en liet Leonor opsluiten in de hoogste toren van het kasteel. Daar moest ze blijven totdat ze bereid was Heer Álvaro te trouwen.

De dagen werden weken, maanden, maar Leonor wilde onder geen beding trouwen met de bruut Alvaro. Eerst zong ze altijd vrolijke liederen maar nu vanuit haar hoge raam treurige songs, fado, die over de heuvels galmden en het hart van de dorpsbewoners raakten. Zij noemden de toren al snel De Toren van de Prinses.

Op een maanloze nacht besloot Miguel, gedreven door zijn hormonen en liefde, een poging te wagen om haar te redden. Verkleed als een dienaar wist hij het kasteel binnen te glippen en beklom hij de toren met een touw van aan elkaar geknoopte gore lakens. Leonor nam hem meteen in haar armen maar ze moesten ook nog ontsnappen. Met rode wangen grepen ze het lakentouw en klommen uit het raam. Bijna op de grond werden ze ontdekt door Alvaro en zijn lijfwacht.

Er volgde een hevig gevecht, maar voor Miguel die toch aardig kon knokken was de overmacht te groot en hij viel half dood ter aarde. Met zijn laatste adem verklaarde hij zijn eeuwige liefde aan Leonor. De prinses viel in zwijm van verdriet maar de hertog kende geen melij en ze werd weer opgesloten. Wat moest ze nu zonder haar schrijvertje. De enige optie voor haar was om uit het leven te stappen. Ze klom weer op de brede vensterbank. Er hing nu geen laken uit het raam en ze dook met een zweefduik waar een schoonspringster jaloers op zou zijn naar beneden. Even leek het nog erop dat ze door de wijde prinsessenjurk die ze aan had kon vliegen maar dat duurde niet lang. Ze viel te pletter op het harde natuursteen. ( het tros programma “vlieg er eens uit” was hierop gebaseerd).

De legende vertelt dat hun zielen in de dood verenigd zijn en dat op heldere nachten twee schimmen te zien zijn rond het kasteel: een schrijver met een perkamentrol in zijn hand en een prinses met een bloem. Het volk zegt dat hun liefde eeuwig voortleeft, een symbool van liefde en opoffering.

Vandaag de dag staat De Toren van de Prinses nog steeds overeind al is er nu een toilet in gevestigd.

One minute video